De foto op mijn bureau

Als je nu een kijkje in onze kamer zou kijken, dan zou je zeker zeggen 'Danny, wat heb je toch weer een verdomme rotzooi gemaakt.' Je was het schoonmakertje van ons twee. Vaak irriteerde ik me eraan, dat moet ik je toegeven. Maar sinds je er niet meer ben, mis ik het toch wel. Sinds je er niet meer bent, is onze kamer verwaarloosd. Dat was jouw taak, de kamer netjes houden. Die ga ik niet van je stelen. Als je kijkt naar het bureautje dat er sinds vorig jaar staat, dan kun je zien hoe mooi ik op kan ruimen. Het is een nogal grote troep namelijk. Alles ligt door elkaar. Boeken, stripverhalen en snoep. Alles door elkaar heen verspreid. Niet veel bijzonders zou je denken. Ik weet dat je dat denkt. Maar onder al die troep ligt een foto. Niet een al te grote. Maar het is een mooie. Een foto bedolven met snoep en stripboeken. Misschien niet de beste plek om een foto neer te leggen, maar soms wil ik zo min mogelijk aan je denken. Het is een belangrijke foto voor me. Op die foto staan wij twee. Een halfjaar voor jij jouw beslissing nam. Je kunt goed zien hoe wij er toen uitzagen. Precies hetzelfde. Grappig genoeg kun je mij goed onderscheiden. Ik heb het asociale hoofdje en jij het engelen hoofd. Maar van binnen was het bij ons juist omgedraaid. Ja, het is een dierbare foto voor mij van toen jij er nog was. Nu je er niet meer bent, kan ik je altijd nog zien zoals ik je wil blijven zien. Ik wil je niet blijven herinneren als het jongetje dat in een ziekenhuisbed of kist ligt. Nee, ik wil je zien zoals het vorlijke jongetje dat zoveel op mij leek. Eigenlijk zou ik die foto moeten stoppen in het kistje vol herinneringen, maar weet je wat ? Dat doe ik lekker niet. Deze foto is voor mij alleen, en helemaal alleen. En heel soms als ik me totaal eenzaam voel, dan pak ik die foto weer erbij. En zolang ik maar lang genoeg kijk en dan mijn ogen sluit, ben jij weer bij me. Elke keer beleef ik weer die dag van de foto, want het was zo'n verdomd leuke dag met z'n vijven. Ik, jij, mam, pap, crackbroer en hoerzus. Oke, het was een superleuke dag nu ik er weer aan terug denk.
Maar soms wanneer ik kijk, naar die foto van ons. dan rolt er weer een traan over mijn wang. Van verdriet en van het gemis. Omdat ik bij je wil zijn. Het is niet leuk om je broertje te missen. Elke keer als ik weer naar de foto kijk, mis ik je meer en meer. Elke keer als ik kijk, dan verlang ik steeds meer terug naar de tijd die we samen hebben gehad en dan vraag ik me af 'Waarom hebben we niet meer tijd gehad ?' Normaal gesproken wil ik eigenlijk zo min mogelijk aan je denken weet je ? Soms doet het gewoon ietswat teveel pijn binnen in mijn hart. Ik weet hoeveel pijn het doet. Dat terugdenken. Alleen maar omdat ik weet hoe goed ik het toen had en hoe slecht ik het nu heb. Je zou het je niet kunnen voorstellen broertje. Als er een leven na de dood is zul je onze ouders vast en zeker vaak uit hebben gescholden. En onze grote broer ook. Ach, je kunt er weinig aan doen broertje lief. Ik ben blij met onze foto samen. Het zorgt ervoor dat ik je alleen maar beter en beter zal blijven herinneren. Eigenlijk is het heel slecht van ons dat we zo weinig foto's samen hebben. Het zouden er veel meer moeten zijn. Was er maar een replay knopje voor dat gedeelte van ons leven. Dan kon ik alles goedmaken. Alles zou ik kunnen tegenhouden, maar dat kan simpelweg gewoon niet. Het zal ook nooit kunnen gebeuren. Ik zal je nooit kunnen vergeten door die foto en dat is goed.
Op mijn bureau ligt een foto van ons samen. Broertje, ik zal je nooit vergeten.