Doodswens

Ik was 13 toen ik voor het eerst dacht. Was ik maar dood.

Ik was 16 toen ik een poging deedt tot zelfmoord. Hierna volgde nog drie pogingen.
Ik kan goed begrijpen dat iemand liever dood wilt. Je hebt immers ook niet bewust gekozen om te leven. Mijn doodswens liep als een rode draad door mijn leven. Vaak heb ik gedacht. Waarom doe ik het niet gewoon? Een gedachten die andere die uiteindelijk zm hebben gepleegd ook gedacht moeten hebben.

Uiteindelijk zijn toch mijn ouders vooral mijn vader, de reden geweest dat ik elke keer bleef doorvechten. Het beeld van mijn vader die op mijn graf staat te huilen omdat hij zijn enige dochter is verloren bezorgd mij tranen in mijn ogen, gaat door merg en been en geeft mij toch de moed om het niet te doen.

Ik heb alles wat een mens gelukkig maakt.
Ik probeer soms deze doodswens te analyseren. Wat maakt mij zo ongelukkig?
Ik denk toch een stuk verbinding die ik mis.

Door mijn verleden heb ik nooit echt een hechte vrienden groep opgebouwd. Ik heb wel vrienden maar niemand die ik echt ken van vroeger. Ik voel geen connectie wat betreft het bespreken van pschyische zaken.

Ook heb ik vaak het gevoel dat ik gefaald heb in mijn leven. Door het niet afmaken van hbo studie. Hiermee heb ik mezelf qua carrière een hoop ontzegd. Ik had echt een baan kunnen hebben die mij betekenis had kunnen geven als ik het had afgemaakt. Heel anders dan nu. Hersenloos werk om mijn inkomen te verdienen.

Mijn verleden in het algemeen maakt mij ongeluk. Dat ik geen veilige jeugd heb kunnen hebben. Doordat ik jeugdzorg moest wonen. De vele jaren dat ik mij staande heb gehouden door middel van het gebruik van drugs. Nooit echt het gevoel te hebben gehad ergens bij te horen. Ik denk dat als mijn verleden niet zo traumatisch was geweest dat mijn doodswens minder intens was geweest. Doordat mijn leven er praktisch heel anders uit had gezien.

Ondanks alles ben ik ook nieuwsgierig. Nieuwsgierig wat leven nog voor mij in petto heeft de komende 40 jaar. Stabiliteit is wat ik gevonden heb. En mijn grotendeels gered heeft van mijn doodswens.

Toen ik nog in therapie zat pleegde twee relatief jonge vrouwen zelfmoord. Wat had ik graag terug in de tijd gegaan en aan hun willen vragen. Waarom wil je zelfmoord plegen? Het leek of ze alles hadden. Toch deden ze het.

Het is triest dat mensen toch de stap zeten hoe erg ik het ook begrijp. Als geen ander weet ik hoe het is om te leven met een doodswens. Om je ongelukkig te voelen.

Toch ben ik blij ondanks deze wens dat ik er nog ben. Dat ik dingen mag meemaken. Pas als je echt diep bent gegaan kan je de kern voelen.
Als ik met mijn vriend opstap ben en we zijn bezig met een leven samen te creëren. Vergeet ik soms dat ik zo ongelukkig kan zijn.

Wat mij verbaasd is dat in al die jaren dat ik actief een doodswens had, nooit maar dan ook nooit iemand heeft gevraagd waarom ik eigenlijk dood wou. Ik heb gemerkt dat zelfs in de pschyiaterie de dood een taboe is. Je praat er niet over. Je mag je niet suïcidaal uiten want je kan andere op ideeën brengen. Meld je maar aan bij de levenseinde kliniek. Was de boodschap. En juist dat is wat ik nooit begrepen heb. Ipv dieper in te gaan op de doodswens worden er in de pschyiaterie vaak brandjes geblust. Je wordt vol gestopt met medicijnen waar Joost van weet of het werkt. Je wordt beplakt met stickers en vol gediagnosticeerd omdat dit moet van de zorgverzekering.

Ik hoop met de jaren dat mijn traumatische wonden zullen slijten. Met de tijd heelt de pijn.
En oprecht hoop ik dat mijn leven de betekenis zal krijgen waar ik naar opzoek ben.