Een enorme stap in een grote valkuil :(

Gisteren belde mijn moeder mij op. Nadat wij bij haar waren geweest voor moederdag belde ze om te zeggen dat zij zich zorgen maakte om mijn vriend. Hij was wat afgevallen en gisteren ook niet helemaal aanwezig. (hij heeft een lichte vorm van autisme en soms heeft hij ook gewoon een blik van: 'ik ben er even niet, laat een bericht achter', zo ook gisteren)
Ze maakte zich erge zorgen om hem omdat hij zo zou zijn afgevallen en vroeg of alles wel goed met hem ging en of hij wel voldoende at.

Ik ben zelf op dieet en ze zei dat het goed was dat ik op dieet was maar als hij zoveel verbrand hij toch echt meer zou moeten eten. Mijn vriend is 27 jaar, even dat gezegd hebbende.

Na haar verhaal te hebben gehoord hing ik op en daar was mijn valkuil. Gedachtes van ik zorg niet goed voor hem, hij valt onder mijn verantwoordelijkheid, het is mijn fout, ik doe het niet goed genoeg, hij lijd eronder kwamen allemaal voorbij.

Ik sprak met mijn vriend over dat mijn moeder had gebeld en hij begreep het niet helemaal. Ja hij was erg afwezig, veel met zijn eigen moeder in gedachte omdat ze haar schouder heeft gebroken en zijn moeder is zijn alles! Dus daar zit hij wel mee. En ja hij was afgevallen maar hij heeft nog steeds wat lovehandles en een buikje. hij eet geen Mac meer regelmatig met collegas in de lunch en eet gewoon normaal ze brood. En ja deze vergeet hij soms te maken, nou ja vergeten, te lui om het te maken.

Toch kwam ik niet uit mijn valkuil en stuurde een vriendin een foto van hem en vroeg of zij vond dat hij echt zo mager was? Reacties als ja erg vermagerd en schrijf FEED ME op ze hoofd kwamen voorbij.

Mijn valkuil werd hierdoor NOG groter en ik zat echt in de stress.. Mijn vriend vond dat iedereen zich aanstelde en hij het stom vond dat hij als vermagerd kind werd bekeken. 'Pakte ze lovehandles vast en vroeg aan mij wat dit dan was? " hihi..

Toen kwam de 'verantwoordelijke volwassene' (zoals me peut zou zeggen) naar boven en dacht: Feiten Feiten Feiten. Dus ik besloot zijn BMI te berekenen om te kijken of hij daadwerkelijk zo mager zou zijn dat iedereen zich zorgen moest maken..

blijkt: Als hij nu nog 12 kilo zou afvallen zit hij nog steeds op goed gewicht. en als hij 6 kilo zou bijkomen is hij licht te zwaar. conclusie hij is gewoon op gezond gewicht!

Mijn valkuil vulde zich langzaam met water, gedachtes van "zie je nou wel, ik doe niets verkeerd, Hij is geen kind, als hij te mager is zal hij hier zelf iets mee moeten doen, Ik ben zijn moeder niet ik hoef niet zijn brood te maken, het ligt niet aan mij en ik zie niets over het hoofd". Die gedachtes vulde mijn valkuil en zo kon ik eruit klimmen.Tuurlijk zorg je voor elkaar in een relatie maar dit is iets anders dan verantwoordelijk zijn voor elkaar.

Vandaag had ik therapie en vertelde ik wat er was gebeurd. en mijn peut vroeg aan mij wat ik verder had kunnen doen om ervoor te zorgen dat die valkuil niet om de hoek kwam kijken. Ik vertelde haar dat ik denk dat als mijn moeder mijn vriend ook zelf hierover had aangesproken het anders zou zijn overgekomen. Dan had ze het ook bij hem zelf neergelegd en niet zo zeer bij mij. Tuurlijk vind ik het lief als ze zich zorgen maakt om mijn vriend als dit nodig zou zijn maar hij is ook 27 jaar en zal zijn eigen boontjes moeten doppen.

Dus ik ga zo mijn mamsi bellen en voorleggen dat ik een valkuil was gevallen door wat ze gisteren vertelde en ik het gevoel had dat ik niet goed voor hem zorgde. Niet dat het gevoel kwam door haar maar dat dit bij mij naar boven kwam. Dat ik het lief vind dat zij zich zorgen maakt en mij dit vertelt maar dat ik het fijn zou vinden als zij hem voortaan dit zelf ook vertelt, zodat hij er zelf iets mee kan doen en niet via via hoort dat zij zich zorgen maakt. zo voelt hij zich niet gepasseerd en zo kan hij er zelf ook wat mee. Daarnaast voel ik me daardoor minder verantwoordelijk voor hem en komt mijn valkuil niet zo snel om de hoek kijken.

Ik hoop dat ze dit een beetje goed opvat...

Dus net mijn moeder gesproken. Ze vond zelf al dat ze eigenlijk naar hem had moeten gaan en hem ernaar had moeten vragen. maar ze dacht wat als er echt iets speelde en hij dat niet kwijt wilt aan mij? daarop zei ik: als dat zo was had je mij alsnog kunnen bellen en het aan mij kunnen vragen. Gezien we binnenkort met ze allen op vakantie gaan vond ik het fijn dit even te hebben besproken. Mocht er namelijk dan wat zijn op vakantie dan kan zij zelf naar hem toe lopen en andersom en niet via mij. Eind goed al goed.