Dromen

De nachten duren de laatste tijd over het algemeen erg lang voor me. Ik slaap (als ik mazzel heb) een paar uurtjes per nacht en word tussendoor ook erg vaak wakker.
Zodra ik mijn ogen sluit gaan mijn gedachten met me op de loop. Herinneringen in flitsen en als ik 'mazzel' heb, de meest realistische herbelevingen. Of als ik echt in slaap weet te vallen, komen de vreselijk enge dromen waar ik ook niet zomaar meer uit kom. Zoals vannacht:

Ik zit in een ruimte. Een kille, lege, vochtige plek. Ik ben jong en ik draag een jurkje die ik over mijn knieën getrokken heb. Ik zit in een hoekje en probeer de ruimte te overzien. Dat lukt niet. Overal staan mensen, mannen. Ze komen steeds dichterbij en ik kan geen kant op. Ik druk me zo hard als ik kan tegen de muur aan en hap naar lucht. Het is zo verstikkend. Ik zie allang geen daglicht meer en ze komen steeds dichterbij. Het worden er ook steeds meer en ze steken hun handen naar me uit. Alsof ze me willen grijpen. Op het moment dat ik écht in paniek ben en geen lucht meer krijg, word ik wakker.

Ik zit op bed en heb mezelf in mijn slaap ook in een hoekje gedrukt. Op dat moment is het zo lastig voor me om te beseffen dat ik gewoon thuis ben en dus niet in die enge ruimte. Ik was in paniek en hyperventileerde. Ik weet hoe ik mezelf 'terug' moet krijgen op zo'n moment. De handvatten die ik heb gekregen zou ik moeten kunnen aanpakken. Maar dat valt echt tegen op dat moment. Voor ik mezelf zou kunnen kalmeren, zitten nog zoveel andere stappen. Het blijft lastig, moeilijk.


Vanavond wederom een poging wagen.
Slaap lekker allemaal.