Dit raakt me niet
Zeg dat het me niet raakt en ergens doet dat me ook niet maar bah.
Broer is gister thuis gekomen na een aantal dagen afwezigheid. Zij afwezigheid merk ik niet eens, het is éven ademhalen maar tegelijk op mijn tenen lopen omdat ik weet dat er dan continu mogelijkheden voor mijn ouders zijn om een gesprekje met mij aan te knopen. Die moeten er zijn maar ik kan het nu niet opbrengen, ik kan het nu niet voor elkaar krijgen en loop er dan ook wel voor weg denk ik ja. Als hij thuis is wil ik hier niet zijn en ben ik of op mijn kamer of met een vriendin te vinden elders buiten huis.
Vanmiddag kom ik thuis en vraag ik aan mijn moeder waar de anderen zijn. Twee werken en de derde, mijn broer, is weer weg voor een aantal dagen. 'wist je dat niet?! lekker gezellig'
De minuten er na waren vooral verwijtend en veel zeggende handelingen dat ik dat had moeten weten en dat het niet leuk is dat ik dat niet weet. Euhm.. communiceren doe en wil ik niet met hem, maar doet hij met mij. Dit keer heeft ook hij het blijkbaar laten zitten en wist ik het dus gewoon niet dat hij weer als cadeautje een aantal dagen weg is. Eerlijk; ik mis hem niet en zal het ook niet doen. Ergens doet dat echt wel zeer ja want het is en blijft familie, een broer en zou ik niets liever willen dan een goede band zoals ik dichtbij in mijn omgeving zie. Steeds vaker zie ik ook hoe kostbaar het leven ook is en wil ik dat ik dit over boord kan gooien en een goede band met hem op kan bouwen, neem ik mezelf kwalijk dat ik het zo lastig vind en het hem gewoon niet gun.
Ik moet stoppen met typen over hem en het nu situatie want het maakt me ziek. Opnieuw was ik tollend en niet scherp vandaag en mijn begeleiders op stage vonden me er zo goed uit zien. Het is zo'n groot toneelspel waar maar een enkeling door heen ziet en díe het zien maken zich grote zorgen. Steeds vaker zie ik in dat ze dat wel een beetje terecht is want dit kan gewoon eigenlijk niet.
Broer is gister thuis gekomen na een aantal dagen afwezigheid. Zij afwezigheid merk ik niet eens, het is éven ademhalen maar tegelijk op mijn tenen lopen omdat ik weet dat er dan continu mogelijkheden voor mijn ouders zijn om een gesprekje met mij aan te knopen. Die moeten er zijn maar ik kan het nu niet opbrengen, ik kan het nu niet voor elkaar krijgen en loop er dan ook wel voor weg denk ik ja. Als hij thuis is wil ik hier niet zijn en ben ik of op mijn kamer of met een vriendin te vinden elders buiten huis.
Vanmiddag kom ik thuis en vraag ik aan mijn moeder waar de anderen zijn. Twee werken en de derde, mijn broer, is weer weg voor een aantal dagen. 'wist je dat niet?! lekker gezellig'
De minuten er na waren vooral verwijtend en veel zeggende handelingen dat ik dat had moeten weten en dat het niet leuk is dat ik dat niet weet. Euhm.. communiceren doe en wil ik niet met hem, maar doet hij met mij. Dit keer heeft ook hij het blijkbaar laten zitten en wist ik het dus gewoon niet dat hij weer als cadeautje een aantal dagen weg is. Eerlijk; ik mis hem niet en zal het ook niet doen. Ergens doet dat echt wel zeer ja want het is en blijft familie, een broer en zou ik niets liever willen dan een goede band zoals ik dichtbij in mijn omgeving zie. Steeds vaker zie ik ook hoe kostbaar het leven ook is en wil ik dat ik dit over boord kan gooien en een goede band met hem op kan bouwen, neem ik mezelf kwalijk dat ik het zo lastig vind en het hem gewoon niet gun.
Ik moet stoppen met typen over hem en het nu situatie want het maakt me ziek. Opnieuw was ik tollend en niet scherp vandaag en mijn begeleiders op stage vonden me er zo goed uit zien. Het is zo'n groot toneelspel waar maar een enkeling door heen ziet en díe het zien maken zich grote zorgen. Steeds vaker zie ik in dat ze dat wel een beetje terecht is want dit kan gewoon eigenlijk niet.
10 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
maandag 10 september 2012 21:03
Misschien aangeven aan je ouders dat je ZELF aangeeft wanneer je klaar bent voor een gesprek, zodat jij niet eens op je tenen moet lopen omdat je bang bent dat ze je er op aan gaan spreken? Geeft wellicht wat ademruimte voor je?
En meis ; daar heb je het recht toe!
Je neemt het jezelf kwalijk dat je geen goede band hebt met je broer??
Gooi dat even heel snel in de prullenbak dat idee!
Hij moet jou eventuele vergeving keihard verdienen. En voorlopig zie ik geen enkele aanleiding voor je om dat te doen.
-
kruidje
maandag 10 september 2012 21:04
*Niet eens=niet STEEDS.
Pardon..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
- O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
- O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
- O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
- O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
- O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
- O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
- O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
- O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
- O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
- O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
- O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
- O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
- O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
- O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )