Stille, verlegen jongen
Een stoere jongen en zo vol met zelfvertrouwen. Zo kijken mensen mij. Zo zien mensen mij. Dat verwachten mensen van me, ookal zou ik willen dat ze dat allemaal niet zouden doen. Ze weten gewoon niet hoe het bij mij is van binnen. Maar weet je wat ? Als ze toch eens wisten hoe het in mijn hoofd gaat, dan zouden ze al die dingen echt niet meer van mij verwachten. Dan zouden ze trots zijn op wat ik nu ben. Wat ik ben van binnen, niet van buiten. Ik zeg niet dat ik niet helemaal tevreden ben over mezelf. Ergens ben ik wel een beetje tevreden, een beetje. Maar meestal ben ik gewoon ontevreden over mezelf en dan is er weer een hoop twijfel in mijn hoofd. Een hoop chaos, maar dat zou niet de eerste keer zijn. Er is bijna continu chaos in mijn hoofd. Irritant, maar waar. Chaos om vanalles en nog wat. Om de kleinste dingetjes die je je maar zou kunnen bedenken, maar ook choas om grote dingen. Om grote vragen. Vragen wat ik morgen zal doen, wie ik morgen ben, waar ik morgen sta..
Als ik denk aan morgen, dan komen er zoveel vragen in me op. Zoveel vragen maar zo weinig antwoorden. Daardoor wordt heel die chaos gecreeërd in mijn hoofd. En dat alleen maar omdat ik zo weinig antwoorden heb. Vragen over of ik morgen nog wel hier ben, of dat ik psychisch nog wel hier ben. Of ik nog wel hetzelfde ben, of dat mijn acteerkunsten niet het hef in handen neemt en mij gewoon totaal veranderd, mij inslokt achter mijn masker. Het masker waar ik me zo vaak achter verberg. Ben ik er morgen dan nog ? Of wordt door opgeslokt door mijn eigen masker ? Vragen waardoor chaos wordt gemaakt.. Nooit zal ik het weten. Nooit. Ik kan niet in de toekomst kijken, ik kijk niet naar de dag van morgen, nee. Ik kijk naar nu en nu alleen. Wat gaat komen, kom ik gewoon tegemoet. Met mijn kin omhoog kan ik alles aan. Maar ik zelf zal nooit weten hoe ik morgen ben, want ik hou mezelf niet in de gaten.
Als ik denk aan morgen, dan komen er zoveel vragen in me op. Zoveel vragen maar zo weinig antwoorden. Daardoor wordt heel die chaos gecreeërd in mijn hoofd. En dat alleen maar omdat ik zo weinig antwoorden heb. Vragen over of ik morgen nog wel hier ben, of dat ik psychisch nog wel hier ben. Of ik nog wel hetzelfde ben, of dat mijn acteerkunsten niet het hef in handen neemt en mij gewoon totaal veranderd, mij inslokt achter mijn masker. Het masker waar ik me zo vaak achter verberg. Ben ik er morgen dan nog ? Of wordt door opgeslokt door mijn eigen masker ? Vragen waardoor chaos wordt gemaakt.. Nooit zal ik het weten. Nooit. Ik kan niet in de toekomst kijken, ik kijk niet naar de dag van morgen, nee. Ik kijk naar nu en nu alleen. Wat gaat komen, kom ik gewoon tegemoet. Met mijn kin omhoog kan ik alles aan. Maar ik zelf zal nooit weten hoe ik morgen ben, want ik hou mezelf niet in de gaten.
26 jun 2010
- meld ongepast verhaal
-
HofMadchen (opgeheven op 16-12-2013)
zaterdag 26 juni 2010 00:55
Lieverd, ga toch op tijd naar bed!
-
Princess L (opgeheven op 28-10-2010)
zaterdag 26 juni 2010 10:19
*Lacht heel hard* Mensen, als je MIJ om 9 uur naar bed stuur lig ik te lezen/schrijven/vervelen tot 1 uur. Dus waarschijnlijk is dat bij bijna ieder kind. (Mijn broer om 2 uur op z'n Hyves
)
Sorry, dat ik altijd zo vrolijk en enthousiast ben.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 jun 2010 Een persoon ( 1 )
- O 28 jun 2010 Mijn broer
- O 28 jun 2010 Ik wil haar weer zien ( 4 )
- O 27 jun 2010 Zomernacht vanuit mijn raam ( 1 )
- O 26 jun 2010 Nog steeds neem ik afscheid
- O 26 jun 2010 Zo verdomd verliefd.. ( 5 )
- O 26 jun 2010 Stille, verlegen jongen ( 2 )
- O 25 jun 2010 De echte ik ( 1 )
- O 25 jun 2010 Alleen en toch ? ( 5 )
- O 24 jun 2010 De foto op mijn bureau ( 1 )
- O 24 jun 2010 Jongen met verdriet
- O 24 jun 2010 Een traan
- O 24 jun 2010 Samen, zoals het hoort. ( 3 )
- O 24 jun 2010 Kleurloos ( 3 )
- O 23 jun 2010 Veel tranen ( 1 )