Een verjaarsfeestje van een borderliner...

Mijn zusje is 12 juli alweer 20 jaar geworden. Ja ja, ze is zowaar haar tienertijd gepasseerd. Haar verjaardag viel op een woensdag. Normaal is dat bezoekdag bij Zon & Schild maar mijn moeder en ik moesten helaas die dag beiden werken en als we dan nog met de trein richting Amersfoort zouden moeten, dan zouden we haar net een kleine kwartier kunnen zien. Dat vonden wij alle drie niet zo'n geslaagd plan.

Ik heb haar wel die dag gebeld hoor, samen met een vriendin van mij. We hebben toen "lang-zal-ze-leven" gezongen voor dr aan de foon enzo, beetje bijgekletst over hoe haar dag was verlopen. Ze leek het op prijs te stellen, wat af en toen echt afwachten is met haar... Want als ze in een andere bui had gezeten, had ze de hoorn op de haak geknalt, ofzo...

Toch vonden mijn ma en ik het best sneu dat we niet echt aanwezig konden zijn. Dus dachten wij er goed aan te doen door een mini-surprise party te geven voor mijn zusje. Inprincipe houdt mijn zusje totaal niet van verjaarspartijtjes. Vooral haar eigen verjaardag vindt ze afschuwelijk. "Ik ben het niet waard een verjaarspartij te hebben/ Al die mensen waar ik aardig tegen moet doen, daar zie ik altijd zo tegen op/ Verjaarspartijen zijn voor leuke mensen". Ja, ze heeft dus borderline en is in het algemeen vrij negatief over zichzelf.

(Terwijl ze stiekem het best wel leuk vindt allemaal, stiekem als je dan echt niks doet voor haar verjaardag of wat dan ook, wordt ze boos of verdrietig of krijg je het verwijt dat jij de reden bent waardoor haar leven zo klote verloopt...)

Als je niets doet als directe familie dan is ze weer gekwetst. Inprincipe logisch, want ik zou het ook niet leuk vinden als mijn verjaardag werd behandeld als een gewone saaie dag.... Punt is dat het zo nu en dan een beetje frustrerend is, wat je nu wel en niet kunt doen voor haar.

Toch, hadden mijn ma, mijn vriendin en ik op onze manier echt ons best gedaan. We hadden mijn huisje versierd, eten en drinken gehaald en een hele outfit voor haar bij elkaar gezocht. Ze heeft geen broeken meer en we dachten daardoorb dat ze het wel leuk zou vinden om er een te krijgen, onder andere. Beetje genant misschien, maar ze is best wel aangekomen in Zon & Schild. Ze zit dan ook inmiddels in de eetgroep daar, ja ja als je nog genoeg problemen had zorgen zulke instellingen wel dat je er nog een paar op je bord gemikt krijgt...

(Nee, ik ben geen fan van een zooitje psychiaters of wat dan ook die bij mekaar gedaan worden onder het mum van "wij gaan iedereen ff normaal maken". Die mensen hebben vaak zelf totaal geen mensenkennis nog verstand van wat zo'n patient doormaakt of meegemaakt heeft, want zelf hebben ze totaal amper levenservaring, los van de ervaringen die zij tijdens hun fantastische studie hebben opgedaan.)

Anyway, ik ben samen met mijn vriendin allerlei kledingzaken ingedoken. Heb alles waarvan ik dacht dat zij dat wel leuk zou vinden gepast, omdat mijn zusje en ik inprincipe maar twee kledingmaten wijder draagt dan mij. (Ik ben ook geen slanke den, nee...) Uiteindelijk dan iets gevonden, tot ergernis aan de winkelbediende want we waren echt eeuwen in die winkel aan het zoeken naar iets waarvan wij zeker zouden zijn dat mijn zusje het ook echt leuk zou vinden.

Snel pakpapier gehaald, snel ingepakt, mijn moeder mijn zusje bezig laten houden en dan naar mijn huis loodsen onder het mum van "kom kijken naar de nieuwe vloerbedekking!".

Mijn vriendin en ik scheten echt bagger, we hoopten echt dat mijn zusje enthousiast was, of op z'n minst zich gevleid zou voelen dat er moeite gedaan was voor haar. Het was erop of eronder...

Uiteindelijk ging dan de deurbel. Ik spurte daar de algemene voordeur. (Ik woon in een verbouwde gezinswoning, wat nu dus een studentenwoning is. Mijn woning is dan op de begane grond en boven mij wonen er een stuk of 4 of 5 studenten gezamelijk. Het klinkt erger dan het lijkt. Ik heb daardoor wel twee voordeuren, de voordeur die naar buiten leidt en een deur die direct mijn woonkamer inleidt.) Toen ik door het raampje naar buiten keek, zag ik mijn zusje en moeder staan. Mijn zusje had echt zo'n blik van "ik heb hier totaal geen zin in". Wat raar is, want ze had nog gezegd aan de telefoon dat ze erg benieuwd was naar mijn vloerbedekking. Maar waarschijnlijk had ze allang door dat het niet om vloerbedekking ging... Maar dan nog, ze had echt best wel wat vrolijker mogen kijken...

Ik deed de algemene voordeur open en mijn moeder riep enthousiast "doe je ogen maar dicht". Nou echt, het was alsof we een gevange naar zijn cel moesten leiden, zo enthousiast was ze. De deur ging open, we stonden in de slaapkamer en mijn vriendin en d'r dochter gingen spontaan "happy birthday" zingen. M'n zusje ploft neer op de bank, met die irritante onverschillige houding van haar en mijn moeder gaat naast haar zitten.

Door die houding van haar kregen mijn vriendin en ik er ook eigenlijk steeds minder zin in. We deden de salade op tafel (die we in de vorm van een taart op het schaaltje hadden gezet, omdat mijn zusje niet van verjaarstaarten houdt, compleet met kaarsjes). Muziekje op. God ik heb nog niet al mijn CD's naar mijn huisje overgebracht, dus we waren gebonden aan Eminem, Matisyahu en een CD waar onder andere "Watskeburt?" op staat. Mijn zusje deed meteen haar protest CD in mijn stereo, zo van "eigenlijk vind ik het klote om hier te zijn, maar ik zorg wel dat jullie dat gevoel met mij gaan delen". Vooral Three Days Grace met "I hate you" gaf nog 's een extra duidelijke dikke streep onder die houding van haar.

We hebben voornamelijk in de tuin gerookt, toen kon er zo nu en dan een lachje van af. Zo'n lachje die je opzet als de tandarts vraagt of het pijn doet in die kies waar hij een aantal minuten eerder in geboord had. Ik ergerde me er echt dood aan.

Tot overmaat van ramp kwam het kadootje uitpakken er ook nog bij. Voordat ze de verpakking er uberhaupt afgescheurd had, keek ze al alsof ze net een dooie rat in d'r handen geduwd kreeg. Toen ze de trui in dr handen omhoog hield was het "kon je geen zwart vinden?". "Grijs is toch ook een anti-kleur?" probeerde mijn vriendin nog. Mijn zusje pakte het tweede pakketje uit, waar een zwarte broek in zat. Die leek ze wel leuk te vinden, tot ze hem aan had getrokken.

Ze koopt tegenwoordig mannenbroeken. In een mannenbroek zit extra ruimte, voor hun zogenaamde gereedschap. Sommige vrouwenbroeken zitten ook ietwat ruim bij het kruis gedeelte, de broek die we voor haar hadden uitgezocht ook. Maar ineens vond ze het totaal niet comfortabel om een broek te dragen dat extra ruimte had tussen de benen. Ze loopt altijd te klagen dat de binnekant van haar dijen tegen mekaar aan schuren en als je een broek draagt met wat meer ruimte erin kan dat ietwat de klacht verminderen. Dat zei ze zelf, daarom kocht ze mannenbroeken in de eerste plaats! Nu ineens was dit een probleem?! Sorry, dat vatte ik echt totaal niet.

Toen nam ze meteen het slachtoffer rol aan. "Ik voel me zo schuldig want ik wil heb nu een kadootje gekregen wat ik totaal niet leuk vind, terwijl jullie je best hebben gedaan." Ik probeerde de sfeer nog leuk te houden door te zeggen; "Nah geeft niet, dan ruil je ze toch om? Misschien is dat wel beter, dan kun je tenminste iets kiezen wat je echt leuk vindt." Maar dat hielp niet, ofzo.

Het tweejarige dochtertje van mijn vriendin had het inmiddels ook al gehad. Die stond spontaan op en gaf aan dat ze naar huis wilde "Doei allemahl" (zoals zij dat uitspreekt). Mijn vriendin is toen ook maar gegaan ook. Ze vroeg nog aan mijn zusje of ze het uberhaupt wel leuk had gehad en toen zei mijn zusje "ja hoor" op dezelfde manier als wanneer er gevraagd wordt of je dat vieze eten van je oma lekker heb gevonden.

Nou echt hoor... En dan vraagt ze zich af waarom ik minder moeite doe om iets leuks te doen met haar. Mijn zusje denkt echt dat ik één of andere entertainment-fabriek ben ofzo! Als ze thuis is in de weekenden verwacht ze eigenlijk dat ik dan ook maar het hele weekend op m'n gat naast haar op de bank zit. Daar komt het inprincipe wel op neer, want als ik probeer om iets leuks te organizeren dan kan zij echt niet enthousiast zijn.

Ik neem haar mee uit eten met een vriendin van mij. Ze klaagt tijdens die volle twee uur dat we daar in het restaurant gezeten hebben alleen maar over hoe slecht het eten was, hoe raar het er rook en dat alles zo dikmakend is. Ze heeft ook wel over leuke dingen kunnen praten hoor, maar die gingen allemaal alleen maar over de geweldige mede-cliënten van het Zon & Schild terrein. Wat ik prima vindt, maar alles wat daar niets mee te maken heeft vindt zij blijkbaar totaal niet interessant meer, ofzo.

En zo zijn er echt wel honderden andere voorbeelden. Ik heb nu weer een poging gewaagd om haar te tonen dat ik echt wel tijd met haar door wil brengen en leuke dingen met haar wil doen. Heb haar meegevraagd naar Flevo Festival. Een lang weekend in het zuiden van het land, in een tent liggen omringt met het eeuwige geschreeuw dat van de podia stuitert. Ze vond dat leuk, dat ik haar meegevraagd had. Ze heeft er volgens mij ook tot nu toe nogsteeds zin in. Maar dingen als helpen meebetalen voor een tent of slaapspullen regelen doet ze allemaal niet! Ik hou echt mijn hart vast wat betreft dat Festival. Ik ben benieuwd of ze uberhaupt wel mee gaat helpen tijdens het opzetten van de tent. Of gaat ze dan ook piepen en jammeren dat ze "te moe is en zo zielig is en daardoor geen tent op kan zetten".

Morgen gaat ze trouwens opnieuw haar feestje vieren, met haar vrienden van Zon & Schild en nog wat mensen die ze kent van voor die tijd. Maar wat ze nu precies gaan doen met zijn allen in dat kleine flatje op 3 hoog van 13.00 tot 21.00 met deze hitte golf...? Zuipen, ja dat is wel duidelijk ja. Ze heeft 80 euro aan drank besteed en toen was haar geld op, beweerde ze. Dus mocht mijn moeder ook nog eens een krat bier gaan halen.

Met mijn verjaardag was er ook alcohol aanwezig en werd dat ook voornamelijk binnen gevierd. Maar toen regende het pijpenstelen want in Oktober is het nu eenmaal geen tropisch weer meer! En mijn verjaardag werd toen in een groter huis gevierd, waar mensen niet constant over mekaar heen hoefden te struikelen. Mijn moeder's huis is gewoonweg niet zo groot. Als we alle stoelen enzo opzetten, kunnen er met moeite 10 mensen een beetje fatsoenlijk zitten, en dan zit je eigenlijk ook al op mekaars lip. Mijn zusje heeft 20 man uitgenodigd! Moeten die allemaal op de grond zitten ofzo?

Oh, en dan had mijn zusje ook nog eens het lef om te zeggen dat IK mij normaal moest gedragen morgen! En wat verstaat zij onder normaal? Ik mocht niet vrolijk doen, niet lachen en mij vooral niet gedragen zoals ik normaal doe. Dat gold ook voor mijn moeder, trouwens. In het algemeen ben ik een beetje maf, vrolijk, soms wat sarcastisch, punt. Mijn zusje zei dat dit vervelend kon zijn voor de gasten die komen morgen. WTF?!?! Waar slaat dat nu weer op? Moet ik er dan bij gaan zitten als een piepend, overweldigd in zelfmedelijden jammerende zoutzak?

Serieus, waarom houdt ze dat feest van haar niet gewoon op Zon & Schild?! Kunnen ze met z'n allen kwijlend op de bank zitten, terwijl ze bezwijken aan uitdroging door de hitte en de alcohol. Ik gun haar heel veel hoor, ik hoop echt dat ze een leuke dag heeft morgen enzo. En natuurlijk mag ze die dag zo indelen en besteden zoals zij dat leuk lijkt te vinden. Maar echt hoor... Als het de hele dag mokkend en zuipend op de bank is ga ik wel naar mijn eigen huis.