Gedachten

Ontelbare keren heb ik die zaterdag in mijn hoofd herhaald. Die mooie zaterdag in augustus die zo verschrikkelijk eindigde…

Het was heel warm die dag. De zon scheen volop. Geen wolkje aan de lucht die haar daarbij hinderen kon. M. stelde voor dat hij voor mij mijn hangmat op zou zetten en vroeg me of ik intussen wat spulletjes wilde regelde voor het crossen. Ik maakte een fles ranja die hij mee kon nemen en meer van dat soort dingetjes.

Hij was helemaal hyper, want die dag ging hij zijn nieuwe bodyprotector uitproberen. Een paar dagen ervoor was hij 28 geworden en had hij van mij dit cadeau gekregen. Onder protest, maar met liefdevolle bedoelingen gaf ik het.

Terwijl ik nog bezig was stond mijn hangmatje al en hij probeerde me over te halen om de volgende dag ergens in Duitsland te gaan duiken. Aangezien we dan heel vroeg op zouden moeten was ik minder gemotiveerd, maar met zijn enthousiasme wist hij me te overtuigen. Op het moment dat ik zijn laatste spulletjes bij elkaar zocht, reserveerde hij dus voor de volgende dag.

Toen alles geregeld was, legden we samen de spullen in zijn auto. Vervolgens controleerde hij alles, zoals altijd, nog een keer of vier. Hij was een controlfreak. Zekerheid voor alles. En tot slot nam hij afscheid en gaf me een zoen. Onze laatste zoen…

Steeds herhaalt die film zich in mijn gedachten. Het zonnetje, de hangmat, mijn liefdevolle bammetjes, onze zoen… kortom een fout filmpje uit de jaren ’50. Maar telkens als het zich opnieuw afspeelt achter mijn oogleden, zie ik in de rechterbovenhoek een klokje. Een klokje dat terugtelt.

Tijdens het tafereel van het schijnbaar ideale gezinnetje staat er niet zo veel tijd meer op het klokje. En hoe verder de film zich afspeelt, hoe minder tijd er op het klokje staat.

Iemand springt over een bult en komt neer op het hoofd van M. Hij verdwijnt acuut in een coma en de teller staat op nul.

Ik kan het klokje niet meer uit mijn gedachten krijgen…