Mijn broer

Wat konden wij vroeger toch lang met elkaar spelen. Uren achter elkaar. Zonder zorgen, want je bent nou maar eenmaal een kind en kinderen die hebben nooit zorgen, nooit problemen. Samen op de bank, zij aan zij. Voetbal kijkend, kijkend naar cartoon. Kijkend naar van alles en nogwat wat voorbij kwam op de tv. Elke keer als we tv keken, deden we net alsof we meededen in de film die we op dat moment keken. Of dat we meededen aan hetzelfde programma. We waren zelfs fanatiekelingen bij Lingo, een programma dat het meest bekeken wordt door oud vrouwtjes. Wat waren wij soms erg zeg. Of we gingen samen in de speeltuin rondhangen, kijkend naar wat voor mensen langs liepen. Of fietsten. Soms kwamen er wel zeer interesante dingen voorbij. Dan verzonnen we er de mafste verhalen bij. Vooral avontuur verhalen of spannende James Bond style verhalen. Ja, wat kwamen wij toch vaak aan met de mafste verhalen die je maar kon bedenken.. Ongelooflijk hoe erg wij wel niet waren zeg. Stelletje sukkels. Ja, het waren echt maffe verhalen.
Wat hadden we toch een plezier. Keer op keer hadden we steeds meer en meer plezier. Wat kunnen kinderen soms toch een rare humor hebben denk ik me nu in. Jazeker, hele rare humor. De grappigste dingen konden we maken van onze verhalen. Oh god, hoe vaak is onze James Bond wel niet opgegeten door een gigantische knaagdier ?
Zo zaten we ook vaak op het klimrek. Zwijgzaam, kijkend naar de andere kinderen die aan het spelen waren. Ik vroeg me vaak af of het bij hun thuis net zo is als bij ons. Of ze het net zo goed hebben als ons. Of ze zoveel geluk hebben met elkaar. Of ze gewoon the perfect picture family zijn ? Je kon het nooit weten. Het waren alleen maar kinderen die kwamen spelen. Ookal waren we stil en zeiden we niks tegen elkaar, toch was het gezellig. Het gelach en de plezier die de kinderen uitstraalden zorgden voor een prettig gevoel. Het zorgde voor een vertrouwd en veilig gevoel. Een gevoel waar kinderen de baas zijn, een gevoel waar niks kon gebeuren.
Vandaag zat ik weer in de speeltuin. Maar deze keer zonder mijn kleine broertje. Ik zat alleen. Alleen aan het klimrek waar wij vroeger zoveel leuke verhalen verzonnen. Waar we vroeger zoveel gelachen hebben. Waar we vroeger wel bijna elk uur van de dag te vinden waren. Ik wist nog dat we ergens in het hout onze namen hadden gekerfd.. Danny en Rick. Ja, na heel eventjes te hebben gekeken op de balken van het klimtoetsel, zag ik al meteen onze gekerfde namen staan. Nog steeds staan ze daar tussen alle andere namen geschreven in inkt. Maar onze namen blijven er net zolang staan totdat het klimrek ooit zal worden gesloopt.. Toen ik onze namen daar zag staan, sprongen de tranen stiekem toch weer in mijn ogen. Hoe zal ik ooit dit gemis te boven kunnen komen ? Ik vrees dat dat nog lang zou kunnen duren.. Om eventjes mijn tranen te laten lopen, ging ik maar een van de bankjes zitten die ook in de speeltuin staan. Ik probeerde me weer in te denken welke gekke dingen we allemaal wel niet hebben gedaan. Als ik eraan dacht zag ik ons gewoon voor me. 2 kleine snotneuzen uit op avontuur. Met veel plezier achter elkaar rennend in de speeltuin. Toch mis ik dat nog steeds. Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten.. Ik merkte pas op dat ik weer terug naar huis zou moeten gaan omdat het langzaam maar zeker donker begon te worden.
Die herinneringen zullen altijd wel blijven, en zullen ook wel blijven bestaan. Ik kan goed onthouden en alles zal daardoor ook nooit wegvagen. Toch is het jammer dat ik alleen maar zal moeten leven met herinneringen en niet met mijn broer zelf.