EMDR Sessie 1

Dat ik moe ben is een feit en ook vandaag kreeg ik weer te horen dat dat heel normaal is en dat ik het écht goed doe en het haast onmogelijk vol te houden moet zijn maar dat ik zo sterk ben en het toch doe. Ja. Prima. De afgelopen weken ben ik golvend door het leven gegaan. Dat klinkt best wel cool hè? Poef, nou echt wel. Dat heb ik niet alleen ervaren, dat zagen anderen ook aan mij. Vanavond sprak ik voor het eerst uit naar mijn ouders toe dat de wil zó enorm weg geweest is en ik hem heel af en toe weer ervaar. Ze gingen door met waar ze mee bezig waren en reageerde er niet op. Het lijkt me vreselijk om te horen (en het ervaren was dat nog meer). Ik ben er nog niet, zeker niet want ik ben enorm vatbaar voor de terugvallen en die (mogen er ook) zijn (er) af en toe.

Sessie 1 besloeg de gebeurtenis 'van achteren' zoals mijn therapeute hem omschreef zodat het niet direct te heftig zou zijn maar het beeld wel duidelijk was. Het gaat zo in zijn werk dat je een plaatje moet vormen met je ogen dicht zoals het beeld het aller naarst is. Je omschrijft hoe de gebeurtenis was en zet het filmpje stil op het vervelendste beeld. (moeilijk, echt moeilijk). Met je ogen dicht beschrijf je dat wat het beeld zo naar maakt. Je geeft het een cijfer (tien op dat moment want dat is het hoogste). en mag je ogen openen. Ik volgde vingers en hoorde tikjes vanuit de laptop. Focus op het beeld wat ik voor me had en om de halve minuut (denk ik?) stoppen de vingers even en wordt er gevraagd wat er in me opkomt. Deze sessie kon ik keer op keer iets zeggen, wist ik wat er gaande was in mijn hoofd of ik het kon plaatsen of niet. 'Druk op mijn schouders, zijn handen op mijn schouders, klein koppie, warrig haar, pijn, zwijgen.' Vooral die druk op mijn schouders was zó voelbaar op het moment. Fysiek maar ook mentaal wat voor nasleep en gevolg dat nog heeft. Die schouders is waar het bij mij er vrijwel altijd in zit/vast zit.
Er was een lachend momentje. Ik klom op een berg, ik was aan het trappelen met mijn voeten, vechtend om om hoog te komen. Ik hield me karig en vocht door. Op het moment dat de tikjes stopte gleed ik naar beneden en belandde ik in een grote modderplas. Mijn vriendinnetje belde me na de sessie op en ik vertelde haar dit. Ze vond het een mooie metafoor en ik denk dat die ook helemaal gepast was in die sessie.
Hoewel ik sceptisch was omdat mijn cijfer van 10 naar een 1 of 2 zakte (en dus de naarheid van het plaatje weg was) en ik dat vooral antwoordde omdat dat verwacht werd omdat ik echt niet wist wat ik voelde, heb ik in sessie twee en drie ervaren dat dit helemaal niet altijd zo hoeft te zijn.

Mijn therapeute vroeg me aan het eind wat ik positief vond aan het laatste uur. Wat ik geleerd had. Ik wist geen antwoord te geven want wat had ik voor goeds gedaan? Daar kwam de vraag op neer. Ik wist het niet. 'hoe vind je iemand die dit doet wat jij net gedaan hebt?' - sterk misschien? 'ja sterk, dat vind ik een goed woord, je bent sterk dat je dit aangaat'. Het voelde vreemd maar ze bedoelde het goed en het is vooral gewoon wennen aan die manier van denken.