leegte en zo alleen
Als ik nu terug denk, aan de afgelopen week.
Ik voel een soort stilte, dat is moeilijk. Een stilte die je dag en nacht waar je ook gaat met je meedraagt.
Ik voel mij heel leeg, maar soms voelt alles zo zwaar. Als ik smorgens wakker word of midden in de nacht. Alles voelt zwaar, net alsof deze dag niet voor jou bestemt is.
De tijd staat stil zo voelt het, het is vakantie, maar zonder vakantie gevoel.
De pijn is soms niet te hardden, dan ren ik door het huis of over straat maar eigenlijk zit ik nog vast in mezelf.
Ik voel mij zo verlaten, en iedereen die helpt, velen steunen mij en geven mij een klein berichtje. Als ie het maar "ik weet het ook niet" Het is een steun.
Het is weer eens laat ik ben totaal uit mijn normale dagritme, laat naar bed en toch redelijk vroeg op. Ik voel mij zo verdomd alleen.
Ik zoek een plek, een plek voor mijn verdriet. Als ik daaraan denk dan denk ik makkelijk. "Ik stop het gewoon naast mijn hart, en leef weer verder" Maar zo werkt het niet.
Ik moet een groeiend plekje vinden, een plekje waar altijd ruimte is en waar ook altijd vreugde in mag.
Ik doe de hele dag niks ik verveel mij maar aan het eind van de dag voelt het iedere keer weer of ik een berg heb beklommen.
Het is zo stil, ik vecht tegen de stilte ik neurie liedjes. En kom dan vijf minuten later erachter dat ik weer een gesprek aaan het houden ben met mezelf Myra of Jesse.
Dan ga ik maar weer schrijven, een verhaal een gedicht.
die leegte is zo moeilijk, was er maar iets. Was er maar iets waar je boos op kon zijn waar je aan kon werken. Of waar je trots op kon zijn.
Maar nu voel ik niets, alleen die lege leegte, zelf de leegte is nog leeg.
En myra en Jesse ik mis jullie nog steeds heel erg, en natuurlijk wil ik jullie het liefste hier hebben in mijn armen en nooit meer loslaten.
Ik droom soms snachts dat jullie aankomen gerend en de ene keer neem ik jullie in mijn armen en een andere keer worden jullie net voor mijn armen dood gereden door die vracht wagen.
In mijn droom begin ik dan te huilen, en keer op keer word ik wakker en kom ik tot de conclusie dat ik in bend heb geplast.
En als ik jullie vast heb in mijn armen word ik wakker en kom ik tot de conclusie dat ik mijn deken vast houd, en jullie nooit meer zal aanraken.
Ik mis jullie lieverds voor altijd, waren jullie maar heel even hier. kon ik maar heel even de warmte voelen de warmte van mijn beste vriendinnen en zusjes. doeg xx groetjes charlie
Ik voel een soort stilte, dat is moeilijk. Een stilte die je dag en nacht waar je ook gaat met je meedraagt.
Ik voel mij heel leeg, maar soms voelt alles zo zwaar. Als ik smorgens wakker word of midden in de nacht. Alles voelt zwaar, net alsof deze dag niet voor jou bestemt is.
De tijd staat stil zo voelt het, het is vakantie, maar zonder vakantie gevoel.
De pijn is soms niet te hardden, dan ren ik door het huis of over straat maar eigenlijk zit ik nog vast in mezelf.
Ik voel mij zo verlaten, en iedereen die helpt, velen steunen mij en geven mij een klein berichtje. Als ie het maar "ik weet het ook niet" Het is een steun.
Het is weer eens laat ik ben totaal uit mijn normale dagritme, laat naar bed en toch redelijk vroeg op. Ik voel mij zo verdomd alleen.
Ik zoek een plek, een plek voor mijn verdriet. Als ik daaraan denk dan denk ik makkelijk. "Ik stop het gewoon naast mijn hart, en leef weer verder" Maar zo werkt het niet.
Ik moet een groeiend plekje vinden, een plekje waar altijd ruimte is en waar ook altijd vreugde in mag.
Ik doe de hele dag niks ik verveel mij maar aan het eind van de dag voelt het iedere keer weer of ik een berg heb beklommen.
Het is zo stil, ik vecht tegen de stilte ik neurie liedjes. En kom dan vijf minuten later erachter dat ik weer een gesprek aaan het houden ben met mezelf Myra of Jesse.
Dan ga ik maar weer schrijven, een verhaal een gedicht.
die leegte is zo moeilijk, was er maar iets. Was er maar iets waar je boos op kon zijn waar je aan kon werken. Of waar je trots op kon zijn.
Maar nu voel ik niets, alleen die lege leegte, zelf de leegte is nog leeg.
En myra en Jesse ik mis jullie nog steeds heel erg, en natuurlijk wil ik jullie het liefste hier hebben in mijn armen en nooit meer loslaten.
Ik droom soms snachts dat jullie aankomen gerend en de ene keer neem ik jullie in mijn armen en een andere keer worden jullie net voor mijn armen dood gereden door die vracht wagen.
In mijn droom begin ik dan te huilen, en keer op keer word ik wakker en kom ik tot de conclusie dat ik in bend heb geplast.
En als ik jullie vast heb in mijn armen word ik wakker en kom ik tot de conclusie dat ik mijn deken vast houd, en jullie nooit meer zal aanraken.
Ik mis jullie lieverds voor altijd, waren jullie maar heel even hier. kon ik maar heel even de warmte voelen de warmte van mijn beste vriendinnen en zusjes. doeg xx groetjes charlie
22 apr 2003
- meld ongepast verhaal
-
stoneraven
woensdag 23 april 2003 17:19
is misschien een optie. ik weet niet of het voor je werkt. maar als ik me elendig voel probeer ik altijd iets weg teschrijven. dan schrijf ik alles van me af. zo heb ik 2 webpage,s een is meer voor de leuke dingen. als ik niks kan schrijven kijk ik altijd op me cu2 pagina. daar vindt ik veel troost in woorden. misschien dat het bij jou ook een kleine verlichting kan geven
mocht je willen kijken het is www.cu2.nl/wordsanddreams wie weet heb je er wat aan. in ieder geval veel sterkte
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 mei 2003 Terug? ( 5 )
- O 27 apr 2003 verdomde ajaksieden! ( 1 )
- O 27 apr 2003 Dood? Niet voor niets! ( 1 )
- O 26 apr 2003 Bijna2 weken dood. ( 1 )
- O 24 apr 2003 Ik mis jullie gewoon zo erg. ( 1 )
- O 24 apr 2003 huilen!!!
- O 24 apr 2003 klasse gedachte aan Jesse ( 1 )
- O 23 apr 2003 leegte pijn? ( 2 )
- O 22 apr 2003 leegte en zo alleen ( 1 )
- O 22 apr 2003 zusje zonder zus ( 3 )
- O 21 apr 2003 reacties please? ( 2 )
- O 21 apr 2003 ik voel me klote! (please reageer?) ( 6 )
- O 21 apr 2003 Een brief aan Jesse. ( 1 )
- O 21 apr 2003 het graf
- O 21 apr 2003 De begravenis van Jesse. ( 1 )