Een traan

Ik heb tranen. Tranen zijn er zat. Genoeg tranen zijn er in de wereld. Meer dan je zou kunnen denken.. Maar de tranen die ik laat, zijn speciaal. Speciaal voor mij. Speciaal voor mijn hart. Speciaal voor diep van binnen. Speciaal voor mijn ziel gemaakt, zodat die misschien ooit nog eens rust zou kunnen vinden. Broerlief, elke keer als ik jouw gezicht zag, wist ik dat je pijn had. je gezicht stond zo. Ookal liet je het niet zien aan de buitenkant. Ik wist hoe je je voelde aan de binnenkant. Het was verdort en bedorven geraakt door de mensen om je heen. Door de mensen waar je mee omging. Ik zag dat je alleen was. Je stond overal alleen voor. Die zogenaamde vrienden van jou vond ik geen echte vrienden. Eikels waren het. Monsters. Monsters in het zwart. Ze namen al je kleuren en geluk mee. De kleuren in mijn doosje. Langzaam maar zeker zag ik je steeds meer en meer achteruit gaan. Je werd slechter en slechter. Op een gegeven moment was het zelfs zo ver gegaan dat je jezelf helemaal kwijt was geraakt. Wat deed het me toch een pijn om jou zo te zien. Zo verlaten. Zo veranderd. Je was niet meer mijn tweede helft. Ik zag ook dat jij het zo niet meer wilde. Je wilde verandering. Je wilde terug gaan naar je nieuwe leven. Waarom heb ik je nooit geholpen vraag ik me op de dag vandaag nog steeds af. Maar wat kun je doen als een kind van 9. Ook jij was 9, maar weet je wat ? Tegenwoordig doen ook kinderen van 9 stomme dingen. Rondhangen op straat. Ik heb nooit begrepen waarom mijn ouders het allemaal toelieten. Waarom lieten ze het toch toe. Het is gewoon niet eerlijk. Ik wist dat je bang was. Bang voor jezelf. Voor wat je allemaal deed. Je was losgeslagen. Je was anders geworden. Je was slecht geworden. Je ziel was zwart. Net als die van je 'vrienden'. Ik wist dat dit zou gebeuren. Lang voordat jij er zelfs aan dacht. Lang voordat je er zelfs aan zou gaan denken. Ik wist al dat dit ging gebeuren vanaf het begin. Niemand had het in de gaten hoe slecht het met je ging. Hoe kunnen mensen je helpen als je niks laat zien ? Als je je gewoon normaal gedraagt ? Alsof er niks aan de hand was. Niemand zag het. Helemaal niemand. Het was net alsof de perfecte familie blind was. Niemand wist het. Niemand wist het, behalve ik. Ik zag je pijn. De pijn kwam via je ogen eruit. Je ogen spraken in duizenden woorden tegen me. Stilletjes fluisterden ze me in hoe jij je voelde en ik had het met je te doen. Ik wou je helpen. Maar voor ik je kon helpen, was het al te laat. Zelfmoord. Voor een kind van 9. De wereld kan niet meer geker tegenwoordig. Ik zag je op de grond vallen. Je had allerlei pilletjes die in de kast lagen tegelijkertijd ingenomen. Je viel op de grond en je begon te schudden en te beven. Zelfs als ik er nu aan denk zie ik je het nog doen.. Ik was te laat. 3 dagen lang heb je nog in het ziekenhuis gelegen. Ik stond daar maar. Naast je bed. Ik keek je aan. Ik keek naar de ogen die nooit meer iets zouden zien. Ik keek naar de ogen die nooit meer open zouden gaan. Ik keek naar de ogen die nooit meer tegen me zouden fluisteren. Die 3 dagen lang heb ik je alleen maar aangestaard. Ik probeerde te begrijpen wat er was gebeurd. Maar het lukte gewoon niet. Je lag daar zo vredig. Alsof er niks met je aan de hand was. Ik zag je borst rustig op en neer gaan. Je had echte vrede gevonden.. En weet je wat ? Je verdiende het nog echt ook. Tegelijkertijd brak iets diep van binnen bij mij. Langzaam maar zeker begonnen alle puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ik had haat voor je beslissing, maar ik was blij dat je er zelf zoveel vrede en rust mee had gevonden. Want dat verdiende je echt. Ookal ben ik hier nu met een leeg en gebroken hart, ik vergeef het je, want broertje lief, je verdiende beter dan dat je zelf dacht.
Ookal heb jij je rust en vrede, toch ben ik hier met een laatste vraag.. Hoe kan een kind van 9 nou zoiets doen ?