frustratie

Het was afgelopen zaterdag dat ik weer een aanvaaring had met mn vader. Meestal vermijd ik elk contact met die zak maar met avondeten buiten raakte we in een leuke discussie verwikkelt. Leuk tot op een gegeven moment. Het ging namelijk over de overheid en of het volk begreep wat de overheid deed, of het wel nuttig was etcetera (ik zei: het volk hoeft niet te weten wat de overheid doet, daar is het juist voor aangesteld: zodat de mensen daar niet over na hoeven te denken).

Anyways, op een gegeven moment probeerde hij een statement te maken, waarbij hij het inleide met een voorbeeld. Het punt was alleen dat hij tot drie maal toe die hetzelfde zei; hetzelfde verhaal vertelde. Ik snapte het onderhand wel en vroeg of hij verder wilde gaan met zijn punt te maken, want in dat tempo ging het nergens heen. Toen ik dat had gevraagd keek hij me even aan en zij tegen me: 'M., je bent arrogant!'.

Ik kreeg echt een brok in mijn keel van woede, ik word te vaak onterrecht arrogant genoemd! Zelfspot wordt maar zelden erkent en al helemaal niet door de wat minder bedeelden *kuch-Mavo-kuch* onder ons. Even voor de duidelijkheid dus, voordat ik daar weer gezeik over krijg; ik heb niks tegen Mavo e.d. maar het is gewoon dat er heel snel misverstanden ontstaan omdat wat ik zeg niet echt over komt. Of dat ik te moeilijke woorden gebruik (sarcastisch, wat is dat...?).

Terug naar mn vader, toen hij me betichte van arrogantie legde ik heb heel rustig uit dat als ik hem zes keer achter elkaar uitlegde dat 2+2 4 is hij ook in zijn recht stond te vragen of ik verder wilde gaan met mijn uitleg, omdat hij het dan wel zou hebben begrepen. Niks arrogantie, gewoon waardige behandeling van je gesprekspartner, er van uit gaan dat deze het wel zal begrijpen na één keer uitleggen. Ik voelde me uiteraard flink onderschat, kinderachtig behandelt en daarbij ook nog een keer flink gekwetst omdat ik niet van mijn vader verwacht dat hij me zo slecht zou kennen dat hij van arrogantie spreekt. In ieder geval, dat wil je van je vader, toch? Dat dat een persoon is waarbij je terecht kan als het minder gaat, dat hij je begrijpt. In ieder geval zou ik dat willen...

Maargoed, voor mijn 2+2=4 was hij niet vatbaar, ik heb nog wat andere scenario's geschets om te kijken of hij dat wel begreep maar dat deed hij niet. Ik vertelde dat hij mij had gekwetst door dat te zeggen maar dat snapte hij ook niet. Toen ik eiste dat hij het terug nam omdat ik anders meteen weg zou lopen nam hij het terug. Toen ik vroeg: "Weet je waarom je het terug neemt?" wist hij eigenlijk niet waarom. De frustratie was bij mij onderhand zo hoog opgelopen dat ik in tranen schoot en de tuin ben uitgelopen. Het is moeilijk als thuis eigenlijk geen thuis is, er is niemand die je begrijpt daar. Het enige wat ik thuis doe is slapen en eten. Met mijn ouders maak ik het liefst zo min mogelijk contact.

Naar aanleiding van die gebeurtenis heb ik doorgezet en heb ik gekeken of ik lid zou kunnen worden van Mensa (Mensa, is een vereniging voor mensen die iets meer bedeeld zijn). Net post gekregen, tussen nu en acht weken zal er een test zijn waarin ik moet bewijzen het waardig te zijn om lid te kunnen worden. Ik kijk er best naar uit, en ik ben ook eigenlijk best bang om de test niet goed genoeg te maken.

Als je me nu als een eikel afschildert ben je precies de reden waarom ik me zo ongelukkig voel. Ik voel me niet beter dan anderen, er heerst ook meteen zo'n stigma op leden van Mensa en intellectuelen. Je mag er niet voor uitkomen, als je laat merken dat je slimmer bent wordt je afgemaakt. Opzich best lastig te begrijpen, ècht domme mensen worden wel geaccepteerd, als je laat merken dat je dom bent is dat oké. Dan kan je er ook niks aan doen dat je zo bent. Als je slim bent mag dat niet. Niet dat ik de hele tijd wil laten zien dat ik wat slimmer ben, maar het kan nooit! Dus dat betekent dat altijd als ik met andere mensen ben, ik een rol speel. Ik doe het nu al zo lang als ik weet maar de laatste paar maanden begint het pas echt op me te drukken. Ik heb het gevoel dat ik nergens aansluiting bij heb. Ik heb ook zo vaak horen zeggen: "Ik wou dat ik wat slimmer was, dan kon ik dit begrijpen". Als je slimmer bent betekent dat één probleem zich oplost, en 10 nieuwe ontstaan. Je creeert problemen, je wilt dingen weten die anderen niet interesseren. Daarom vind ik nergens aansluiting, daarom voel ik me eenzaam. Ik hoop dat ik een beetje een statement heb gemaakt waarin ik vertel dat het helemaal niet leuk is om slim te zijn. Veel mensen begrijpen het niet (waaronder mijn vader). Ik hoop dat ik hier wat begrip kan krijgen van mensen hier. Misschien tips, alsjeblieft tips! Reacties alles! Ik wil weten wat jullie er van denken. Ik voel me er erg onzeker over. Dus plz! reageer! Positief, negatief, het maakt niet uit, ik wil gewoon jullie onbeschaamde mening zodat ik meer kan begrijpen hoe ik vooruit kom met dit probleem! Bedankt...

ciao, M