Liefde in het algemeen

Liefde en pijn

De cirkel is weer rond. Ik onthecht me weer van een hart en ik schrijf. En zijn hart was zo n mooi puur hart. Bijna een kinderhart, zijn hart weerspiegelt in zijn ogen, in de momenten dat we in stilte naar elkaar lachten en van elkaar genoten. Ik houd van dit kinderhart en omhels het nog steeds in gedachten. Het onthechten is het zwaarste dat er is. Want alle vreugde is in 1 keer vervlogen. Vreugde in zoveel verschillende dynamische momenten. Soepele lijven en soepele geesten hebben wij twee. We genoten van elkaar. En er kwam zoveel licht bij kijken. Mijn woorden speelden met de jouwe en samen keken wij dezelfde kant op. We maakten alles zo licht en aangenaam. We hebben geen tijd voor ruzie gehad. En als ik zo de film opnieuw weer voor mezelf afdraai worden mijn hart en lijf langzamerhand geleegd. Alsof het allemaal slechts verbeelding was. Zijn muziek hoor ik in mijn hoofd. Met zijn muziek stromen tranen, zou hij ze voelen, mijn tranen? Waar is zijn hart nu heen. Vlucht zijn hart of kent hij geen angst. Angst voor liefde misschien, bang zichzelf te verliezen in mij. Terwijl ik hem alleen maar geven wou. Hij heeft me misschien nooit begrepen. Zijn muziek waar ik eens zo gelukkig van werd. Nu doen ze pijn, zijn klanken, met zijn woorden in mijn hoofd.
Bij het onthechten hoort over een tijdje stukje bij beetje vergeten, je hart ontkleuren van hem voor jezelf. Je ruilt alle beelden in voor kleurloze beelden van een nog lege toekomst. Het realiseren dat hij zijn eigen weg zal gaan of misschien al lang ging. Dat je nergens meer nodig in bent. Het verlangen is niet verdwenen maar hij heeft ergens een grens getrokken, god mag weten waar. Wil ik als een soort eeuwige maîtresse dienen? Verlangen en lichamelijke liefde zijn essentieel maar niet voldoende om mijn hart te vullen. Het zal ooit meer willen en wil al meer. En het heeft hem blijkbaar bang gemaakt. Als ik nu afscheid neem al hij me als verleden zien, zonder reden. Ik kom weer bij mezelf terug, zonder het te willen. En mezelf met alle onafgemaakte verhalen tegenkomen is niet aangenaam. Uit hoeveel dromen zal ik nog wakker moeten worden. Hoeveel donkere kleuren zal ik nog op mijn paletje krijgen. Hij zal me zien als een herinnering. Ik realiseer me dat elk moment eenmalig is in sommige mysterieuze liefdes. En tijd is snel verspild, al dromende. De tijd speelt met ons een tergend gemeen spel. Na zoveel trekken en duwen komt de pijn terug bij mij in mijn inmiddels waterig hart. Vervaagd zijn mijn doelen, principes, omdat ik me weer s aan de liefde gegeven heb. Maar onze handen hebben elkaar losgelaten, de wind heeft ze uit elkaar getrokken en wij keken passief toe. De pijn wordt dit keer alleen geleefd. Mijn pijn houd ik verborgen achter versteende blikken. Mijn lijf lijdt mee.
Ik heb me zelfs laten verleiden tot het uiten van deze pijn, zij het in nette, humoristische zakelijke vorm. En nu zal ik zijn hart alleen maar verder wegjagen.
Met de tijd zal ik de vragen onbeantwoord kunnen laten. Vragen die tot voor kort dag en nacht door mijn hoofd spookten. De tijd zal me ongevoelig maken voor zijn ogen. Of ik zal ze ontwijken. Ik zal zappen en me telkens opnieuw onthechten door rationele gedachten. Ogen die vandaag nog zoveel diepte en zin in t leven geven. Ogen die ik graag op mij gericht wil hebben, al was het voor eeuwig.

Evaluatie

Liefde bestaat voor mij vandaag uit een reeks van flashbacks, van de momenten waarop ik me intens gelukkig of intens verdrietig voelde. Deze flashbacks blijven mijn toekomst bepalen, hoe graag ik ook met een wit vel zou willen beginnen.
Deze momenten zijn in mijn ziel gegraveerd. En alle momenten van liefde die ik gekend heb hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Maar tijd vervaagt alles, zelfs de momenten van intens geluk, omdat er nu iets anders voor in de plaats gekomen is.
Wat dat andere ook mogen zijn. Ik denk dat ik met de tijd zal leren alleen te kunnen leven, mijn hart alleen weet te voeden, door continue in actie te blijven, dingen te doen die mijn hart vullen met warmte. Ik heb misschien ooit wel ware liefde gevonden, maar ook deze ware liefde heeft nu een andere vorm gekregen. En echt samen zal ik niet meer zijn met zijn hart.
Of er maar 1 ware liefde bestaat, daar ben ik nog steeds niet achter. Men zegt altijd dat je niet zoeken moet. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij zomaar op mijn deur komt kloppen, dat zou veel te makkelijk zijn. Liefde vergt immers energie en bepaalde offers.
Iedere keer dat we teleurgesteld zijn in iemand en ons hart gebroken is, denken we dat we er nooit meer bovenop komen. Maar er komt toch weer een dag dat we opnieuw gecharmeerd worden door een onbekende. We worden opnieuw verliefd, en halen opnieuw een roze bril uit de kast, om het allemaal dragelijk en onwezenlijk te maken. En samen verliefd zijn is heerlijk, het geeft me het gevoel dat ik vliegen kan. Het geeft me een romig, vol gevoel van binnen en een eeuwige lach rond mijn mond. Ik kan de wereld aan wetende dat hij van me houdt.
Slapen en eten lijkt onnodig, want we leven immers op liefde, een liefde die zichzelf voedt.
Tot de dag dat het over is. Dat er toch weer een obstakel om de hoek komt kijken.
De pijn die bij de liefde hoort is soms goed en verhelderend, ik voel me er levend door. Ook kan het het einde van de wereld lijken, als mijn hart weer eens breekt.
De pijn helpt ons onszelf te leren kennen, hoever we kunnen gaan en hoe buigzaam we zijn. De pijn leert ons vooruit te kijken, de pijn maakt ons wijze mensen, menselijke mensen.
We zullen er dieper door kunnen leven. We zullen in de toekomst meer en beter kunnen geven.

Op de 1 of andere manier is de liefde van hechte vrienden voor mij niet genoeg. Ik wil 1 met iemand zijn, iemand vereren, gelukkig maken. Hoe intens gelukkig voel ik me als ik iemand gelukkig heb weten te maken. Ik wil simpelweg liefde geven en ontvangen.
Sex is belangrijk. Het is denk ik mijn favoriete bezigheid. Maar dan wel sex met gevoel.
Die mooie blikken, je voelt je herboren als iemand met een nieuw oog naar je kijkt en je lichaam en persoonlijkheid bewondert.
Ik wil een exotische prins in mijn leven, en ik heb er ook al meerdere gehad. Ik voel me het meest aangetrokken door Antilliaanse mannen, ik val in het algemeen op een exotisch/gemengd uiterlijk. Ik wil een man met een gouden zachte huid, diepbruine ogen en donker haar. Hij moet zich lekker in zijn vel voelen en goed verzorgd zijn, lekker ruiken. Hij moet er vooral sexy uitzien en niet te overdreven aanwezig zijn. Ik houd niet van gemaakte maniertjes, of gladde mannen. Ik merk het meteen als iemand niet oprecht is.
Of iemand een goede baan heeft of veel geld is voor mij niet van belang. Ik ben toch het liefst onafhankelijk op dat gebied. Ik houd van een persoon die zich beetje bij beetje laat kennen, die niet meteen open kaart speelt. Het liefst kan hij goed dansen en heeft hij the swing in zijn lijf. Het zou lekker zijn als hij net zoals ik van reggae, ragga, jazz en soul zou houden. Hij moet van sex houden en dus een goede conditie hebben maar er met klasse mee om weten te gaan. Hij moet sex als iets natuurlijks en moois kunnen beschouwen en er de tijd voor kunnen nemen. Ik wil een man die zichzelf niet te serieus neemt. Een man met een open en flexibel hart. Romantiek en humor zijn van harte welkom. Dynamiek en passie ook. Hij moet eerlijk kunnen zijn, geen slinkse manieren hebben. Ook moet ik goed met hem kunnen communiceren, zodat we op dezelfde golflengte zitten. Natuurlijk zijn gemeenschappelijke interesses dan welkom, of op zn minst gemeenschappelijke principes of normen/waarden. Het zou mooi zijn als ik iets van hem zou kunnen leren. Tot nog toe heb ik in mannen iets gezocht wat ik in mezelf miste. Tederheid is onmisbaar. Ik wil een onafhankelijke man met een lach van binnen. Een warm persoon die van de wereld houdt en zijn eigen passies en doelen heeft. Een man die van simpele dingen kan genieten, gevoel voor esthetiek en kunst heeft en van reizen houdt. Fijngevoeligheid is ook niet mis. Ik ben graag met een sportieve man die niet alleen maar met zichzelf bezig is. Een man die zichzelf net zo goed kent als ik mezelf ken is het makkelijkst mee om te gaan. Ideaal zou een man zijn die al een beetje geleefd heeft, geen angst kent en van avontuur houdt. Ik word aangetrokken door mensen die net als ik al het een en ander meegemaakt hebben en bepaalde littekens hebben. Hij moet wel weten wat hij wil, niet teveel moeite hebben beslissingen te nemen. Hij moet zichzelf met mij kunnen zijn. Hij moet vrij en een beetje wild kunnen zijn. Ook moet hij open staan voor anderen, tolerantie tonen en voor mensen weten te zorgen, misschien zelfs zonder iets te doen. Hij moet respect weten te tonen, niet te zelfingenomen zijn. Hij moet me kunnen vertrouwen, niet te bezitterig of jaloers zijn. Hij moet me ruimte kunnen geven en niet snel in paniek raken. Ik houd van mysterie en dubbele boodschappen, op teveel nuchterheid en directheid knap ik al snel af. Verder heb ik moeite met mensen die het conflict opzoeken. Ik ben een denker, ik observeer en analyseer, dus een al te impulsief iemand is voor mij niet eenvoudig om mee om te gaan, omdat ik me dan teveel in laat pakken. Agressiviteit is niet welkom. Ik wil absoluut niet iemand die mijn leven probeert te regelen. Ook moet hij enthousiasme voor mijn ideeen weten te tonen, ookal is hij het misschien niet altijd met me eens. Ik heb erg veel moeite met mensen die machtspelletjes spellen en macho-gedrag vertonen. Vreemd genoeg stoot imperfectie mij niet af. Zodra ik de imperfecties van een persoon ontdek hecht ik me vaak alleen nog maar meer aan een persoon, hoe imperfect/fout hij soms ook mag zijn!