Even mijn hoofd leeg maken.

Ik zit hier nu, bijna met tranen in mijn ogen. Ik voel ze al aankomen, nee, dit gaat niet lang meer duren. Die tranen betekenen dus al iets. Ik hou van je. Dus wat doe ik dan moeilijk? Waarom twijfel ik daar steeds aan? Je bent zo lief, trouw (soms iets té ), meegaand...maar waarom heb ik dan die knoop in mijn maag?

Ik kom erachter dat jij toch in een heel ander millieu bent opgevoed als dat ik ben. Ik ken je nu zeven maanden, maar je hobby's, je favoriete film, je lievelingseten? Ik heb geen idee. Je lijkt wel een boek zonder inhoud. Toen ik je leerde kennen was ik zo onzeker, kapot van binnen. Ik snapte niet dat er ooit iemand van mij zou kunnen houden. Ik haatte mezelf, vond mezelf onaantrekkelijk en rot. Maar jij liet me zien dat ik óók een leuk mens ben. Ik ben het laddertje opgeklommen, maar jij klom juist naar beneden waardoor we nu meters van elkaar af staan. Ik heb iemand nodig die minstens zo sterk is als ik nu ben geworden. Iemand die meer antwoorden weet dan ik. Iemand die inhoud heeft en verhalen heeft. Hoe kan het, dat jij, die naar Amerika vloog, Litouwen onveilig maakte en foute goaparty's crashte, geen verhalen hebt? Je praat over de ervaringen van andere mensen, en nooit over die van jezelf. Alsof je helemaal leeg van binnen bent.

Ik hou van je, dat weet ik. Eerlijk gezegd, weet ik op dat moment dat ook niet meer. Ik weet ook niet wat ik nu met je aanmoet. Ik vind het prettig om bij je te zijn, om je te knuffelen en soms te kussen. Maar ik wil niet meer met je vrijen, niet meer op avontuur. Het vuur is aan het doven, terwijl ik diep van binnen weet dat ik je niet kwijt wil. Ik kan je gewoon niet altijd meer zien, ik ben je soms echt zat.

Ik haat het als je bij mijn vrienden bent en voor de zoveelste keer verdwijnt en alleen maar voor je uit staart. Ik haat het als je jezelf een loser en een nietsnut noemt. Ik haat het dat je depressief bent. Ik haat het als je je tanden over je onderlip plaatst wanneer je nadenkt. Ik haat het dat ik niet weet wat ik met je aanmoet. Ik haat mezelf hierdoor ook. Ik haat dit naamloze gevoel. Ik haat het wanneer ik drie uur aan het woord ben en jij wéér niks te vertellen hebt. Ik haat liefdesfilms omdat die veel te perfect zijn. Ik haat perfect. Ik haat het feit dat ik dit alles haat.

Wat moet ik nu? Waarom kun je niet gewoon niet-depressief zijn en glimlachen? Mij knuffelen en mij avonturen vertellen? Waarom begin je nu, na twee weken alweer te zeiken over dat je 'toch niet zeker weet of je de goede keuze hebt gemaakt' ivm school? Waarom maak je geen ruzie met mij, maar laat je mij over je heen lopen? Waarom rot je soms niet in een end op? Waarom kom je niet terug als je opgerot bent? Waarom waarom waarom. Ik word gek.