Good Will Hunting

Ik heb net de film Good Will Hunting gezien (GWH). Man was dat even confronterend. Als je hem hebt gezien weet je waar ik het over heb, het dealen met je intelligentie en eenzaamheid. Ik wil bij verre niet zeggen dat ik maar half zo intelligent ben als dit caracter wordt neergezet maar toch. Ik volg nu al bijna driekwart jaar therapie en ik werd (aan het einde van de film) weer teruggeplaatst waar ik begon. Gefrustreerd, doelloos, vriendloos, liefdeloos, niemand die er begrip voor heeft. Ik voel me op het moment zo alleen. Ik ben zeker verder gekomen dankzij H, ik ga er niet eens over nadenken waar ik nu zou zijn zonder zijn hulp. Maar er is nogsteeds niemand in mijn leven met wie ik een band heb. Ik heb nogsteeds geen doel in mijn leven. Ik weet niet wat ik wil, school loop ik weer te verneuken (alleen nu kost het +/-17000€). Sociaal ben ik afgesloten. Engergieloos. Vrienden heb ik niet, echt...

En nu dat er een lichtpunt in mijn leven is gekomen blijkt dat ze me niet ziet staan. Ik vermoed dat ik misschien een beetje verliefd op haar ben, maar dat weet ik niet zeker. Het is nu 18 lange jaren. Bijna 19. En ik heb zo weinig liefde (affectie) gekend in mijn leven. Ik verlang naar haar. Ik wil niet eens perse intiem met haar zijn. Gewoon bij haar zijn. Omdat ik mijn verhaal kwijt wil. Ik wil alles kunnen zeggen. Het goede, het slechte. Ik kan dit bij mijn Psycholoog ook. Maar toch is het anders. Het is geen relatie. Ik voel me zo op mezelf aangewezen. Ze ziet mijn schreeuw van wanhoop en aandacht niet. Het is dat de therapie me heeft losgeweekt van mijn introverte bestaan. Als ik haar eerder was tegengekomen had ik haar waarschijnlijk niet eens zien staan als zodanig. Ik had er niet mee om kunnen gaan. Ze heeft ook problemen en ze wil die ook kwijt. Eerst was ik daar toen voor haar om mee te praten. Het KLOTE is alleen dat haar ex-vriendje dat weekend op de stoep stond met een bos rozen. Nu ben ik overbodig voor haar omdat ze hem heeft voor haar grieven. Maar ik heb háár nodig. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik het niet verdien. Niet dat zij me niet waardig vind ofzo.

Ik ben misselijk van mijn gevoelens, ik kan ze niet kwijt. Ja, hier op papier. Maar niemand troost mij. Ik wil zo graag getroost worden. Door iemand waar ik voor voel. Die ik nodig heb. Een arm om me heen, iemand die zegt dat het wel goedkomt. Dat krijg ik niet in therapie. Daar kan ik alleen mijn gevoelens verwoorden, mijn verdriet uiten en ik wordt naar huis gestuurd met afspraken en adviezen. Ik blijf nogsteeds zo doelloos, zo gefrustreerd (alhoewel minder), zo... affectieloos. Na 18 jaar, en bij de therapie leerde ik mijn gemis kennen. En nogsteeds, ik heb alles gedaan wat ik durfde.

Nogsteeds voel ik die leegte. krijg ik geen erkenning. Wordt er niet van me gehouden. Niet van wie ik werkelijk ben. Jazeker, er zijn meisjes verliefd op me geweest, wie weet hoeveel. Om te beginnen herken ik de liefde niet als het aan me wordt gegeven omdat ik niet weet hoe dat is. Ik kan me niet voorstellen hoe ze zich voelen. En, des te ...., ze zijn niet verliefd op mij. Altijd die verdomde ACT! KANKER! Ik trek het niet meer. Nu even niet dat is. Ik raap mezelf zo wel weer bij elkaar. Morgen. Maar nu, nu zie ik alles wat ik mis. We hebben het er vandaag over gehad met biologie, een aapje dat bij zijn moeder wordt weggehaald verkiest een warm lapje boven eten. Liefde, affectie. Ergens waar je veilig bent, waar je jezelf bent. Ik ben nergens mezelf, ik voel me nergens veilig. Ik heb nooit een lapje gehad, en niet geweten wat ik mis. Nudat ik het zie en ik rijk ernaar uit wordt dat lapje alsnog van me weggetrokken. Ik kan er niet bij. En ik weet dat ik boos zou moeten zijn op dat vriendje, en ik zie niet hoe ik het doe maar ik ben het niet. Het is niet dat vriendje dat haar van me wegneemt. Het is zijzelf. Als zij mijn problemen niet ziet, niet wil zien. Wat dan ook. Ik heb geen recht op haar. Ze heeft haar eigen leven en ik pas daar niet in.


...

Maar dat ik gewoon te vervreemd ben van de wereld maar vooral van mezelf. Ik zeg altijd wel dat ik potentie heb. Maar ik dat heb ik niet. Ik kan niks, ik kan niet leren, ik kan niet lezen, ik heb geen doel. Alles is gewoon zo irrelevant. Ik vervreemd van mezelf, ik onderdruk gevoelens en ik laat mezelf niet binnen. Als ik problemen heb met iemand, boos ben, verdrietig ben. Dan geef ik het een paar dagen rust en dan vergeet ik het. Niet uitpraten, vergeten. Zo loop ik weg van mezelf en wat ik ik voel. Zo voed ik de leegte.

Ik kan niet verder nu... Ik ben emotioneel leeg. Ik zie later wel of ik hier ooit nog wegwijz uit wordt wat ik heb geschreven. Misschien werk ik het uit. Ik weet alleen nu voor mezelf zeker dat ik verder moet durven gaan. Waarom kan ik mezelf niet vernederen, voor schut zetten en me twee keer aan dezelfde steen stoten net als ieder ander. Ik ga naar haar toe en vertel haar wat ze met me doet.

Ik wil hebben wat Will had aan het einde van de film, ik wil hebben wat hij aan het begin had van de film. vrienden, mezelf ergens toe kunnen zetten(interesse krijgen), liefde, ambitie, erkenning. iemand waarmee ik mezelf kan zijn, die me wilt begrijpen.

Sta me bij,
M