Emoties tonen

Ik ben ten alle tijden een meisje die zich het beste voor wil doen. Die dingen graag weg lacht. Die het liefst doet alsof alles rozengeur en maneschijn is. Althans... dat laatste heb ik erg lang gedaan en doe ik ondertussen niet meer. Of ik dit alles ook echt wíl is iets waar ik geen antwoord op heb. Of eigenlijk.. ik weet het ergens wel maar kan het (nog) niet (geheel) veranderen.
Ik ben aan het openen, ik ben vaker aan het aangeven hoe het werkelijk gaat in mijn hoofd en hoe dingen gaan hier in huis. Maar tegelijkertijd vertel ik dat vrijwel altijd op een stoere manier. Met een glimlach (weglachend), schouders op halend ('zo is het nu eenmaal' en een afsluitende zin als 'het komt wel goed' of 'ik red me wel' is waarmee ik mijn kracht laat spreken.
De mensen om mij heen, veel mensen om mij heen die mij stukje bij beetje meer mogen leren kennen, vinden het ongelofelijk hoe ik het doe en wat ik doe. Dat ik mijn dagen draai zoals ik ze draai en veel goeds voor elkaar krijg. Fantastische resultaten, alleen maar complimenten, mensen hebben een hoge pet van me op. Ook als ze niets van mijn extra struggels weten. Juist degenen die dat wél weten én mijn handelingen zien, vinden het knap en prijzen me de hemel in.
Het is lastig. Heel lastig. Want ja dit is wat ik wil (denk ik). Gezien worden zoals het goed is en waar ik mijn energie uit kan halen. Maar het is ook zo zwaar. Mijn lat voor mezelf ligt al hoog. Ik moet altijd maar door gaan en volhouden. Als mensen dan ook nog hun ideeën naar mij uitspreken en mij extra taken geven omdat ik dat wel aan kan, loop ik mezelf weer even flink voorbij.
Wat ik vooral zwaar vind en steeds moeilijker vind worden is dat ik mijn echte diepe gevoelens maar zelden uit. Althans. In woorden kan ik het steeds beter (met het daarbij behorende mooie glimlach) maar tranen en een brok door laten klinken ho maar.. Zelfs met mijn beste vriendinnetjes, waar er echt even ruimte voor gegeven werd en juist dit ter sprake werd gebracht, houdt alles in zich me tegen om te huilen en te zeggen wat ik denk en voel. Het vervolg is dat ik vechtend tegen de tranen in de trein zit en uiterst moe en verschrikkelijk zwart en somber verder beweeg.
Nee ik zal nooit een meisje willen (en kunnen?) zijn dat bij veel mensen zal huilen en haar emoties laat gaan wanneer en waar dan ook, maar een arm om me heen en gewoon eens echt uithuilen tot er niets meer komt... Ik heb het twee keer gedaan en twee keer gekund. Dat ik écht diep zat en verdrietig/machteloos was.
Zelfs mijn therapeute zegt dat ik sterk ben, te sterk. Ik breek nooit en ja we behandelen moeilijke dingen. Hele moeilijke onderwerpen en zware gesprekken komen langs. Maar breken? Nee. 'ik zit hier wel weer stoer te wezen' zeg ik haar zo af en toe, maar echt toelaten wat er uit moet..? Nee.

In woorden ben ik sterk. Door het vele schrijven, heb ik leren praten en kan ik prima verwoorden wat er gaande is. Met of zonder nadenktijd. Maar gewoon eens oprecht loslaten en die tranen laten rollen? Nee. Sinds vorige week donderdag zijn er zó veel momenten geweest waarop ik wilde huilen. Of wilde? Dat het zo dichtbij was. Ontlading, verdriet, boosheid of gewoon écht niet meer weten waar ik (met mezelf) heen moet.. ik heb precies geteld; niet één keer gehuild. Ook niet achteraf alleen. En ja.. het sloopt me. Het sloopt me echt. Niet dat ik per se wil huilen, helemaal niet. Maar ik wil het wel kwijt, ik wil het even loslaten en weer ontladen verder kunnen om een opgeladen voel terug te krijgen.

Past&Today... ik heb geen idee welk stukje nou beter emoties kan tonen? Ik krijg enkel terug dat ik er goed uit zie, dat ik er een stuk beter bijloop dan een paar maanden geleden en dat ik zo ontzettend goed bezig ben. Thanks. Dank jullie wel allemaal. Mag ook ik dat dan nu gaan voelen en ervaren? Ontzettend bedankt. Voor mezelf.