Dronken op de bank.

Je vroeg me waarom ik huilde.

Verward door deze spontane vraag schoot door mijn hoofd dat ik make up op had.
Wat ik nooit doe.

Het grote voordeel van make up is dat mensen nooit zullen weten wanneer een traan zijn weg naar buiten vind.
Starend met een lege blik vraag je het nog eens.
Hee meis, waarom huil je.

Mijn dronken brein en duizelige blik kunnen de woorden niet plaatsen en voelen zich volschieten.
Dat is het moment waarop je opstaat en naast me gaat zitten.
Ik die mjin gezicht in mijn knieën plant, word getrokken naar jouw warme borst.
Ik voel je hand mijn schedel strak tegen je aan drukken en voel een zucht van kalmte.
Als de kamer achter mijn ogen blijft draaien voelt ook mijn dronken brein rust.

Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, kalm, rustig en stil.

Ik voel mezelf wegdommelen tegen je aan en mijn hartslag dalen naar een punt van slaap.
Het moment dat ik accepteer dat ik me volledig aan het moment overgeef, sta je abrupt op, en verdwijnt naar de gang.
Scenario's schieten als bliksem door mijn hoofd, niet wetende wat te denken, voelen, of spreken.

Ik accepteer dat dit is wat ik nodig heb, een stevige hand en kalme stiltes.
Ik accepteer ook het feit dat ik dat bij jou kan vinden, maar het wil bij een ander.
Je voelde dit ook aan en sprak me er later nog op aan.

"Wij zouden zo'n goed stel zijn. Ik wist precies wat je nodig had."

Ik wilde schreeuwen dat het klopte, dat ik niet anders wilde maar uit mn mond sputterde dat vriendschap langer blijft dan liefde.
Want dat is ook zo. waarom zou ik mezelf moeten dwingen van je te houden, als dit gewoon weg niet mogelijk is.

Ik accepteer je als vriend.
Ook al zal ik altijd meer voelen.
Maar dat is nu goed.
Ik wil wat wij hebben niet riskeren,

nog in geen miljoen jaar.
09 jan 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van ElenaOriana
ElenaOriana, vrouw, 27 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende