Haat de wereld!

Ik ben niet blij. Al lange tijd niet. Soms stroom ik over van kwaadheid. Alles om me heen maakt me boos. Vooral mensen. Ik zoek afleiding in de natuur, vogels, de bossen, dieren, regen, zon, stilte.. gewoon lekker rust niemand die je ziet niemand die je verooreeld.
Maar je moet altijd terug... terug naaar waar mensen zijn. Ik haat mezelf omdat ik andere haat. Gewoon omdat ik weet dat mensen het vaak goed bedoelen... Maar ik vind soms ok dat mensen wat meer na moeten denken. Ze kijken altijd vanuit zichzelf, wat zou ik fijn vinden, wat zou ik op prijs stellen, hoe zouden ze mij helpen.. Kijk eens naar een ander.. zeker als je ze dan toch wil helpen, kijk niet wat JIJ nodig zou hebben maar wat ZIJ nodig hebben. Dat is echt hulp bieden. Je hoeft de wereld niet mooier te maken dan dat ie is. Soms is de wereld donker en zwart en iedereen heeft het recht om de wereld zo nu en dan zo te zien.
Ik snap frustratie en het feit dat mensen naar je kijken als "wat een pesimist" "je denkt negatief" "jet moet wat positiever denken".. maar als ik dan vraag mee te denken dan is het "ja maar dat kan ik niet in vullen voor jouw...... WAAROM KUNNEN JULLIE DAN WEL INVULLEN VOOR MIJ DAT IK HET ALLEMAAL MAAR LICHTER IN MOET ZIEN!!
Fuck de wereld.
Fuck iedereen.
Ja er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben
Ja het kan altijd erger
Ja het gaat toch "al een stuk beter?" Ja ik blijf niet zeggen na elke keer dat jullie dat vragen dat het nog steeds kut gaat. Weet je hoe kut dat is!!!

HET GAAT KUT!!!!!!!!!!!!!!
IK VOEL ME KUT!!!!
MIJN LEVEN IS KUT!!!!!

Mijn dromen ben ik kwijt. Je mag niet bepalen voor mij binnen hoeveel tijd ik nieuwe dromen gecreeerd moet hebben!!!
Lichamelijk ben ik niks meer waard! DAG EN NACHT DIE KUT PIJN ALTIJD BIJ ELKE STAP!
Ja weet je, de para limpcs.. je moet daar eens naar kijken. Al die mensen die al die prachtige prestaties leveren zonder armen en zonder benen. DAT ZIJ MIJN FUCKING BENEN MAAR ERAF HAKKEN EN ER FUCKING BLADES ONDER SCHROEVEN!!! Dan ben ik hopelijk eindelijk van die hoerige klote pijn af en kan ik eindelijk verder.. De pijn bepaalt mijn leven. Ik wil het negeren, ik kon het negeren, maar het is veregert. Ik dacht dat ik me erdoorheen kon bijten maar de pijn is te heftig. Na alles waar ik al aan toe heb moeten geven moet ik ook nog eens toegeven dat ik ook niet meer met de pijn om kan gaan......

Ik ben zo blij dat heel de wereld om me heen allemaal vrede heeft met hoe ik erbij loop... maar GVD LAAT MIJ HIER ZELF OOK VREDE MEE VINDEN OP MIJN EIGEN MANIER EN OP MIJN EIGEN TEMPO EN KAP MET MIJN WERELD OP TE HEMELEN TERWIJL JULLIE ZELF ALLEMAAL VROLIJK ROND KUNNEN DARTELEN EN SPRINGEN OP JULLIE EIGEN FEESTJES, JULLIE WEEKELIJKS LEKKER OP DE TENNISBAAN STAAN, WERK HEBBEN, MOTOR KUNNEN RIJDEN, ACHTER JE KINDEREN OF KLEIN KINDEREN AAN KUNNEN RENNEN, DE BUS KUNNEN HALEN WANNEER HIJ STAAT TE WACHTEN EN JE NOG EEN HALVE MINUUT HEBT, LEKKER AUTO KUNNEN RIJDEN, UREN KUNNEN WANDELEN OF JE DIT NOU WEL OF NIET WIL, OP JE KNIEEN DE TUIN KUNNEN DOEN, DE PANNEN UIT HET ONDERSTE KASTJE KUNNEN HALEN, OF DESNOODS GEWOON HEEL DE DAG LEKKER ONBEZONNE OP DE BANK TV KUNNEN KIJKEN..

Zelfs dit laatste geeft mij pijn.. kan niet te lang zitten dat geeft pijn, kan niet liggen, dat geeft pijn, bewegen geeft PIJN!!!!!!!!!!!!!!!!!! Confrontatie bij elke stap, en nee ik hoef dit niet te laten zien om het zelf te voelen!! Wat ik voel weet niemand. Je kunt vanaf buiten nooit zien wat iemand echt voelt..zowel geestelijk als lichamelijk

Elke dag vallen opstaan gevecht confrontatie verdriet boosheid. Humeur bepaald hoe goed ik me kan weren op n dag.soms prima soms niet... Maar voor mij is het een dagelijks gevecht of je dat nu ziet of niet....

Accepteren.. dat is mijn probleem. Ik kan het nog niet accepteren... nog steeds doet het pijn... nog steeds voel ik de confrontatie.... elke dag ben ik jaloers op mensen die dit allemaal wel kunnen... Mensen die bukken of versnellen in hun pas.... Ik weet dat het zo is en het nu niet veranderd.. maar accepteren... nee dat kan ik nog niet....