Een week geleden

Leek de wereld stil te staan en tegelijkertijd overuren te draaien.
Leek het erop alsof er grote veranderingen plaats zouden vinden.
Stond ik in oorlogsgebied en wilde ik niets meer enkel mogen zijn.
In mijn waarde gelaten worden was mijn grootste wens
Evenals een knuffel en warme armen.

Het was mijn vriendinnetje die mij opving en er voor me was.
De dagen die volgden bleef ze dichtbij me staan en zagen we elkaar regelmatig.
Een steun, een toeverlaat, een echte vriendin.
Niet wegrennend als het moeilijk is, maar juist dichterbij komend.

Een week later zit ik op mijn kamer en vraag ik me af hoe het is.
Hoe gaat het met me? Hoe is het hier in huis? Hoe is het met mijn planning?
Weet ik wat ik wil? Heb ik doelen gesteld? Handel ik ernaar?

Eerlijk gezegd kan ik het niet omschrijven.
Weet ik niet of ik stappen voorwaarts gemaakt heb.
Ik denk dat de klappen me lam gelegd hebben en van beweging geen sprake is.
Ik lig roerloos op de grond en weet niet wat te doen.

Ik sta op de overlevingsfase ben ik bang.
Was dit niet het moment dat ik zou gaan leven?

Eerlijk gezegd,
weet ik het niet.

15 jul 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

flinder (opgeheven op 22-03-2024) zondag 15 juli 2012 21:32
Een teken van echte vriendschap!!!
Take care jij
Past&Today zondag 15 juli 2012 21:33
It is.
Black-bird zondag 15 juli 2012 22:08
Lieve Past&Today, na het lezen van dit verhaal kan ik mijzelf niet inhouden om te reageren. Alleen 'sterkte' is niet voldoende. Ik ken jou niet persoonlijk, ik ken enkel jouw openbare verhalen op Mydiary. Mijn reactie komt vanuit mijn hart en is oprecht goed bedoeld. Het is niet mijn bedoeling je te kwetsen maar ik wil je gewoon heel graag laten weten wat ik van deze situatie vind (met de kennis die ik hier gelezen heb, en vanuit mijn visie). Je schrijft dat je je afvraagt of je door alles te vertellen wel een stap voorwaarts bent gegaan. Ik word er verdrietig van wanneer ik dat lees. Je bent namelijk niet één stap vooruit gegaan, je bent er duizend in één vooruit gegaan! Jarenlang droeg jij een enorm zwaar, verstikkend en pijnlijk geheim met je mee. Dat jij een enorm sterke, moedige vrouw bent moge duidelijk zijn. Het is ongelofelijk hoe lang het jou gelukt is de schijn op te houden, zonder dat iemand wist hoeveel pijn jij vanbinnen leed. Jarenlang heb jij naar het moment toegeleefd om je ouders te confronteren met wat er zich afspeelde onder hun dak, binnen jullie huis. Je durfde het niet aan; bang om alles kapot te maken, bang om je ouders te kwetsen. Waar was jij al die tijd? Je had het recht om over de hele wereld te schreeuwen hoe onrechtvaardig jij behandeld was! Maar dat deed je niet. Je zorgde voor je ouders, je zorgde voor je broers, je zorgde voor een schijnwereld waarin jij je steeds meer opgesloten voelde. Een paar dagen geleden heb jij besloten om die enorme, gigantische kracht die je bezit anders te gaan gebruiken. In plaats van jezelf te belasten heb je jezelf 'bevrijd'; je hebt verteld wat voor verschrikkelijke dingen er gebeurd zijn. Wat een lef! Wat moedig! Je hebt na al die tijd voor jezelf gekozen, je hebt ervoor gekozen dat jij het waard bent om gezien te worden! Niet alleen de buitenkant, maar ook alles wat zich in de duisternis afspeelt. Je verdiend een staande ovatie, een erekrans; maar in plaats daarvan wordt er overheen gepraat. Je krijgt niet de warmte, de liefde, het verdriet, het 'het spijt me zo, ik had het zo graag anders gewild', de warme armen, de liefdevolle, troostende knuffel. Wat een gemis, dit alles had je zo verdiend lieve P&T. Maar ergens wist je het wel hè? Ergens wist je wel dat ze jouw geheim niet met open armen zouden ontvangen, maar liever zo snel mogelijk weg zouden stoppen. Het heeft niet voor niets jaren geduurd voor jij hebt besloten jouw geheim te vertellen. Ik neem het je ouders, je omgeving kwalijk hoe er gereageerd is. Je had zoveel meer verdiend. Ik had je zoveel beter gegund. En nu...? Het lijkt alsof je opgeeft. Alsof je het niet meer ziet zitten. Maar je vergeet iets. Iets heel belangrijks. Ondanks de nare reactie van je familie, heb je iets heel bijzonders gedaan. Iets waarvan ik kippenvel krijg wanneer ik het lees. Je hebt voor jezelf gekozen! Je bent voor jezelf opgestaan! Je hebt gevochten als een tijger! En nee, van je familie kun je helaas (voorlopig) geen steun verwachten. Nou, en? Je hebt al die jaren zonder hun steun geleefd! Kijk eens naar wat je gedaan hebt! Niet voor een ander, nee, helemaal voor jouzelf. Voor jou alleen. Je bent aan het vechten voor jezelf, voor jouw leven, voor jouw waarde. Wees trots op jezelf, en vergeet niet te blijven vechten. Niet terug kruipen in je schulp, de moed niet opgeven. Nee. Doorvechten! Laat zien dat jij het waard bent. Haal steun uit je vrienden, haal steun uit de mensen die om je heen staan, haal steun uit Mydiary. Haal steun uit jezelf! Je bent een bron van inspiratie. Niet stoppen met vechten P&T, je bent het gevecht aangegaan, en nu zul je keihard moeten vechten. Hoe zwaar de strijd ook zal zijn; het zal jouw leven verrijken. Ga ervoor. Vecht. Wees Trots. Je bent dapper.
Gewoon ik maandag 16 juli 2012 00:18
Black-bird heeft het perfect verwoord.
Yuria maandag 16 juli 2012 14:39
Ja, Black-bird heeft het inderdaad perfect verwoord en ik sluit me er helemaal bij aan. Blijven vechten jij!
EvilAngel maandag 16 juli 2012 19:58
Mooie reactie van Black-bird, inderdaad echt perfect verwoord.

O 24 jul 2017 Het leven dat ik leef. ( 8 )
O 11 jun 2015 Uitgegroeid tot een bloeiende bloem ( 3 )
O 11 jun 2015 Auw.. een nare droom 18+ ( 5 )
O 18 jun 2014 Verdomme, donder op! ( 6 )
O 18 apr 2014 Mijn boek ( 2 )
O 18 apr 2014 Doorbraak en inzicht ( 2 )
O 16 okt 2013 Idioot ( 5 )
O 14 aug 2013 Wat ben ik het goed aan het doen ( 3 )
O 11 jul 2013 EMDR (laatste situatie) sessie.. 8 ( 4 )
O 15 jun 2013 Storen tijdens focus ( 2 )
O 05 jun 2013 Heftig boos ( 1 )
O 29 mei 2013 Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk ( 4 )
O 28 mei 2013 Chaos in mijn hoofd. ( 2 )
O 12 mei 2013 Ik vind het nog erg ook... ( 5 )
O 12 mei 2013 Hij zit me dwars ( 3 )

vorige volgende