Een eetstoornis.

WAT is een eetstoornis? Eigenlijk alles wat afwijkt van een gezond eetpatroon. Maar wat is een gezond eetpatroon? Ook dat is weer voor iedereen anders. Onze lijven zijn in een grote lijn hetzelfde. Toch kunnen 2 mensen precies hetzelfde eten, dezelfde oefeningen doen en alsnog er totaal anders uit zien.

Wist je dat bij eetstoornissen de hoogste sterfte wordt gemeten onder alle mentale ziektes? Desondanks doen mensen het af met een lachertje.. "je ziet er toch goed uit?" Of "eet gewoon, je wordt heus niet dik van 1 frietje mayo". Boy.. ik zou willen dat het Zo simpel lag.

Eetstoornissen kunnen ontstaan vanuit een idee dat er gewicht verloren moet worden, of een bepaald vetpercentage gehaald moet worden. Het begint onschuldig. Een dieet of bepaald programma wordt gevolgd. Dat gaat super goed in het begin. Je houdt je netjes aan je cheatmeal en sport instructies en je kilo's vliegen eraf. De complimenten stromen binnen en daardoor knalt jouw motivatie door het dak! Maar bij elk programma, elk dieet en elke poging om af te vallen komt er een moment van stilstand. En dat is normaal. Maar verdomme je was net zo lekker bezig!!! Je vraagt hier en daar om een tip maar je bent ongeduldig en wil NU!!! die weegschaal omlaag zien gaan. Dus je mindert nog verder je calorieinname.. je staat nog harder te zweten in te sportschool.. op cheatday blijft het niet bij die lekkere pizza van thuisbezorgd maar een Pizza met een fles cola, een zak chips en een ijsje. Tot je op een bepaald moment op cheatday denkt. Ik moet nu ALLES wat ik kan naar binnen proppen want morgen mag ik niet meer!!! Maar wanneer je jezelf zo vol gepropt hebt komt dat schuldgevoel weer even langs en het kan zo zijn dat de persoon in kwestie er dan voor kiest om het eten zo snel mogelijk weer kwijt te raken. Sommige proberen dat met laxeermiddelen, sommige mensen doen dat door over te geven en sommige mensen gaan krampachtig compenseren. Wat begon als iets onschuldigs, is stiekem uitgegroeid tot een eetstoornis.

Er zijn ook mensen die helemaal stoppen met eten en in uitzonderlijke paniek raken wanneer zij eten ruiken, in hun mond moeten stoppen of zelfs lang voordat het moment komt dat zij zien als een verplicht eetmoment. Denk aan familie die erop staat dat je met hen eet. Je gaat eten verstoppen in je mouwen, in servetjes, tussen planten. Je geeft eten aan je hond, laat wat op de grond vallen. Want alles wat je nu kunt wegmoffelen hoef je niet uit te spugen. Op school of werk gooi je je boterhammen weg, zegt tegen collega's dat je net even tussendoor al wat gegeten hebt en nu dus geen honger hebt. Thuis zeg je dat je net al samen met iemand een hapje hebt genomen dus niet meer hoeft te eten. Je leven veranderd in een grote leugen rondom alles wat met voedsel te maken heeft.

Dan zijn er nog de mensen die juist gaan eten wanneer zij zich verdrietig voelen. Deze mensen worden dikker en dikker en daar waar mensen die dun zijn geprezen worden voor hun dunheid (uitgezonderd de mensen die zo mager zijn dat er meer bot te zien is dan iets anders) worden mensen die dikker zijn uitgelachen, buiten gesloten bij bijvoorbeeld gym, uit gescholden voor dikzak en weet ik wat nog meer en continu gepushed of herinnerd aan het feit dat ze gewicht moeten verliezen. Je kunt nog geen frietje in het openbaar eten want mensen kijken je aan en je WEET wat ze denken. Al deze dingen maken je nog verdrietiger en vergroten je gevoel van eenzaamheid waardoor je dus nog makkelijker en sneller naar troostvoedsel grijpt. Op dieet gaan mislukt elke keer.. ach 1 stukje taart kan wel als ik me de rest van de dag aan mijn dieet houd. Maar na 1 stukje denk je, gatver had ik dat nu echt niet kunnen laten staan? Ik ben ook zo'n mislukkeling, Fuck it.. ik eet die hele taart op ik heb het nu toch al verpest. De walging die je van jezelf krijgt wordt gevoed door de buitenwereld en voor je het weet kom je in een cirkel waarvan je de uitgang niet kunt vinden. Een eetstoornis is niet alleen gekenmerkt door magerheid terwijl dat wel is wat veel mensen denken.

Maar dan is er nog een vorm eetstoornis. Voor mij is het begonnen met op een gezonde manier gewicht kwijt raken en doorslaan op de weg naar mijn streefgewicht. Maar op een gegeven moment was afvallen op zich niet het hoofddoel meer. Wat ik daarmee wil zeggen? Ik had het gevoel dat ALLES fout ging en er was NIETS wat ik daar aan kon doen. Ik had het gevoel dat ik elke vorm van controle in mijn leven was verloren. Mijn touw was geknapt en ik viel ongecontroleerd de diepte in. Maar waar had ik wél invloed op? Mijn gewicht! IK bepaal WAT ik eet en HOEVEEL. IK bepaal WANNEER ik eet en OF ik het uit spuug. IK bepaal mijn gewicht. Hoe magerder hoe méér controle en discipline ik dacht te hebben.

Hoe meer discipline ik DENK te hebben. Mijn eetstoornis is mijn laatste hulplijn als ik het echt niet meer weet. In de tijden dat het goed gaat kan ik een tegenslag hier en daar makkelijk het hoofd bieden. Maar soms lijkt alles buiten mijn macht te zijn. Zoals de situatie waar ik me nu in bevind. Er is niets wat ik kan doen om mijn man 'beter' te maken. Er is niets wat ik kan doen aan het feit dat mijn contract niet werd verlengd omdat er met corona al genoeg personeel uit hun neus stond te vreten terwijl ze wel betaald moeten worden. Er is niets wat ik kan doen voor mijn opa die te oud is om behandeld te worden. Er is niets wat ik kan doen om mijn eigen verleden uit te wissen of te veranderen. Er is niets wat ik kan doen voor mijn broertjes waarvan de één een flinke mentale achterstand heeft, autisme en adhd. Waarvan de ander trauma's heeft van zijn ouders (hij is mijn stiefbroer), zijn baan eveneens is verloren door corona en een gigantisch alcohol en drugs probleem heeft. Er is niets wat ik kan doen om mijn kinderen te besparen wat er nu allemaal gebeurt, ik kan alleen zo goed mogelijk uitleggen wat er gebeurt, dat dat NIET hun schuld is en dat het uiteindelijk beter zal worden. Er is niets wat ik kan doen voor mijn beste vriend die struggelt met zijn Asperger en het gevoel heeft dat hij het niet kan opnemen tegen zijn studie tot leraar biologie. Er is niets wat ik kan doen voor mijn meisje dat heeft te maken met eigen trauma, de trauma en borderline stoornis van haar vriend en mij dus ook heeft aangetrokken met al mijn ditjes en datjes. Om niet te verdrinken in al die onmacht houd ik me dus vast aan mijn hulplijn totdat het moment daar is dat MIJN traject start.

Ik sluit niet uit dat ik daarna nooit meer mijn hulplijn nodig zal hebben, maar ik heb er wel alle vertrouwen in dat het steeds minder en minder nodig zal zijn. Dat ik dat moment steeds verder en verder zal kunnen opschuiven. Dit opschrijven is heel emotioneel voor mij. Ik leg hier nu letterlijk een stukje van mijn ziel neer, open en bloot. Hoewel het pijnlijk is om wat ik al wist hier uiteen te zetten in daadwerkelijke woorden, voelt het ook als een opluchting dit te delen.

Ik wil je meegeven dat een oordeel hebben over iemands uiterlijk, hoe lief en fijn dat voor veel mensen ook kan zijn, voor sommige mensen heel anders over kan komen. Dat iemand die dik is, vaak niet simpelweg dik is omdat hij of zij dat wil. Dat een eetstoornis niet alléén ontstaat omdat men gewicht wil verliezen, maar óók vanuit omgaan met emoties of het hebben van schijn-controle. Dat een eetstoornis niet alleen iets is voor meisjes! Bij jongens wordt het alleen veel moeilijker vast gesteld er vanuitgaande DAT jongens al hulp zoeken. Een eetstoornis heb je niet onder controle ongeacht hoe je er over zelf denkt. Een eetstoornis is niet opgelost wanneer men weer eet, het eten is symptoom bestrijding. Zolang er niet wordt gewerkt aan het onderliggend probleem blijft de kans op terugval bizar hoog.

Liefs, M.