Eenzaamheid

Het was weer als vanouds. Omringt door gelach kun je je eenzamer voelen dan alleen op straat, waar je gekoesterd wordt door het duister. Meegesleept worden door een meisje, naar de dansvloer en daar dan staan, onwetend wat te doen met je slungelige ledematen. Vol onbegrip wat hier nu precies de lol van is.. Dat is eenzaamheid.

Enige jaren terug kon ik in enthousiasme (of was het uitbundige wanhoop?) meegaan in de waanzin van de nacht, in het spel van vreemden. Met alle gevolgen van dien.

Maar ik ben weer meer en meer wie ik was. Wie ik altijd al geweest ben. Als kind al ben ik nooit iets anders geweest dan een buitenstaander. Een observator. Volgens mij kun je niet kijken en leven tegelijk, en kijken is mijn leven. Altijd de afstandelijke of kritische blik, nooit echt ten ondergaand in het gedruis.

Ook deze week weer. Meer dan een weemoedige lach kon ik er niet uit persen. En al sleepte je mij met je mooiste lach door de kamers van het huisfeest heen, de kroegen in: het hielp niets. Als de droefheid toeslaat ben ik nutteloos.

Misschien is het de winter, misschien ook niet. Misschien ben ik het slechts die seizoenen kent. Mijn spanning de lente, mijn weemoed de zomer, mijn droefheid de herfst en mijn eenzaamheid de winter. Misschien ook zoek ik er teveel achter en is dat nu juist het probleem. In alle gevallen blijf ik de buitenstaander die ik altijd geweest ben.

Eenzaamheid zet zich in je vast, en als ik niet een warm thuis had weet ik niet waar ik zou zijn. Mijn vriendin houd mij vast wanneer dat nodig is, vaak de hele nacht. En dat betekent niet dat ik niet meer eenzaam ben, maar het helpt wel.

Ik hou voorlopig maar even vast aan de woorden van Maarten van Roozendaal: ooit wordt het vanzelf weer lente.
09 dec 2012 - bewerkt op 09 dec 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Wolfe Tone
Wolfe Tone, man, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende