Gedichtjes over gisteren
Twinkelende ogen
Twinkelende lichtjes,
verlichten de poorten
van de ziel.
Een glimlach,
die zoveel meer zegt,
dan de gesproken woorden.
Vragen,
waarop antwoorden,
zoveel meer zeggen,
dan de klanken,
die hij uit.
Slapers,
verdwenen,
in de meisjesogen,
van weleer.
Jonge vrouw,
verzonken in gedachten,
die als ballontjes,
bovendrijven komen.
Het Treinmeisje
Zachte kleuren,
geel, oranje en paars,
omzwachtelen de gedachten,
verzonken in de krant.
Terwijl warm rood,
de kou weert.
Zachte zwarte haren,
gebundeld bij elkaar,
passen wonderwel,
bij haar.
Groene voeten,
dragen haar weg,
uit de warmte naar beneden.
Vervlogen als een droom,
is het treinmeisje,
niet meer dan een herrinering.
Het Meisje van de trein
Toevallige compagnons,
onwetend van elkaar,
verzonken in gedachten,
terwijl de avond weg zakt.
Glijdend door het landschap,
als in een waas,
staat de tijd even stil.
Van de trap,
gedragen op groen,
lopen de verzonken gedachten,
naar de andere kant,
Voorbijgevlogen landschap,
is al, wat nu rest,
van de herrinering,
aan dat ogenblik.
Vraag zonder klank
2 ogen kijken in het donker,
2 lichtpuntjes heel dichtbij,
blikken die elkaar kruisen,
zinnen zonder klank.
Verbonden,
verbroken,
hernieuwd,
afgesproken ?
Haar blik verglijdt,
wanneer de trein verder rijdt,
koude keert weder,
die je wakker houdt.
Een ogenblik,
vergleden op de tijd.
Twinkelende lichtjes,
verlichten de poorten
van de ziel.
Een glimlach,
die zoveel meer zegt,
dan de gesproken woorden.
Vragen,
waarop antwoorden,
zoveel meer zeggen,
dan de klanken,
die hij uit.
Slapers,
verdwenen,
in de meisjesogen,
van weleer.
Jonge vrouw,
verzonken in gedachten,
die als ballontjes,
bovendrijven komen.
Het Treinmeisje
Zachte kleuren,
geel, oranje en paars,
omzwachtelen de gedachten,
verzonken in de krant.
Terwijl warm rood,
de kou weert.
Zachte zwarte haren,
gebundeld bij elkaar,
passen wonderwel,
bij haar.
Groene voeten,
dragen haar weg,
uit de warmte naar beneden.
Vervlogen als een droom,
is het treinmeisje,
niet meer dan een herrinering.
Het Meisje van de trein
Toevallige compagnons,
onwetend van elkaar,
verzonken in gedachten,
terwijl de avond weg zakt.
Glijdend door het landschap,
als in een waas,
staat de tijd even stil.
Van de trap,
gedragen op groen,
lopen de verzonken gedachten,
naar de andere kant,
Voorbijgevlogen landschap,
is al, wat nu rest,
van de herrinering,
aan dat ogenblik.
Vraag zonder klank
2 ogen kijken in het donker,
2 lichtpuntjes heel dichtbij,
blikken die elkaar kruisen,
zinnen zonder klank.
Verbonden,
verbroken,
hernieuwd,
afgesproken ?
Haar blik verglijdt,
wanneer de trein verder rijdt,
koude keert weder,
die je wakker houdt.
Een ogenblik,
vergleden op de tijd.
17 feb 2005
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 sep 2005 Ondemocraties of niet ? ( 4 )
- O 24 sep 2005 Schreeuwmail
- O 05 sep 2005 Geinspireerd door in de naam van de roos
- O 05 sep 2005 Nachtgedachten
- O 12 aug 2005 Dovemans oren
- O 01 aug 2005 Soms vraag ik me af
- O 15 jul 2005 een glazen kooi
- O 23 jun 2005 Duisterboom afgewerkt ( 4 )
- O 22 jun 2005 Incompleet gedicht ( 7 )
- O 22 jun 2005 (Illusionaire) Verfrissing
- O 19 mei 2005 Den aanraker, van misinterpretaties gesproken ( 1 )
- O 15 mei 2005 familiebezoek
- O 07 mei 2005 een hyptothetisch verhaal ( 2 )
- O 25 apr 2005 Uitstapje naar de kust
- O 17 feb 2005 Gedichtjes over gisteren