Frustraties

Wil ik dit wel. Ik wil me er geen zorgen over maken. Ik ben toch altijd het meisje dat haar eigen gedachten en emoties zo goed weet te sturen..Toch is er altijd even een tussenfase waarin ik daar niet in slaag en het liefst iemand in elkaar wil rammen, uit wil kafferen of een simpelere uitweg : op wereldreis gaan. Die tussenfase blijft vriendelijk doch ietwat wanhopig. En dat willen we natuurlijk niet. We willen degene zijn die het laatste woord heeft. Als de ander een radiostilte prefereert blijf ik toch met de vraagtekens achter terwijl het de ander blijkbaar niet boeit.
En hoe stom ben je als je deze vraagtekens tegen beter weten in toch uit, per sms, mail, of wat dan ook. Bellen zal ik nooit doen, maar dat feit is slechts een schrale troost. Het leed is immers al geschied, in die korte tussenfase die meestal een dag tot maximaal een week duurt, afhangende van de ernst van de situatie waar ik mijn vraagtekens bij zet en de intensiteit van de band met de ander in kwestie natuurlijk.
Zucht. En je wordt zonder dat je het wil toch ietwat bitter door dergelijke onbeantwoorde vragen.
Maar ze kennen me blijkbaar niet goed genoeg. Ik accepteer namelijk meer dan ze denken. En het enige wat ik nodig heb is openheid. Ik wil alleen de waarheid horen.
Blijkbaar heb ik daar echte mannen voor nodig en geen watjes. Waar ik deze echte mannen vind weet ik niet. Waarschijnlijk inderdaad in het buitenland. Daar vond ik ze eerder immers ook. Voorlopig kan ik hier alleen niet weg. Dus ik moet mijn reis uitstellen. Dat geeft me wel weer meer tijd om geld te sparen en mn reis fatsoenlijk te plannen. Wel ben ik een beetje rastaferai af, dus Curacao zal het niet worden. Daar heeft ... wel voor gezorgd. Daarbij zoek ik naar diepgang en die is soms ver te zoeken tussen de smokende antillianen. Ik zoek nu meer de ingetogen romantiek en poezie van een Israelier bijvoorbeeld. Eigenlijk maakt het me niet uit. Als ik maar iets van hem kan leren.