Overbodige luxe.

Leden van de oudere generaties heb je het waarschijnlijk meer dan eens horen roepen: ‘Vroeger hadden we al de moderne hipper de hop dingen niet. Mobieltjes met internet, laptops, computers, digitale boeken… vroeger speelden we met stopkrijt en stokken’. De achterliggende boodschap, of vraag, zal wel zijn: ‘wat moeten jullie met al die prul?’. Dit terwijl ik steeds vaker ouderen die zich zeer waarschijnlijk aan deze uitspraak hebben gewaagd, betrap op het gebruik van onze ‘hipperde hop, generatie patatje met’ zooi.
Op het moment dat ik drang kreeg tot het schrijven van dit stukje, liep ik het terras van mijn werk over. Momenteel werk ik in Frankrijk, op een Nederlands eilandje. Alles hier doet, denkt, ademt en beweegt Nederlandse. Behalve de afwasster, die Frans is, maar het nodige Nederlands heeft meegekregen in de loop der jaren. ‘Kut kut’ zoals ze hier heet, kan een aardig gesprek aanknopen in het Nederlands, zei het maar over 1 onderwerp: het weer. Want ook in Frankrijk, waar het gemiddeld 30 graden is, klagen we maar wat graag over de hoeveelheid wolken, de te felle zon of hoe erg het er in de avond afkoeld.
Toen ik het terras overliep zag ik drie gasten, van onder mijn leeftijd, aan een tafeltje zitten. Twee hadden (en hebben nogsteeds, terwijl ik regelmatig naar ze kijk terwijl ik aan het typen ben) een laptop voor de neus, de ander zo’n waardeloze Ipad. Elke middag zitten ze hier, de één speelt een spel met een vliegende draak en allerlei magie (WoW?), de ander bewerkt foto’s (uitsluitend van zichzelf: bij het zwembad, bij een riviertje, tijdens het tandepoetsen) zodat hij bruiner, gespierder en dus knapper op zijn eigenste hyvespagina kan staan, want voor facebook is hij kennelijk nog niet genoeg opgegroeid. Het feit dat hij van de barman, Robin, geen bier krijgt bevestigd dit idee.
Maar waar ik eigenlijk over wilde schrijven is het feit dat ik die oudere generaties nu eindelijk een beetje begin te begrijpen. Ik moet het als werknemer van de camping met niet meer doen dan een klein blokhutje waar net een bed en een kast in past, een wasmachine en droger onder een afdakje, waar nog net een koelkast bij past. Geen tv (die er in de kantine wel is, maar alleen aangaat voor de tour), geen radio, en het bevalt me prima. Natuurlijk check ik af en toe mijn mail, maar vaker dan 2 keer per week. Ik druf te wedden dat mensen vroeger vaker naar hun brievenbus liepen dan dat ik hier mijn mail check. Mijn mobiel gebruik ik allen om te tijd bij me te hebben, terwijl ik het al aardig aan de stand van de zon kan zien. Het komt hier dan ook niet op 5 minuten aan.

Ik vind het jammer om te weten dat dit simepele leven maar tijdelijk is. Over anderhalve maand stap ik in de trein naar Nederland, omdat ik twee dagen later weer naar school moet. Dan zal mijn dagelijkste ritme bestaan uit het constante gebruik van internet, mijn telefoon en weet ik het wat voor moderne hipperdehop zooi nog meer. Toch jammer, ik vind het eigenlijk wel lekker.

Cheers,

Joint.