Een kind

Ik heb een vriend van 25 waar ik het super goed mee kan vinden, we zijn eigenlijk perrongeluk verliefd op elkaar geworden want toen ik hem ontmoete wilde we gewoon vrienden zijn. Dit omdat ik toen die tijd een vriendin had en hij een vrouw en kind in Barbados (een eiland in de De Caribbean) We konden het goed met elkaar vinden en uiteindelijk werden we verliefd op elkaar. Ondanks dat hij wilde scheiden van zijn vrouw wat hij al wilde voordat hij mij kende en dat ook de reden is dat hij na 4 jaar weer in Nederland woont, vond ik het toch moeilijk. Ook omdat ik niet wist wat ik zelf wilde als zijn kindje dan bij hem zou komen wonen.

Dat is nu allemaal anders zijn vrouw gaat waarschijnlijk in Engeland wonen bij een vriendin met het kindje zodat ze toch dichterbij woont. Maar ik weet dat zij (die vrouw) hem terug wilt. Daarnaast wilt hij uiteindelijk iemand die ook een soortvan stiefmoeder kan zijn voor zijn dochtertje. Ik weet gewoon echt niet of ik dat wel wil.

Ondanks al dit wil ik hem niet kwijt. Ik heb vaak op het punt gestaan om al het gezeik achter me te laten. Maar ik heb al aardig wat relaties achter de rug en ik weet gewoon dat ik echt gelukkig met hem kan worden en dat heb ik nog nooit over een jongen gezegd. Ik ben ook al een tijdje van die roze wolk af dus weet inmiddels wel dat dit niet alleen een verliefdheid is we houden echt van elkaar, daarnaast is hij een vriend van me zus en zwager en me zus zei zelf dat het echt een goede jongen is.

Wat ik vooral moeilijk vind is als hij contact heeft met zijn vrouw (binnenkort ex vrouw) Ik weet dat het over is tussen hun maar toch voel ik jaloersheid, ergens denk ik dat het normaal is maar ik zal altijd geconfronteerd worden met de moeder van zijn kindje natuurlijk. Daarnaast heeft hij echt alles voor zijn dochtertje over en ga ik dan weer dingen in me hoofd halen als; wat nou als hij terug naar zijn vrouw gaat voor zijn kindje. Je weet het maar nooit hij is een heel erg gevoelige jongen en zij weet daar goed op in te spelen.

Ik voel me machteloos ik wil hem helpen maar kan niks doen, weet ook niet hoe. En wat doe ik met me jaloersheid?
Daarnaast is vastgesteld dat ik verlatingsangst heb waar ik eerst niet zo in geloofde, merk ik dat nu wel. Ik ben inderdaad bang dat hij me verlaat of iets, gelukkig praten we over alles maar die angst zal blijven. Wat ik daar aan kan doen weet ik ook niet ik zoek telkens bevestiging van hem en daar word hij ook moe van merk ik.

Ik hoop dat dingen duidelijker worden met de tijd, voor nu: hou ik me maar even gedeisd.
Hij heeft zelf aangegeven dat hij tijd nodig heeft en om nu dramatische te gaan doen helpt niet.

Fresia