En weer eentje er bij (H)

Vanmiddag sprak ik af met een fijne man. Een man die ik al zo'n 14 jaar ken. Hij mij vooral want ik was een klein meiske dat lachend in het leven stond. Zo door de jaren heen werd hij de vader van, Zorro in de duinen, de sportieveling, de toffe leraar en tegenwoordig kom ik hem vaker dan eens tegen aan een tafel waar we aan zitten als gelijken. Niet meer de leeftijdsblokkade, maar goede gesprekken voerend. Het is fijn en goed om met hem te zitten, omdat hij pedagogisch sterk is, ik van hem kan leren en het op een vrij ontspannen manier toch erg leerzaam is en kan zijn.

We namen wat te drinken, hadden de zon op ons schijnen en begonnen te kletsen. De uiteenlopende onderwerpen kwamen langs. Op een gegeven moment keek hij me te lang aan. Nam een slok en keek me weer aan. Ik voelde zijn blik branden en keek hem aan 'wat isser?' gelach 'ja nou moet je het zeggen ook'. Begon hij over mijn voedsel, mijn begeleiding maar eigenlijk week hij daar snel van af. De zin kwam eruit. 'je zit vast hè.. Opgesloten in een coconnetje. Dat T en ik zeiden dat we je stouter zaten maken, daar zat misschien wel veel meer in'. Hij kreeg het over uit de band springen, eens echt los kunnen gaan, lol trappen en dingen doen die niet binnen grenzen blijven. Maar nee ik denk altijd aan anderen, aan wat zij verwachten, ik leef mijn rol zoals die neergezet is van thuis uit en hou me daar aan. Elk antwoord dat ik gaf, bevestigde dat alleen maar meer. 'De boog kan niet altijd gespannen staan, maar dat doet hij bij jou wel'.
Onbewust wist ik dat dit moment er zou komen. Het moment dat hij te dichtbij kwam en ik hem dat ook zei. Je staat te dichtbij. Ik kan je het wel vertellen, mijn idee waar die eeuwige controle (en daardoor mijn manier van leven) vandaan komt, maar je staat te dichtbij. Toch heeft hij mijn vertrouwen, al jaren. Hij was één van de eerste mannen waar ik bij kon en durfde lachen, waar ik vrij was in mijn doen en laten, waarmee ik een één op één gesprek durfde te voeren.
Ik gaf hem wat informatie en heel langzaam werd hij rood, begon hij sneller te praten, liet hij stiltes vallen en zei hij in woorden dat het hem echt pissig maakte. Het was te merken. Het was echt te merken. Maar ja.. dat is voor een buitenstaander ook de meest logische reactie denk ik zomaar.

Ook hij zei mij (met onderbouwing) dat als ik écht verder wil dat ik alles voor zijn voeten zal moeten gooien. Hem zal moeten uitschelden, zal moeten laten inzien wat voor invloed op mijn hele doen en laten heeft, hoe moeilijk hij het mij gemaakt heeft en hoe lastig hij het me nog steeds maakt, hoeveel energie hij bij me geslurpt en hoe verschrikkelijk hij de rollen hier in huis voor elkaar gekregen heeft.

Eigenlijk wist ik al een paar dagen dat het hier toe ging leiden en elk persoon dat ik het meer vertel lijkt minder moeilijk maar stiekem valt het nog steeds zwaar. Ik heb knallende koppijn, heb woede en verdriet door elkaar heen in mijn lichaam zitten en voel me gewoon weer even heel onprettig in mijn lichaam.

'er zal nooit een goed moment zijn, die is er namelijk niet. het komt nooit uit om zo iets moeilijks te doen. je hoort wel eens mensen die het pas op een leeftijd doen dat ze 20 jaar ouder zijn dan jij nu en spijt hebben dat ze het nooit eerder gedaan hebben. volgend jaar loop je stage, het jaar daarna heb je je eerste baan, dan krijg je kinderen die je eerst goed wilt opvoeden.. het zal nooit uitkomen. Het zit je met zoveel in de weg, je komt het met zo veel tegen...'

Verdomme wat is dit toch klote en wat voelt het kut om weer even een beseffend moment te hebben op een dag dat die eikel niet in huis is en je weet dat hij toch de grootse invloed heeft. Of je nou wilt of niet.