*Ernstig ongeval!*

Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog. Het is -behalve de namen- ongecensureerd:


ZATERDAG 30 AUGUSTUS 2008

Waarom ik vanmiddag mijn mannetje belde weet ik eigenlijk niet. Ik denk om gewoon even zijn stem te horen. Dat doe ik vaker en gebruik dan de excuusvraag wat hij die avond wil eten.

Dat hij niet opnam, verontrustte me niet direct. Dit was niet nieuw. Wel belt hij normaal binnen een kwartier terug. Omdat hij dat vandaag niet deed, belde ik hem een half uur later nog eens. Zijn vriend waarmee hij was gaan rijden nam op. Hij vertelde dat M. een ongeluk met de motor heeft gehad. Hij was erg overstuur waardoor ik er geen touw aan vast kon knopen. Ik kreeg een agent aan de lijn. Ook met hem schoot ik weinig op. Ik wilde alleen maar weten of M. bij bewustzijn was. De agent was er maar even bij geweest en kon daarover dus geen informatie geven. Alles wat hij kon zeggen was dat M. verschillende kaakfracturen heeft en waarschijnlijk een schedelbasisfractuur. Hij werd op dat moment overgebracht naar Enschede. Ik belde dus mijn vader wie me vervolgens naar het ziekenhuis reed. Mijn zwager en schoonzusje waren door de politie gebeld. Zij hadden intussen contact opgenomen met mijn schoonouders dus die kwamen ook. Net als mijn moeder en broer die wij vanuit de auto gebeld hebben.

Toen we eindelijk in Enschede waren, brak de lange tijd van wachten aan. Eindeloos duurde het op de spoedeisende hulp. Na een tijd kregen we te horen dat M. overgebracht was naar de IC. Pas ruim twee uur daarna mochten we naar die bewuste afdeling.

In plaats van eindelijk naar hem toe te kunnen, werden we weer in een familiekamer geplaatst. Daar werden we door een arts-assistent voorbereid op wat we zouden aantreffen. Hij lag nog in coma en aan de beademing maar als hij stabiel bleef, wilden ze vanavond nog detuberen.

Op het moment dat het gesprek ten einde liep en we naar M. toe wilden gaan, kwam een verpleegkundige melden dat zijn toestand was verslechterd en hij weer met spoed naar de CT moest. Samen met mijn vader en schoonvader ben ik toen van de afdeling gelopen om buiten te gaan roken. Toen we voor de lift stonden te wachten zei mijn schoonvader ineens dat M. daar aan kwam. Wat een confrontatie. Zijn ogen zijn zo blauw, dat het haast zwart lijkt. Doordat ze ook ontzettend dik zijn, lijkt hij net een alien. Wat een verschrikkelijke aanblik! Ik heb hem even aan kunnen raken omdat ze moesten wachten tot er een lift was. Toen deze zijn deuren opende, reden ze hem meteen naar binnen en lieten ons verslagen achter.

Na weer eindeloos gewacht te hebben kregen we te horen dat hij terug was op de IC. De scan wees uit dat de druk in zijn hoofd is toegenomen. Voorlopig niet detuberen dus. En minimaal nog drie dagen coma. Hij heeft verschillende subdurale hematomen en daardoor geen pupilreactie. Hij had bij binnenkomst meteen al een EMV score van drie, het minimale wat je kunt hebben dus. Verder heeft hij meerdere kaakfracturen, een mastoïdfractuur, schedelbasisfractuur en beide orbitabodems zijn gebroken. Later beslissen ze of hij daar eventueel aan geopereerd moet worden. Op dit moment is de druk in zijn hersenen veel meer van belang.

Ik mocht als eerste naar hem toe, samen met mijn schoonmoeder. We gingen beiden aan een kant van zijn bed staan en pakten ieder een hand. M. kneep in mijn hand en trok met zijn arm. M. had pijn, dat kon niet anders aangezien zijn tensie ook hoog was. Het enige wat ze deden was de noradrenaline lager zetten. Toch daalde zijn tensie niet. Dus toen hij zo willekeurig trok met zijn arm zei ik dat ze van die noradrenaline af moesten blijven en beter de sedatie op konden hogen. Want niet dit medicijn maar zijn pijn veroorzaakte die hypertensie. Waarschijnlijk kwam ik irritant bijdehand over. Toch ben ik blij dat ze luisterden en probeerden wat ik zei. Zijn tensie stabiliseerde. Hij lijkt geen pijn meer te hebben en heeft niet meer met zijn arm getrokken.

Behalve dat zijn pupillen lichtstijf zijn, is er ook een pupilverschil. Deze slechte tekenen zorgen ervoor dat de neurochirurg inmiddels een ICP meter heeft geplaatst door een gat in M.s hoofd te boren. De neurochirurg ken ik goed doordat hij, naast Enschede, ook in hetzelfde ziekenhuis als ik werk. We opereren dus ook samen. Ik ben blij met hem. Hij stelde me gerust door te vertellen dat de drukken (die boven de veertig zijn) verontrustend zijn, maar niet dusdanig hoog waardoor een trepanatie noodzakelijk is.

De komende drie dagen zullen nog kritiek blijven. M. is instabiel en alles kan nog gebeuren. Vannacht blijf ik bij hem om te waken. De rest is naar huis om een beetje bij te komen van de schrik. Ze proberen wat te slapen zodat ze er morgen weer kunnen zijn, waardoor ik de kans krijg om even te douchen. Ik ben vanaf 15:15uur weg van huis en voel me vies en moe, maar vooral verslagen.