EMDR (laatste situatie) sessie.. 8

Of het werkelijk acht sessies zijn of dat ik al verder ben in aantal, ik weet het werkelijk niet. Ik had mezelf beloofd het elke keer te schrijven. Helaas, het is mislukt. De sessies kostte me veel energie. Na afloop was ik óf zo moe en van de kaart dat ik het niet op kon brengen of besloot ik me zo te laten afleiden dat ik uren (en soms de nacht) niet alleen was maar onder vrienden/vriendinnen. Gewoon om weer uit mijn kop te komen.
Vorige week was dat laatste het geval. Eerst een sessie en dan door naar een vol programma van de dag. Veel mensen, drukte en gezelligheid. Enkel naar een goede vriend uitgesproken dat hij het eerste uur even geen seksgrapjes moest maken en me even op aarde moest laten komen. Hij heeft kort een arm om me heen geslagen en me binnen een kwartier laten landen in het hier en nu door me gewoon te laten zijn.

De sessie... de laatste gebeurtenis zou behandeld worden. Dat klinkt gek. Aan het begin moest ik vijf situaties neerzetten op een tijdlijn. Stuk voor stuk wist ik niet te zeggen hoeveel impact ze hadden in het nu. Nog weet ik het niet van hoog naar laag neer te zeggen. Elke keer komen er dingen boven drijven, gaan er gedachten van nu en toen door elkaar heen en weet ik slecht uit te spreken wat er gaande is.

Vrijdag, ik merkte dat ik schrok toen ze opnoemde wat we zouden behandelen. Ik zei haar dat ik niet wist welke er nog open stond.. ze zei één woord en ik viel al stil. 'de situatie waarvan je dacht dat je moeder het had kunnen weten'. Als klein meisje wist ik donders goed dat wat er gebeurde niet klopte en werd mij geleerd dat ik het stil moest houden. Maar dat mam zo scheel was en het niet wílde zien, kon ik zelfs toen niet bevatten. Ik lachte en kon de situatie prachtig verdraaien en door mijn lach werd er door mijn leugen heen gekeken. Een overlevingstechniek die me ver gebracht heeft (door de onbewuste kracht in me), maar die mij ook zó ver heeft laten zakken en schade heeft aangebracht omdat ik mezelf niet goed en belangrijk (genoeg) vind.

Mijn broer en ik waren alleen thuis. Natuurlijk moest ik naar zijn kamer. We stoeiden zoals hij het noemde. Stoeien zonder kleding en dit keer niet in zijn bed waar het vaker gebeurde. Nee ik moest bij hem op schoot zitten met mijn benen beide aan een kant en zijn piemel in me. Ik moest op en neer bewegen en mijn spruiten van tietjes daarbij laten schudden. De bel ging.. mam stond voor de deur (en het is een gewoonte hier in huis voor haar open te doen) Beide schoten in kleren, hoewel hij zijn werk nog even afmaakte bij de wastafel en ik zo snel mogelijk beneden stond met de verontschuldiging dat het even duurde 'we waren aan het stoeien' Mam kwam binnen en vroeg na een paar minuten waarom mijn shirt verkeerd om zat. Dat mijn broer die uitgetrokken had tijdens het stoeien vond ze niet gek en dat ik daarna voor een langere tijd naar mijn kamer vertrok viel ook niet op.
Dat was de situatie die toen gebeurde. Ik moest voor de sessie het beeld stilzetten en die staat stil op het moment dat ik boven op hem zit en de bel gaat. Veel gedachten, gevoelens en paniek zitten er in dat beeld. Toen en nu.

Zoals elke keer, vingers heen en weer, focus op wat ik ervaar en tussendoor de vragen wat ik denk, wat er in me opkomt of wat ik voel. Ik staar wanneer mijn ogen even geen vingers hoeven volgen, ik haal mijn schouders op, ik kan enkele keren woorden uit brengen (een witte brombeer, een stem die continu roept ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet, pijn, steken in mijn buik, rood) en kijk mijn therapeute een enkele keer strak aan dat ik het niet weet.
Ze zegt iets wat ze nooit eerder zei: 'als je het niet wilt zeggen of uitspreken, mag je dat ook zeggen, dat hoeft niet, als jij je op dat beeld of dat gevoel kan focussen is het ook goed. laat het maar komen'

Ik heb vaker gemerkt dat ik stil sla, verder weg raak maar afgelopen keer wist ik echt niet helemaal zeker of ik scherp zou blijven en kon blijven volgen wat er in de sessie van me verwacht werd.

'Ontspan maar' waren de herkenbare verlossende woorden. Of ik er echt blij mee was wist ik niet. Het was een gevecht in mijn hoofd. Ik begon met een 8/9 qua moeilijkheid van het plaatje en eindigde op een weet ik niet nadat ik een 6/7 halverwege zei maar daarna opliep maar het geen getal meer kon geven. Het was echt vechten in mijn hoofd. Ik wilde de 0/1 bereiken omdat ik dan niet nog eens deze aan hoef. Ik vind hem verschrikkelijk. Oude en verse gevoelens door elkaar heen die ik niet kan plaatsen, die ik pijnlijk vind. Ik vond hem loodzwaar. Maar goed, ik moet er door heen en ik ben er bijna. Deze situatie nog door.

Mijn therapeute benoemde dat ze zag dat ik zat te blokken, dat ik het echt niet toe wil laten, dat ik niet uit wil spreken wat er gebeurt en dat ik een continu gevecht lever. Ik doe het niet bewust, althans, nee ik doe het niet bewust. zeker niet. Maar handig is het niet want het is juist het punt dat ik eens mag laten gaan. Maar nee, tranen zijn er nog nooit gevloeid bij haar in de sessie. Die hebben niet veel mensen van me gezien.

Morgen is het feest want morgen ben ik toch nog ingepland. Een vrij gaatje die direct voor mij ingevuld is. Ik denk dat het prettig is. Het is een er-tussen-hangen-gevoel momenteel en wachten tot volgende week donderdag is dan niet ideaal. Het is lastig, zwaar, ik ben er zó klaar mee maar het ís nog niet klaar helaas.
Wie weet kan ik morgen een gat slaan.