Surrealisme

Vandaag, vrijdag 13 april. Ik vraag me af of ik me de dag in de toekomst nog zal herinneren. Anyway, vandaag is de dag begonnen van of een heel nieuw hoofdstuk van mijn leven of van een zoveelste mislukking. Vandaag mijn eerste halve ritalin pil naar binnen geschoven. Weinig van gemerkt, beetje de hele dag gecomputerd etc. Maar mogelijk heb ik ADD en slaat dit spul aan. Opzich is het best spannend... Dit spul schijnt een zeker speed effect te hebben. Ik vraag me af waartoe ik in staat zou zijn, stel dat ik me zou kunnen concentreren. Kan ik echt iets bereiken of ga ik op in de massa? Tot nu toe sloot ik mezelf gigantisch buiten door gewoon niet mee te doen (met 'de normaalste zaak van de wereld', werken om iets te bereiken).

Maar toch, het idee dat ik nu een drugs voor krijg geschreven plaats me toch op een heel ander niveau van bewustzijn. De mensen die me er mee begeleiden (een psychotherapeut en een psychiater) bleken het allebij een goed idee te vinden. Maar dat mensen zich dus bezighouden met 'speed' te geven aan mij om te kijken hoe ik erop reageer. Ik voel me op de een of andere manier een beetje van god los, een ongecontroleerd projectiel dat met medicatie moet worden vastgebonden. Aan de ene kant hoop ik dat het aanslaat, aan de andere kant heb ik stigmatische gevoelens bij ritalin. Ik heb dan dus blijkbaar mijn gemoedstoestand zodanig niet onder controle dat er medicatie nodig is mij in het gareel te houden. Ik voel me hierdoor afstandelijk van mezelf. Walgend, in zekere zin, dat ik niet de innerlijke kracht kan vinden me te focussen. Is this what has become of me? Or rather, have I always been this way...? En stel dat ik me er aan overgeef en het werkt. Zal ik dan de dingen kunnen doen die ik daarvoor niet eerder kon doen, waarbij ik de schuld gaf aan mijn lak van concentratie?

"Ritalin mag pas voorschreven worden na een nauwkeurige bestudering van het gedrag als onderdeel van een behandelingsprogramma dat vaak ook psychologische, educatieve en sociale therapie omvat."

Ik heb mezelf afgelopen tijd altijd voor de gek proberen te houden heb ik het gevoel, ik loop godverdomme al een jaar bij een psycholoog! Doch, niemand in mijn omgeving weet het. Kan ik me niet identificeren met de echte mij? En ontken ik daarom vaak dingen waarmee ik bezig ben in mijn leven tegenover anderen. Nouja, laat ik zeggen dat ik verschillende werelden er op na houd. Waarbij ik bepaalde dingen strict gescheiden houd. Vaak erg vermoeiend als ik voor de zoveelste keer een excuus probeer te verzinnen voor het te laat zijn op school tegenover mijn klasgenoten of gewoon zeggen dat het ze geen hol aan gaat. Nu met dit ritalin gebeuren loop ik toch tegen de feiten op. Ik moet die pil waarschijnlijk op school nemen, stiekem tussen neus en lippen door. Als een of andere junk waarvan ik niet wil dat mijn omgeving weet dat ik crack rook op de wc (lichtelijk overdreven?). Of moet ik toegeven aan wat ik ben? Niet meer 'posen' tegenover anderen. Ik ben geen autist en ik ben geen player, ik ben niet dom maar ook niet echt slim (volgens mij, ik heb nog nooit bewezen dat het wel zo is). Misschien ben ik gewoon hardstikke onzeker. Zo voelt het niet. Maar dat komt omdat ik al mijn zwakheden ook verberg waarschijnlijk. *Zucht*, ik weet niet meer... Laat ik morgen de dag maar weer gewoon beginnen, gewoon met een ritalin door mn strot. Wie weet, denk ik er over een week/maand/jaar heel anders over...

-xxx-

M

ps, ik ben MD nog een verhaal tegoed. Dat komt nog! Beloofd! Als ik me kan concentreren ;-)
13 apr 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Theboogiem
Theboogiem, man, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende