Slechte dagen

Gister en vandaag waren dagen waarop ik weinig kon hebben. Niet in de zin van een kort lontje hebben, dat heb ik vrijwel nooit. Maar geestelijk en lichamelijk was het even op. Een goedbedoelde knuffel of zelfs een schouderklopje kon ik niet hebben. Geen aanrakingen, niks. Niet meer willen voelen, dat was mijn soort van doel de afgelopen dagen. Niet stil willen staan bij mijn eigen lichaam. Als je geen aanrakingen wil of kan hebben, merk je pas hoe vaak iemand je aanraakt. Als iemand langs je heen loopt en als iemand even je arm aanraakt. Geen kwade bedoelingen, maar voor mij teveel.

Wat er is gebeurd laat zo zijn sporen na en op sommige dagen is het verleden te dik aanwezig. Dat door middel van herinneringen, flashbacks en herbelevingen. Vooral die laatste kan nog wel eens zijn tol eisen. Triggers lijken dan overal aanwezig en het verleden herhaalt zich veel te realistisch. Om nog maar niet te spreken over wat men dissociëren noemt. Sommige dagen mis ik hierdoor zelfs volledig (wat je natuurlijk soms ook als voordeel zou kunnen zien ).


Iedere dag hoop en knok ik opnieuw. Zowel tegen mezelf als tegen het verleden. Gister en vandaag waren gewoon weer jammer, of zo.
Morgen is er weer een dag.