man in scheiding

Daar zit ik dan. Hij heeft me geraakt. Tussen gelach met collega s en gesprekken over morgen komen de beelden weer bij me terug. Het zijn smakelijke en zomerse beelden bijna. Ik voelde me in een roes met hem, zonder ook maar iets te eten of te drinken. Zijn aanwezigheid was genoeg en ik genoot.
Ik werd gegrepen door zijn heldere ogen. Zijn ogen hebben me lief, lichten op als ze mij zien. Hij hoort me graag, voelt me graag, maar in sommige kleine stiltes hoor ik ergens in zijn hoofd de stem van zijn vrouw, als een klaagzang.
Ik laat hem met rust. Ik moet het van mezelf. Ik stel geen vragen, dat doet men in films ook niet, ik glimlach en heb het over koesteren als ik zijn haren streel. Hij lijkt te genieten en is even minder op zijn hoede.
Mijn vragen schrijnen soms van binnen. Zou hij kinderen hebben? Ik zie blonde kinderen spelen in dit huis. Ik zie kinderen vechten om kleurpotloden. Ze plagen de kat en rennen achter elkaar aan. De houten vloer en de leren bank zien er chic maar gehavend uit. Toch ontkende hij het, gaf aan dat hij nooit kinderen heeft gewild, de 2e avond dat ik hem zag.

Het geheel roept vragen bij me op. Het verlangen zijn zachte haar te strelen, zijn handen vast te kunnen pakken valt me lastig op de raarste momenten. Ik poets nu net als hem met Paradontax ( ??) en proef zijn badkamer als ik mijn ogen sluit. Ik voel het zonlicht door het grote raam om 7 uur s morgens terwijl ik mijn hele leven even aan mij voorbij laat gaan onder de douche. Ik zie hoe de overloop zijn badkamer die van de hare scheidt. Haar badkamer is heilig en al lang niet aangeraakt. Toch staat er nog parfum van haar. Ik word blij van zijn kat die nieuwsgierig de badkamer binnen trippelt. Zijn kat beschouwt me als een bewoner van dit huis, vind me interessant en nieuw, wrijft zn vacht tegen mijn benen aan.
Ik loop met nat haar voorzichtig terug naar zijn kamer en hoor de kersenhouten vloer onder mij kraken. Ik leg me neer op zijn bed en kruip tegen hem aan.
Hoe kan het dat iemand die zo dichtbij komt tegelijkertijd zo ver weg is. Zit zij ertussen, of slechts een bang hart? De ogenschijnlijke afstand tussen zijn hart en het mijne verdwijnt als we vrijen.
Kon ik maar even bij hem naar binnen kijken, kijken naar de kleuren rond zijn hart en ziel.
Hij vind het allemaal even bijzonder in is onder de indruk. Maar hem overspoelen wil ik niet.
Ik geef hem de ruimte. Ik geef hetgeen wij nu delen geen naam. Ik hoef het niet te vatten. Als het maar doorgaat met bestaan. En dingen gaan leven zodra je er niet meer over spreekt.
Dat is waarschijnlijk ook het enige dat hij wil. Geen beloftes, inhoudloze woorden, kritiek of toekomstdromen. Zijn grootste droom is immers in rook opgegaan.
En toen schreef hij: 'Ik vind je een prachtmens', 'Je bent een heerlijke vrouw'. 'Je raakt me', 'Mijn hart voelt je en dat maakt het contact ingewikkeld'..
Daar was ik even stil van. Mijn hart heeft romantiek nog niet helemaal afgezworen blijkbaar.
En de momenten met hem waren ook intens. We hadden het over politiek en concludeerden dat het tijd werd om te emigreren naar een toleranter land. We spraken over idealen, de mens en de huidige tijd.
We zeggen geen woord teveel maar luisteren naar elkaar. Elk woord heeft een betekenis en we lijken beide op de hoogte te zijn van de achterliggende waarheid.