Freedom!

‘…heey Alwin, Bas Kaper hier, kan je mij even terugbellen’ hoor ik als ik mijn voicemail afluister. Deze man is de baas van de Albert Heijn waar ik werk. Waarschijnlijk belde hij over een brief die ik laatst inleverde, over een dag die ik niet kon werken, maar wel was ingedeeld. Natuurlijk bel ik je niet terug man. Wat denk je zelf. Mijn enige vrije dag in deze vakantie ga ik niet besteden aan gesprekken met bazen van supermarkten. Ik heb wel wat beters te doen. Ik leg mijn telefoon weg met de woorden ‘jaa daag dikke *er lezen vans jonge kinderen mijn verhaal*’ en loopt naar beneden. Even wat gel in m’n haar, lekker geurtje op m’n hals en jas aan. Ik zou namelijk met Esther gaan shoppen. Eindelijk even een dagje ontspannen. Kennelijk dacht mijn geliefde baas (ja, geliefd door zijn vrouw, door mij, ach…) er anders over. Hij belde namelijk dit keer op mijn huistelefoon. Ookal hebben we geen nummer herkenning, wist ik dat hij het was. Ik nam dus maar op met de woorden: Hallo bas, Alwin hier. ‘Heey Alwin. Ik vind net je brief. Het lijkt wel een beetje een echo, ik hoor je naam steeds vaker hier! Kan je even op gesprek komen?’ ‘Nee sorry, ga zo naar een verjaardag, ik kan niet komen’ ‘Is dat een feestje wat de hele dag duurt, of kan je er later ook heen?’ ‘Nou Bas, kommop zeg. Niet dat het u wat aangaat, maar het is in Amsterdam, ik stap zo in de auto en dan ben ik weg’. ‘Ok, dan praten we morgen wel. Kan je om half 5?’ ‘Nee’ zeg ik ‘Dan moet ik werken bij de kaaswinkel’ ‘O.k.’ antwoordt hij. ‘kan je dan om 10 voor 5 komen?’ ‘Nou, ik begin bij de AH om 5 uur, eerder kom ik dus niet’ ‘Oké, tot morgen’. Ik hang op, stap op de fiets naar Esther. Ik heb niet eens familie in Amsterdam, stomme lul.

Goed, ik zou vandaag dus moeten werken van 8 tot 10 (14 uur), maar je raad het al; ik zit nu thuis, niet op m’n werk. Dit is er namelijk gebeurt:

Het loopt tegen 5en, ik doe mijn werkkleren van de Delicatessen winkel uit, stop ze in een tas, zeg iedereen gedag en loop naar de AH. Daar ga ik opzoek naar de man die zich mijn baas noemt, spreek hem aan met: ‘Hallo, u wou een gesprekje?’ ‘Ja klopt, maar we hadden kwart voor 5 afgesproken’ ‘Haha nee hoor, 5 uur begin ik met werken, eerder zou ik niet komen’ antwoord ik. ‘Nou, begin maar vast, ik roep je zo wel’ Ik wist al wat er komen ging, dus was niet van plan echt aan het werk te gaan. Ik loop een beetje rond, praten met klanten (zwaaien naar baas, baas zwaait niet terug) beetje met een kar rondrijden totdat er iemand naar me toekomt die me meld dat ik eigenlijk pas om half 8 moest beginnen. Hij ging even overleggen of ik mocht blijven, ze hadden namelijk al 2 mensen te weinig. Daarna zei hij dat ik de wijnen maar moest gaan vullen. Goed, ik pak een kar met wijn, zwaai nog eens naar m’n baas, deze negeert me nu totaal, ik trek een gekke bek naar hem, hij ziet het niet.
Niet veel later komt een van de 3 managers me ophalen voor het gesprek. Eindelijk, ik zat er al op te wachten. Ik loop met hem mee, een kantoortje binnen. En wat denk je? Zit er nog zo’n pak! En maar zeuren dat het zo’n drukke tijd van het jaar is, oh oh oh wat hebben we het druk. ‘Ah 2 tegen 1. Volwassen’ flap ik eruit. ‘Je kan zelf wel raden waarom we hier zitten?’ vraag het 2e pak. Ja, jullie hebben niets te doen –zijn mierenneukers –vonden roze een mooie kleur –vervelen jullie –hebben een ontzettend lelijk kapsel –willen gezellig kletsen, schoot er door mijn hoofd. Maar ‘het zal wel door die brief komen’ was mijn antwoord. ‘Ja dat ook, maar meer omdat je je vorige niet bent op komen dagen.’ ‘Hoezo niet op komen dagen? Ik was ziek! Ik heb dat tot 3 keer toe aan je verteld!’ ‘Daar weet ik niets van!’ zegt ze. (vrouwelijke manager… vergis je niet, ze zien er schattig uit, maar het is nog steeds een ras apart, die AH managers.) ‘Ja, dat is ook wat je dinsdag zei, toen je belde om te zeggen dat ik niet hoefde te komen. Jullie hadden teveel mensen, maar ik had me ziek gemeld’ *stilte* ‘vervolgens bedank ik en zeg ik dat ik wel ziek ben, zeg je dat je het zou noteren en vrijdag bel je weer vrolijk op. Dit keer om te vragen waarom ik er niet ben.’ ‘Ja, maar toen kreeg ik je moeder aan de lijn’ brengt ze naar voren. ‘Ja, gek hè dat ik in bed lig als ik ziek ben’ antwoord ik. Zegt dat andere pak ‘Je moet wel regelmatig contact opnemen om te laten weten dat je nog ziekbent, als je ziek bent. Staat in de ziektewet regels.’ ‘Ja kom op joh, dat slaat toch ook nergens op die regel. Ik bel toch als ik weer beter ben, dan ben ik tot die tijd toch gewoon ziek?’ ‘Dus jij wilt zeggen dat je een week lang ziek in bed hebt gelegen?’ ‘Nee, tuurlijk niet. Ik ga niet een week in bed liggen, maar ik ben wel ziek geweest.’ ‘Dan had je moeten bellen’ zegt het krijtstreep pak. ‘Joh, je meent het. Dat heb ik toch gedaan?’ ‘Ja, maar niet regelmatig om te melden dat je ziek was!’ ‘Ja kom nou, ik ben 3 keer door jullie gebeld, waar ik was, of dat ik niet hoefde te komen. Ik heb het 3 keer gezegd, die regel is gewoon bullshit.’ Zeg ik tegen hem. ‘Ja, nou als jij je niet aan die regels houdt, doe ik het ook niet en betaal ik je niet uit.’ ‘Oke, dan trek ik wel nu m’m jasje uit en zie je me niet meer. Fijne feestdagen en tot ziens!’

Toen ben ik nog even in de winkel gaan vertellen waarom iedereen vanavond veel langer door moet, iedereen heeft nu dus een hekel aan die managers, tenminste, de mensen die vanavond werken. Ik zou 31 dec. Al stoppen, maar dit is eigenlijk nog beter.

Cheers,

Joint.