Telefoongesprek met mijn pa

Gisteren ging mijn therapie niet door. Mijn therapeut was ziek. Ik zie haar dus volgende week pas weer. In de afgelopen week is er daar en tegen wel veel gebeurd wat ik graag had willen vertellen. ZO heb ik een andere belangrijke stap voor mezelf genomen om lichamelijk weer beter te worden en te kunnen doen wat ik wil en heeft mijn vader mij uit zichzelf na 3 maanden gebeld om te vragen hoe het met me gaat!

Voor sommige lijkt dit laatste misschien vreemd maar ik heb vanuit mijn jeugd nooit echt de waardering en ik ben trots op je woorden gehad van mijn vader. Veel verantwoordelijkheden erbij, die zich nu uiten in mijn therapie als Parentificatie en emotionele verwaarlozing. En door de jaren heen heeft dit een erge stempel gedrukt op hoe ik nu ben. Ik kan mijn eigen waarde niet schatten en vind dat alles wat ik doe beter had gemoeten, om het zo maar even kort uit te leggen.

Het betekende dus voor mij erg veel dat hij de moeite nam ook al duurde het 3 maanden wat voor mij voor veel teleurstelling en boosheid betekende, dat hij mij belde. Ik was altijd de gene die dan maar weer belde en vroeg hoe het ging etc. Maar nu had ik zoiets van, Ik zit in de ziektewet, met mij gaat het nu niet goed... waarom zou ik bellen? Als hij echt geinteresseerd is in hoe ik mij voel en hoe het met mij gaat dan belt hij wel. Net op het moment dat ik rond liep met gedachtes van laat het dan ook maar, belde hij.

Onze telefonische gesprekken zijn meestal rond de 4 minuten, maar deze... 5 kwartier! ik kan trots op mijzelf zijn want in dit gesprek heb ik hem ook verteld over therapie en verteld dat hij zo veel naar voren komt en dat ik mij niets waard voel door dingen die hij er in die jaren ingeprent heeft. "anderen hoeven niet te weten hoe jij je voelt""huilen is voor mietjes""een 8? dat had een 9 moeten zijn! " "Ookal werk jij meer dan ons maar jij werkt via stage, wij verdienen geld, en jij bent de vrouw in huis""wanneer is het eten klaar" etc etc...

Ik heb hem verteld dat het niet mijn bedoeling is om met vingers te wijzen maar dat deze therapie puur voor mijzelf is om mijzelf weer terug te vinden in hoeverre ik ooit mezelf heb gevonden.
ik was verrast om zijn reactie. Hij zei dat hij al vroeg zijn vader verloor en al vroeg sterk moest zijn en dit ook aan ons wilde meegeven want artsen hadden hem vertelt dat hij niet ouder zou worden dan 50, hij is nu 55. Hij wist niet dat hij dit zo bij mij teweeg had gebracht en het zich te weinig realiseerde. Hij kan het niet terug draaien en eerlijk gezegd denk ik dat als dat kon, hij ook niet anders zou hebben gehandeld, maar hij zei sorry. hij kan het niet terugdraaien maar sorry dat dit zon effect op mij had.

Ook zei hij dat hij trots op mij was en dat ik verdomme veel waard was voor hem! Ik was degene van de familie die hard gewerkt en geknokt had om HBO opleiding te doen ik had het meest gestudeerd en behaald op dat gebied. En ik vroeg hem: waarom heb jij mij dat nooit vertelt? dat je trots op mij was? Ik moest dat namelijk altijd van anderen horen, Je weet toch dat je vader erg trots is op jou? kreeg ik dan te horen.. en mijn reactie was dan: ik wou dat hij dat eens zelf zei... Jullie kunnen dat leuk zeggen maar ik krijg alleen maar te horen dat ik niet voldoende heb geleerd als ik met een 8 thuis kwam, of als ik me huiswerk wilde gaan doen liet ik hem alleen dus mocht ik dat niet doen en moest ik bij hem zitten..

Het is een goede stap voor mij, in het hoofdstuk mijn vader, dat hij het tegen mij zei, ik ben trots op je, en je bent verdomme veel waard, en sorry. Ik moest huilen aan de telefoon toen hij dat zei.

Ik voel me ook iets beter na dit telefoongesprek en op de een of andere manier heb ik zin om weer een keer naar werk te gaan. ZIN? dat is lang geleden...

Maandag moet ik weer naar de arbo arts en ik had gehoopt mijn therapeut voor mijn arbo te hebben gesproken... Misschien kan ik voorstellen om ipv de telefonische gesprekken met mijn leidinggevende 1 keer per 2 weken op werk te doen. en als dat goed gaat 1 x per 2 weken langs werk, elke week 1 keer langs en zo verder opbouwen...

Ik moet rekening houden met dat ik nog steeds bezig ben met EMDR en elke week zon 200 vragen moet beantwoorden thuis nog en dat ik niet te hard van stapel loop. Vorige keer opbouwen meost ik gelijk beginnen met 4 x per week aan werk en hierdoor stortte ik nog verder in..

maar wie weet is het bovenstaande een goed idee en iets waar zij mee akkoord kan gaan..

en hopelijk vind ik mijzelf weer een beetje terug en kan ik in de spiegel kijken en zeggen: Goedemorgen IK.