EMDR Sessie 4

Mogelijke trigger, eigen risico

Net als bij sessie twee en drie werd ook tijdens deze afspraak het orale bevredigen aangekaart (bij gebrek aan een passender woord). Na een gesprekje over de afgelopen dagen en week, het benoemen van hetgeen wat goed gegaan is en de conclusie van de overkoepelende derde besproken te hebben, schuif ik mijn stoel weer wat naar links zodat ik aan de zijkant van de tafel zit. Zij gaat met haar gezicht naar mij toe aan het hoofdeind zitten en vraagt me mijn ogen te sluiten.
Alleen dat al lukt me slecht (lees: niet) in het bijzijn van anderen. Getuigt van mijn overgave waar ik momenteel in zit. Zij en mijn andere 'helpers' zijn degenen bij wie ik los laat en luister, uitvoer wat er van me gevraagd dan wel verwacht wordt. Het is mijn leidraad door de weken heen en ik kan niet anders dan vasthouden en doorlopen. Als ik nu loslaat weet ik écht niet meer hoe diep ik zal vallen want waar ik nu zweef en me staande probeer te houden is echt ontzettend zwaar.

Mijn opdracht is om het plaatje waar we vorige week mee geëindigd zijn weer voor me te halen. Vrijwel direct heb ik hem te pakken en voel ik de kippenvel over mijn lijf kruipen. Mijn armen voor mijn buik geslagen met spanning om mezelf vast te houden. Ik geef hem het cijfer 5 of 6 en moet me concentreren op de naarheid die ik op dit moment omschrijf als de handen, de druk die wordt uitgevoerd en... de grote piemel. Ik hoor het mezelf zeggen en bijt op mijn bovenlip. 'Goed concentreer je erop en doe je ogen open' Voor mijn ogen haar vingers die heen en weer gaan. De tikjes staan ook aan en ik moet me laten gaan. Zeggen wat er in me opkomt, benoemen wat ik voel en stukje bij beetje is het de bedoeling dat de spanning zal zakken. Zware benen, druk op mijn schouders, een mix tussen verdriet en boosheid ik ben goed op weg maar dan... daar is hij weer - stilte- ik weet het niet. Goed, even stoppen en mijn ogen weer sluiten. Wat voor cijfer geef ik het nu. Stilte, zwijgend met mijn ogen dicht. 'wat voel je?' vraagt ze nadat ik geen cijfer weet te geven. Stilte. Ik voel me een ei en weet dat de tijd doortikt. Daar is mijn antwoord 'ik ben weer zo aan het blokken, mag enkel naar een wit a4-tje kijken van mezelf en laat het niet toe'. Ik zucht diep en weet dat dat ook een zucht is om mijn tranen verder weg te zetten. Ik weet dat ik er voor een buitenstaander op dit moment echt uiterst rustig uit zie enkel mijn kleine beetjes aan de binnenkant van mijn lip kunnen iets verraden. - goed concentreer je daar op, is haar reactie.
Ik doe mijn best me daar op te concentreren om juist weer wat meer toe te kunnen gaan laten. Ik volg de vingers opnieuw, de klikjes gaan aan en ik vervolg weer een paar woorden bij haar korte pauzes waarin ze me vraagt wat er in me opkomt zware benen, kokhalzend, klein en machteloos, de vraag wat een gezonde relatie is die laatste zeg ik lachend en ook zij krijgt een glimlach op haar gezicht. 'goed, concentreer je daar op' en hup daar ga ik weer volledig naar binnen toe. Het moment van de 'geen idee' breekt aan en weer mag ik het plaatje een cijfer geven na het sluiten van mijn ogen. Een twee of drie is wat ik antwoord. En voeg er daarna aan toe, 'eigenlijk ben ik hem volledig aan het wegduwen.'

'Oke... Kijk naar het plaatje zoals je hem nu voor je ziet (niet zo veel dus) en zeg tegen jezelf ik ben zelfstandig, lukt dat?' is de volgende opdracht. Ik knik en weet dat ik nu mijn ogen weer open moet doen en de vingers weer moet volgen. Een cijfer op een schaal van 1 tot 7 krijgt na de eerste keer een 5. Ik voel me nog te gemixt om hem een 7 te geven. Nog een ronde vingers die naar mijn gevoel sneller gaan dan de eerste keer (geen idee of dat klopt, kan ook door de vermoeidheid komen het is hard werken) en vervolgens weet ik een 7 toe te kennen. Ik voeg er aan toe dat ik me nu zelfstandig voel maar dat ik er niet teveel bij na moet denken. Het is goed op dat moment.

'Wat is het meest positieve wat je geleerd hebt in de laatste drie kwartier?'
Ik kijk haar aan, kijk naar de tafel en laat mijn hersens werken. Ik moet echt diep graven en kijk haar lachend aan. 'Jij gaat zo meteen weer aan mij vragen hoe ik zo iemand noem maar ik vind het vandaag niet sterk (mijn antwoorden de vorige keer)' Ze moet lachen en vraagt mij zelf na te denken. Ik weet dat ik een antwoord gegeven heb en dat zij me complimenteerde (dat waar ze van weet en ook benoemd dat ik dat slecht aan kan nemen) met het feit dat ik zélf met iets gekomen was zonder haar hulp. Wat het was...? Ik weet het (nu?) niet meer.

Gevolg dagen erna: Minder knallende koppijn dan de keren hier voor. Toen kon ik werkelijk amper meer denken na die tijd en moest ik erg mn best doen om ergens op te kunnen focussen. Wel nare dromen en gedachten die me enorm van streek maken zo door de dagen heen. Ik slik ze weg maar ze komen telkens terug wanneer ik in bed lig. Alleen, in het donker.

Ik noemde mezelf niet sterk, wat ik wel voor positiefs gaf weet ik niet meer maar ook na deze keer is het me opnieuw gelukt om het op te schrijven. Hoe lang de weg ook nog zal zijn, ik heb de start gemaakt en ben goed onderweg.