Feest afscheid

Deels geschreven in de trein terug en deels hier thuis:

Terwijl ik zo in de trein zit, zit ik na te denken over hoe het weekend verlopen is en wat het voor me betekend heeft; wat voor gevoelens het teweeg heeft gebracht om zoveel familie weer eens in lange tijd te zien.
Hoe dat nou precies was.

Maar hoe meer ik er over nadenk hoe minder snel ik daar een antwoord op kan geven. Familie gevoelens zijn voor mij een paradox op zich; aan de ene kant voelt het voor mij te beklemmend om me op te houden met familie en wil ik het liefste de situatie ontvluchten. Maar tegelijkertijd ben ik gefascineerd door de familie van veraf en voel ik de verontwaardiging, omdat het elke keer jaren duurt voor we elkaar weer een zien en wil ik daar verandering in brengen.

Ik heb zelfd het telefoonnummer van mijn achterneefje veilig in mijn mobiel opgeslagen, om verdere ontmoetingen te organiseren, maar zoals zoveel van die bevliegingen van me, vraag ik me af of dat wel ergens komt en of daar ergens wat terecht van komt.

Over het feest, laat ik bij het afscheid beginnen, daar het mij het verst in het geheugen ligt en het dan makkelijker is om me dingen te herinneren die daarvoor lagen. Het begon al laat in de ochtend dat de eerste visite wegging en niet lang daar, na nog geen 5 minuten, gingen de tweede, alsof ze erop gewacht hadden dat er mensen weggingen, zodat het niet onbeleefd zou zijn, dat ze als eerste zouden vertrekken.

De eerste die gingen waren Rini en Hugo en hun twee kinderen Joost en Sanne. Rini is een achternicht van me, geloof ik. Het is in ieder geval een nicht van mijn moeder, dus een achternicht van mij? Ik ken al die benamingen niet zo goed als de oudere generatie, maar ik zal later de achtergrondinformatie in betrekking tot onze familieband eens navragen, zodat ik het later een keer kan toelichten.

Rini en Hugo zijn een van mijn favoriete familieleden, heb ik dit jaar voor mezelf besloten. Vorige keer was dat nog Rini's zus, Marika. Maar Rini's hartelijkheid en spontaniteit trekt me meer dan Marika's ogenschijnlijke koelheid en afstandelijkheid. Rini is erg begaan met mensen en altijd als eerste in de rij voor een lolletje. Al met al een warm en eerlijk mens.

Alleen bij het afscheid werd me duidelijk dat mijn 'incident' nu tot de niet zo goed bewaarde familiegeheimen behoorde. Doorzichtige, maar goed bedoelde opmerkingen werden geplaatst met duidelijk waarneembare dubbele bodems. Dat ze blij waren om me te zien en dat ik er goed uitzag en veel sterkte en dat ik er de volgende keer zeker weer moest zijn. Op zich lijken dat de standaard opmerkingen voor een afscheid, maar de duidelijk droevige en medelijdende blik en het soortgelijke onderliggende toontje erbij onderscheidde het van een normaal afscheid.

De avond daarvoor was Hugo ook al begonnen over mijn gevoelsleven en mijn huidige situatie. En hoe goed het was om een doel te hebben, want dan kon ik verder met mijn leven. Misschien ligt het wel gewoon aan de soort gesprekken, dat die mijn wantrouwen wekken en dat ik daardoor alerter ga letten op soortgelijke opmerkingen. Misschien wil ik wel dingen zien. Anderzijds ontwikkel je ook een feilloos gevoel voor dat soort opmerkingen.

Joost, Sanne, Sander en ik hadden het plan opgevat om meerdere ontmoetingen te gaan organiseren. desnoods met de jongeren alleen. Het was naar mijn idee, misschien was ik wel de enige die er zo over dacht in het begin dat 5 jaar teveel tijd is om elkaar weer eens te zien. Maar uiteindelijk waren zij er ook enthousiast voor. Daar ben ik blij mee, want ondanks mijn paradoxale gevoelens naar familie toe, bedenk ik me wel dat ik blij moet zijn met wat ik heb en dat ook moet koesteren. Dat ik het niet kan verwaarlozen tot een keer in de 5 jaar, zodat we elkaar allemaal onwennig aankijken in het begin, vervolgens stuntelig opnieuw kennis met elkaar maken om erachter te komen dat we het behoorlijk gezellig met elkaar kunnen hebbeb en dan net als je elkaar weer leert kennen, zit het bezoek er al weer op en dan is het weer 5 jaar wachten totdat het hele ritueel overnieuw begint. En daar gaan we hopelijk verandering inbrengen.

Daarna ging tante Henny en haar dochter.

Vervolg komt later. Ben moe