een glazen kooi

waar ik woon, is er een grote hof, een ruim huis, en velen zullen mischien niet begrijpen waarom ik ook maar een reden zou hebben om te te klagen.

maar het is eerder een glazen kooi. heb gemerkt, toen ik terug thuis kwam women, na een jaartje op kot gezeten the heebn, op kamers,
dat sommige dingen gewoon op allerlei manieren ongedaan gemaakt weren..

En toen ik dan ging gaan werken, en meer en meer begon uit te gaan,
dan kreeg ik al de commentaar, van blijf nu eens thuis,
en toen ik men eigen kleren ging gaan kopen, van we zullen wij wel meegaan. Hoe kan je dat soor zaken leren, asl er altijd iemand is die het voor je doet, hoe kan je zelfstandig leren zijn, als je dat zo goed als onmogleijk gemaakt wordt.

Tegen sommigen die op bezoek komen,
die dan zeggen, van als je ver gaat wonen,
dan moeten je kinderen op hun eigen benen leren staan,
en dan een lachen ze gewoon mee...

maar het is andersom,
ik en mijn broer, ook,
willen allebei een meer zelfstandiger leven,
maar bij mij doen ze der alles aan omdat ongedaan te maken,
want het is hun goesting niet.

zij moeten niet ver van mij gaan wonen zodat ik zelfstandiger zullen leven,
het is andersom, ik moet ver van hen gaan wonen, om men eigen leven te kunnen leiden.

ik heb geleerd van jongs af aan, dat de leuze doen en niks zeggen, of achteraf zeggen, is wat je thuis vooruit helpt, als je niet zelf doorzet, geraak je toch niet in je eigen leven.

soms zou het leuk zijn van een schouder te hebben om op te kunnen steunen, iemad die me acepteert voor wie ik ben,
en niet probeert van me te veranderen,
die acepteer dat mijn lichaamsvormen nu eenmaal een beetje anders zijn,
ja ik heb een buik, maar das normaal,
ik heb de armen van een vrouw, en de benen van een man,
of ook van een vrouw,
en als ik zij profielen zie van een man en een vrouw,
dan neig ik veel meer naar een vrouw,
dan naar een man,
ik moet me niet scheren,
ook al doe ik het af en toe,
das eens iets anders,
en het kan altijd helpen,
als je weet hoe je moet scheren,

ik voel me goed in men vel,
en ik heb er geen problemen mee,
maar anderen blijkbaar wel.

'k kan beter overweg met vrouwen, niet met allemaal,
maar de communicatie gaat gewoon beter met hen,
ook al moet ik sommige dan leren,
dat ik meer met hen gemeen heb,
dan zij op het eerste zich mischien denken,
sommige gevoelige plekjes en zo..
zachtejs aan beginnen, niet ruw behandelen,
net zoals velen zelf willen behandeld worden,
maar dat duidelijk maken,
en geacepteerd krijgen,
dat ze op veel vlakken gewoon in de spiegel kijken...

kan er niet aan doen, maar heb al gemerkt dat sommige lesbische vrouwen daar minder problemen mee hebben,
daar moet ik het niet aan uitleggen,
die weten het blijkbaar al,
of begrijpen het beter

kan beter met hen overweg,
dan ik met sommige andere vrouwen kan.

Op een job interview zij iemand ooit eens dat ik dacht zoals een vrouw,
en heb achteraf al vaak gedacht van ze had gelijk.

Ik weet nog dat ik achter een appartement in gent ging zoeken, en dat men vader zij van ik heb een interssant appartement gevonden in Brussel,
omdat hij wou dat ik daar ging gaan wonen. Ik wist zodat het te duur was,
maar toch ging hij het nakijken, en dan bleek het ook veel te duur,.
hij vondt dat een leuke wijk, maar daar wil ik niet wonen zo ver van alles af.

Deze episode is veel langer,
want er ware ook tijden bij,
dat ik een appartement vondt,
en dat thuis zij,
en ik een antwoord terug kreeg,
dat op nee overkwam.

Een van de redenen dat ik wil verhuizen,
is omdat in een stad meer vrijheid is,
je wordt er minder gadegeslagen,
en op de buiten werkt dat verstikkend,
en er zijn dingen, zoals opera, theater, concerten,
alternatieve, niet veel bekeken films
ik moet minsten 30 km gaan tot aan een grote stad,
en dat altijd over een weer gereis kost geldt, en tijd,
en zijn antwoord is dan al vaker gewest koop dan een auto.

alsof dat iets oplost.
dan moet ik nog altijd naar huis komen,
en ik vindt dit steed minder een thuis, maar eerder een gevangenis.

Vorig jaar wou ik me inschrijven aan het MIT, ik weet dat ik heel weinig kans heb om geacpeteerd te worden,het is ook heel duur, en niet gemakkelijk. De blik alleen al als hij de envelop zag. Ze denken toch zeker niet, dat ik hun hulp ook maar wil voor zoiets, hij is toch niks waard.

Het doet goed omdat eens te kunnen neerschrijven,
want huis, stuit ik toch maar op eeen muur,
van niet willen weten. en als ik hen laat doen dan heb ik toch geen leven.

ze zijn zo super kritisch geworden,
en geldt en de kostprijs van dit en van dat is al wat ze blijkbaar nog intereseert.

ze moeten niet reclameren dat ik nog thuis woon,
ze hebben er alles aan gedaan,
om ervoor te zorgen dat niet doorging,
positief overkomen, zodat ik me gesteund voelde,
en als ik dan een beetje zwakker was,
me manipuleren, en proberen onderuit halen.
En altijd die vertragings maneuvers,
we zullen wij dat doen,
jullie willen gewoon niet dat ik men eigen leven leid,
je gunt het me gewoon niet.

Net als met klinefleter syndroom,
hij heeft me gezegd dat ik het had,
en dan kon ik hetzelf uitzoeken.

Nu ik weet wat het allemaal inhoud,
en na er met te leren omgaan wat het inhoudt,
en waar ik wat rekening mee moet houden,
maakt het nauwelijks een verschil uit.

ik heb me altijd al anders gevoeld en geweten,
en daar is niks aan veranderd. Ik begrijp mezelf nu beter,
en sommige van mijn reacties uit het verleden,
en das veel waard, ik verwacht niet dat de meesten dat zullen doen,
maar desintresse is nog iets anders.

wat ik het ergste vindt,
is dat het op sommige punten,
gewoon is alsof je tegen een muur spreekt,
je krijgt altijd dezelfde argumenten terug.

eet je niet teveel brood, dat geeft je zeker problemen met je maag en darmen, nee dat geeft geen problemen, eerder het tegenovergestelde.

ergens begin dit jaar eind vorig jaar stuurde ik een brief naar iemand,
waar ik heel sterk over getwijfeld had van hem te schrijven. Ik schrijf niet veel brieven met een ganzeveer,
eerder gedichten of tekening,
of naar iemand die ik mag,
of in zeldzame gevallen,
maar dat was hier niet het geval,
omdegen die de post kontroleren,
op het verkeerde been te zetten.

voor zover ik weet heeft ze hem mischien ontvangen,
ik heb iemand gezien die op haar trok,
maar thuis hebben ze der niks over gezegd.
Het zou best kunnen dat er wel iemand geweest is.

der zullen der zijn, die zeggen,
dat ik alleen maar aan mezelf dacht toen ik hem schreef,
maar het was net andersom,
want in mijn belang is die brief helemaal niet,
het zal mischien jaren duren,
voor zij en anderen ooit zullen begrijpen waarom,
of mischien wel nooit.

Net hetzelfde met bepaalde jobs,
je soliciteert, geen reactie terug,
of mischien toch wel ...
Heb blijkbaar een oud nummer doorgegeven,
daar kan het natuurlijk ook aan liggen.

ik heb er meer dan genoeg van,
ik zou ook wel eens willen leven,
voelen wat het is om te leven,
in plaats van regels voor dit,
vragen over dat,
altijd becomentarier.

Me moeder schilder aquarellen,
er zijn er mooie bij,
zelf ben ik verre van een goed schilder,
maar als je niet probeert,
hoe kan je dan in godsnaam iets bijleren.

als ik eerlijk ben, kan ik alleen maar besluiten,
dat ik het kotsbeu begin te worden,
om in zo'n situatie te leven,
waar iets proberen op bouwen,
iets uit testen, creatief bezig zijn,
vaker wel dan niet belachelijk gemaakt wordt,
waar veel niet meer goed is,
waar je 2-3 keer gaat eten voor iemands verjaardag,
dan net op de avond dat je met iemand die je mag afgesproken hebt.

het ligt niet aan haar,
om dat het zou kunen slagen,
heb ik men eigen plek nodig,
in een stad, weg van dit dorp,
van die mensen die beweren ,
als ze denken dat ik het niet hoor,
dat ik men leven aan hen te danken heb,
terwijl hun inmenging niks dan misere brengt.

Als ik breek, is het niet alleen met men ouders,
maar ook met men broer,
ben sommgie van de dingnen die hij gezegd heeft,
nog niet vergeten,
en ik me afvraag of hij wel doorheeft,
dat hij zichzelf in een slechte positie gemanuvreerd heeft.

Of hij maagd is weet ik niet,
en dat gaat me niet aan ook,
en omgekeerd,
maar als je eenmaal een lief hebt,
en het is wat serieus wordt er over dat soor zaken ook wat verteld.

het is vrij duideljk,
ze willen gewoon niet dat ik men eigen leven leid,
ze willen dat ik het leven leid dat zij voor mij uitstippellen,
ik ben vrij internationaal en europees opgevoed,
dat zit in de familie,
maar nu met europa.. ssst ssst want de mensen dit en de mensen dat.

Das zo'ns topzinnetje ook altijd,
wat zullen de mensen wel niet denken,
of die schaamt hem niet voor zen buren,
waarom zou hij zich moeten schamen voor zijn buren,
hij is gewoon zichzelf.

Sinds ze mij gezegd hebben dat ik xxy ben,
en ik daar voor uitkwam,
wordt ik meer en meer als een klein kind behandelt,
dat niks van de wereld kent,
en het begint meer en meer andersom te worden.

Ze hebben me wel gezegd dat ik xxy bij ben,
maar wat dat inhoudt willen ze niet weten,
het is net hetelfde als een zeggen tegen iemand dat ze een vrouw is,
en haar dan weg stoppen dat er niks meer aan haar te herkennen valt.
Ik moet zijn zoals het ideaal beeld dat zij en anderen mischien voor ogen hebben. Maar dat ben ik niet. Ik wil mezelf kunnen zijn, en als dat neit gaat voor hen, dan heoft het voor mij gewoon niet meer.

ze hebben z'n nauwe omschrijving van wie ik volgens hen moet zijn,
dat ze me nooit echt zullen kennen,
want ik ben mezelf, en niet de persoon die zij zouden willen.

En dan is er nog de rest van de famile,
de meeste heb ik al een tijd net meer gezien, maar dat is nu eenmaal zo bij een grote familie.
Maar die ene onkel is voor mij geen familie meer.
kwam om de twee weken zeggen, hij is ne homo, hij is ne gigolo, maar verwacht wel dat je der vriendelijk tegenblijft,
en elke keer ik naar gent wou verhuizen,
of het ging daarover,
sloeg hij half groen uit.
zo'n mensen daar wil ik niks meer mee te maken hebben.
hij is niet de enigste, ook al is de eerste, voor een veel minder iets,
en die nonkel, wel ja, hij had er plezier, in hij kan opdonderen.

En hetzelfde met jobs,
ze verwachten dat je soliciteert,
en alles dat niet van de streek is,
lees brussel, antwerpen, buitenland,
dan zie je ze half - groen kijken,
want zij willen blijkbaar dat ik kost wat kost in de streek ga werken,
dan kan ik hier ook wonen.

Dan kan ik helemaal vergeten te leven.

Men vader heeft al een aantal keer geprobeert om me mee te krijgen naar Amsterdam, maar het interseert me gewoon niet voor het ogenblik,
ik ben er al geweest, en voor een dag vindt ik zo wie so te kort. Je moet teveel hollen, en met pds (prikkelbare darm stoornis) moet je nu eenmaal rekening houden met je gezonheid. Niet dat ik daar thuis ook maar op begrip moet rekenen, want ik ken de atwoorden al die ik dan krijg.
Hij en zij acepteren geen ene als een antwoord, hij probeert altijd maar opnieuw, net of ie niet hoort wat je zegt, niet wil horen.

Mocht ik daar nooit naartoe gaan, of gelijkwaar,
dan is het och wel zeker zonder hem.

Maar het is mijn leven,
en het moet hun goesting niet zijn,
maar zoals het er nu voor staat,
is de kans groot dat ik het binnen dit en max 2 jaar,
echt niks meer met hen te maken wil hebben.
Het gaat gewoon niet anders,
ik heb het anders geprobeerd.

't is veel,
maar ik schrijf hier niet zoveel
;-)
15 jul 2005 - bewerkt op 15 jul 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Florisv
Florisv, man, 47 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende