Fysiek en mentale hulp

Dit was de week waarin ik niet meer verder kon. De week waarin ik brak en het klaar was. Van stoere dame die liever haar pijn verbergt onder een lach, naar een toegevend meisje dat graag aan de hand genomen wil worden. Het kleine vlammetje van het nog brandende kaarsje leek haast onzichtbaar. Een laatste stukje kracht was er om het volgende te ondernemen. Maandag en dinsdag waren dagen van transparantie, van openheid, antwoorden op vragen die pijn doen en vooral toegeven aan dat wat ik niet wilde; het is te veel en ergens moet de rem erop. De mensen om mij heen zijn engeltjes. Mijn uren die ik moet lopen, worden wat minder tot ik het weer aan kan. Hierdoor heb ik tijd en ruimte voor mezelf en voor school. Complimenten voor mijn openheid en vervolgens veel positiefs over mij als persoon. Ik ben bijzonder en mag mezelf echt laten zien.

Woensdagochtend werd ik wakker met een lichaam waar ik niets mee kon. Mijn brood smeren lukte niet. De trap af lopen leek een obstakel in een zware winternacht waarbij elke tree een groot gevaar leek. Kleding aantrekken duurde drie keer zo lang. Mijn besluit deed me pijn. Ik moest mijn stage afbellen en (in mijn ogen) mijn zwakte onder ogen zien. Zo kon ik niet mijn taken vervullen, onmogelijk. Volle begrip en veel succes was wat ik kreeg. Een tranendal volgde en daarna was het de moed en kracht die ik nodig had en vond. Een huisarts op woensdag, gevolgd door de sportarts op donderdag. Voor ik geroepen werd hoorde ik de arts in kwestie zeggen dat ik een speciale was en dat hij mij in zijn zicht wil houden, ik mag niet naar een ander. Binnen vijf minuten kreeg ik het slechte nieuws te horen wat ik weg lachte. De beste man had in de gaten dat ik mentaal niet zo sterk (meer) ben en het fysiek nooit meer goed ga krijgen als ze me alleen aan laten modderen. Deze man deed wat ik van binnen schreeuwde maar niet kon uiten, hij stond voor me op en vertelde hoe het zou gaan worden. Drie keer in de week fysiotherapie met daarbij een psycholoog. Als ik nu geen verandering breng zal de neerwaartse spiraal waarin ik nu verkeer uitkomen in een rolstoel. Van fysiek, sterk en welwillende meid ben ik op weg naar een uitgeblust, slap en verstoppend grietje.

Het zal een enorm zware periode worden waarbij ik door de pijn en door angsten heen zal moeten. Ik zal moeten vechten om mijn hoofd boven water te houden en te doen wat ik moet doen. Het liefst kruip ik onder de dekens om over drie maanden wakker te worden en te zien dat het allemaal van zelf gegaan is. Helaas zal ik de kracht moeten hebben/vinden/krijgen om keer op keer daar te zijn waar ik word verwacht en de schema's af te werken om mezelf en mijn lichaam weer terug te winnen. Het is een strijd die ik niet aan zag komen. Een strijd die niet meer met maar tegen mezelf gewonnen moet worden. De wil moet terug keren, de moed en de kracht zal er letterlijk weer moeten zijn en daarmee hoop ik het vuurtje in mezelf weer te vergroten.

Hetgeen wat me vooral enorm zwaar valt is dat mijn vrienden ver weg staan op twee enkelingen na die me goud waard zijn. Iedereen is druk (met zichzelf) en luisteren gebeurt niet meer omdat er geen tijd voor gemaakt wordt is.

Het is Past&Today die nog nooit zo hard voor zichzelf heeft moeten werken... en er zo ontzettend bang voor is