Een klein stukje gedachten

Ontspannen, een avondje alleen. Voor mijzelf. Helemaal. Lekker samen gegeten met huisgenoot, die ging werken. Ik compleet zen en uitkijkend naar dat avondje alleen. Net achter de laptop het dingetje gedaan wat ik moest doen van een docent vandaag en oke, productief gevoel. Twee tellen later zie ik een mailtje voorbijkomen over stages. Ojeej, moet ik dat nu al zoeken? Oke, ik kijk even gauw in de database. Twee dingen die me aanspreken. Maar shit, wat wil ik dan? En moet ik nu al reageren of beter wachten tot ik beter weet wat ik wil? Maar wanneer weet ik dat dan? En straks ben ik te laat. Maar straks ben ik te vroeg en heb ik al iets terwijl ik eigenlijk iets anders wilde.. Oke, beter eerst oriënteren dan en hopen op het beste. Maar wanneer moet ik dat dan in vredesnaam gaan doen? Ik heb al zoveel te doen!

Eeeeen, weg was het ontspannen gevoel. Paniek slaat toe, verwarring, moedeloosheid want verdorie zo gaat het elke keer. Maar ja, is dat ook niet waarom ik met therapie ga beginnen? Verdorie, ik ben er toch mee bezig waarom doe ik dan zo moeilijk? Waarom ben ik zo ontzettend streng voor mezelf? Volgende week vrijdag begin ik gelukkig al met groeps'therapie'. Ben heel benieuwd en ook blij dat het volgende week is en niet langer duurt nog. Maar vestig ik mijn hoop daar niet teveel op nu? Soms denk ik dat ik de weg alleen maar meer kwijt raak nu. Maar ergens ook juist weer niet, want ik pak wel aan.. Op een bepaalde manier. En ik ben me bewuster van mijn gedrag, valkuilen en irritaties. Alleen lang niet van alles en daar wil ik achter komen. En ja, ik hoop daarin heel erg dat die therapie me daarbij gaat helpen, maar dat is toch ook logisch? Waarom ben ik dan bang dat ik er teveel aan ophang. Het geeft juist ergens rust om te denken 'oke, niet teveel over nadenken nu, je gaat er volgende week mee beginnen.' Maar ja, is dat niet lekker makkelijk wegstoppen? Want het leven gaat door en ja, het is volgende week al maar he, je hebt deze week ook nog!

Een avondje alleen, tijd om te denken, tijd om die frustratie weer te voelen. Het kan fijn zijn maar ook totaal niet. Ik ben ongeduldig, ontzettend streng voor mezelf, leg de lat kilometers hoog en kan nu al niet kiezen wat ik straks ga doen. Misschien is er nog een film die ik moet doen. Maarja, een documentaire is beter, leer je vaak nog iets van. Of iets doen. Zelf creëren. Hmm misschien met laatst gemaakte foto's aan de slag. Al voel ik dat ik vandaag alweer een bui heb dat niks goed is wat ik doe.. Waarom kan ik niet tevreden zijn bij een klein succes?

Vandaag een gesprek met een docent, die na even doorvragen mij wist laten te vertellen dat ik onlangs te horen heb gekregen dat ik ADHD heb. "ja, oke, iedereen lijkt dat tegenwoordig wel te hebben". Jep.. dat maakt mij ook zo sceptisch.. En geeft me het gevoel dat ik zo'n ontzettende aanstelster ben. Zo'n verwend zeikkind uit deze generatie, die teveel leuke dingen doet en wil doen en dan gaat klagen dat het allemaal niet lukt. En als ze dan bij een hulpinstelling terecht komen, plakken de psychiaters er voor de troost een label op. "Het ligt niet aan jou, het ligt aan je hersens". En dat horen wij dan maar al te graag want anders kunnen wij het niet aan, het ligt niet bij onszelf. Vol goede moed slikken we dan pillen en gaan we af en toe naar therapie, om met lotgenoten te praten over hoe te leven met zulke hersens in deze maatschappij. Ja, die pillen daar gaan we dan wel lekker op. En dan lukt alles weer. Zouden die pillen dezelfde werking hebben bij mensen zonder die aandoening? Want dat zou dan niet kloppen lijkt me, als de stofjes in de hersens anders zouden werken.

En toch moet ik met verwarring toegeven dat ik zo iemand ben. Ik ben zwak, ik kan het niet aan omdat alles aan me voorbij gaat en ik niet weet wat ik wil en waar ik dan in vredesnaam moet beginnen. Ik raak de draak constant kwijt en zie door de bomen het bos niet meer. Wat ervoor zorgt dat ik vaak maar gewoon op het bankje ga zitten en kijk naar hoe iedereen wel richting bos gaat. Een vicieuze cirkel. Is het dan luiheid, een kwestie van teveel willen, geen prioriteiten kunnen of willen stellen. Ik vind mijn rem heel moeilijk te vinden, vaak trapt mijn lichaam 'm uiteindelijk zelf in wanneer het gewoon echt niet meer gaat. Ik ben constant bezig met andere dingen, zelfs zodra ik ergens mee bezig ben. Ik kan niet goed voor mezelf zorgen wat dat betreft. Het is echter wel zo dat ik dit inzie en me hier zodanig over frustreer, dat ik het steeds aangeef en er nu dus zelfs hulp bij vraag. Ik wil het zo graag goed doen, ik wil zo graag mee doen en rustig kunnen doen wat ik wil doen. Ik wil zo graag efficiënter leven en zoveel mogelijk een balans vinden in mijn impulsieve, uitbundige levensstijl en mijn rustigere, meer wijze ik.

De psych zegt dus dat veel dingen die ik zeg, hele typische ADHD-dingen zijn. Ik heb me er eerlijk gezegd nog niet in verdiept, omdat ik niks op het internet wil lezen, dus ik ga het waarschijnlijk volgende week ondervinden in de groep. Tot nu toe geef ik mijn moeder en meerdere mensen gelijk: het is een label die je steeds vaker hoort en, heeft iedereen hier sowieso niet steeds meer last van door de druk van de samenleving en het constant in verbinding staan met de hele wereld waardoor je ook steeds meer wilt en meer druk voelt? Ja.. De psych zegt dat de combinatie van alle kenmerken voor hen duidelijk maakt dat het bij mij om ADHD gaat. Hij gaf dit als antwoord op deze vraag, met daarbij dat het ook inderdaad vage klachten zijn die veel mensen hebben. Veel mensen kunnen last hebben met concentreren etc., maar het is de combinatie van alle dingen dat we dit kunnen concluderen. Als je maar een of twee aspecten had, zoals veel mensen, dan is er van ADHD geen sprake. Oke dan.. Ja, wat kun je doen dan het aannemen, je komt immers om hulp omdat je er problemen mee hebt. Aannemen en proberen dan maar.. En kritisch blijven is altijd goed, maar er toch maar volledig voor gaan..

Ik ben ontzettend benieuwd naar volgende week. Ik ben er een soort van zenuwachtig voor, maar op de manier dat ik haast niet kan wachten. Ik wil weten hoe het is, wat voor mensen er zitten, of ik daadwerkelijk herkenning vind, wat het me gaat opleveren. (Jep, ongeduldig ben ik ook, zoals eerder genoemd hehe).
De laatste dagen ben ik ook weer ontzettend druk en niet te houden. Wat soms wel resulteert in korte, daadkrachtige acties. Dingen plannen/regelen etc. Maar opvallend is dat het inderdaad kleine dingen zijn. Van de rest komt nog weinig. Maar van mijn docent moet ik die korte dingen meer waarderen. "Beloon jezelf voor een succesmoment, hoe klein die ook is!" Dus ik ga mezelf zo belonen, na het maken van een presentatie vandaag (met een studiegenoot), het spreken met een docent voor overzicht, het verzamelen van literatuur voor een opdracht -dit klinkt nu heel veel maar was gewoon iemand vragen om aantekeningen en die opslaan in een map haha- en het schrijven van dit gigantische werkstuk over mijn gedachten die er blijkbaar nodig uit moesten. Ik kan nog uren doorgaan merk ik.. Maar ik laat het rusten. Nu even kijken naar de foto's die ik laatst heb gemaakt en dan rustig iets kijken denk ik.