Kinderen, ik weet het niet meer..

Ondertussen 2 kindjes verder weet ik het niet meer. Ik had geen kinderwens. Maar na goed overleg met mijn partner en toch achteraf misschien tegen beter weten in hieraan begonnen. Een verstandsbeslissing noemde ik het. Het was dat of uit elkaar. Maar dat wilde ik ook niet. Ik dacht als we samen blijven word een van ons ongelukkig. Of (als we geen kinderen krijgen) is hij het, of (als we wel kinderen zouden krijgen) dan ben ik het... Ik dacht dat ik ongelukkig zijn beter kon hendelen dan hij.. Maar dat is niet zo. Onze relatie was prima maar bij de gedachte aan kinderen wilde ik een verantwoordlijke steunende partner. Ik ga het hier niet allemaal neer schrijven maar 100 teleurstellingen verder was het dus zover.. Durf ik eht aan een kind te nemen, wetend dat hij is zoals hij is.. Hij beloofde natuurlijk goude bergen en ik, zo naief als ik was (en daarom ook tegen beter weten in) wilde zo graag geloven dat hij er zou zijn voor mij. Niet alleen voor de kindjes maar gewoon als man van het gezin.

Het eerste kindje (meisje) viel me 100% mee. Ik had zelf verwacht dat ik het veel zwaarder zou krijgen tijdens de zwangerschap en na de geboorte. Het tegendeel was echter waar. Door de zwangerschap heen gefietst en het eerste jaar ging goed. NOg wel flinke relatie problemen. Liefde mist er absoluut niet tussen ons! Maar de rest, ik stond er buiten het spelen met de kinderen, alleen voor. Nu is het super om een vent te hebben die graag speelt met je kinderen en ze verschoont. Maar buiten dat om gebeurde er niks. Geen werk, geen hulp in de huishouding, geen hulp met de administratie, geen hulp met het plannen voor het gezin, zelfs geen hulp bij het opruimen van de schuur of het herinrichten van de achtertuin. Zo'n lieve man, met zo weinig initiatief.. vreselijk. Toch omdat ik het zelf redelijk goed redde, toch nog een kindje erbij> IK was binnen de kortste keren weer zwanger. helaas was deze zwangerschap een hel.. Veel stemmingswisselingen, misselijk, veel kokhalzen en spugen tot de 35 weken, slapeloosheid, oververmoeid. Ik zat bij de vorige zwangerschap nog met 37 weken op de fiets! En nu was ik vanaf de 12 weken al praktisch gevloerd.. Ik voelde me vreselijk zowel psychisch als lichamelijk. De zorg van mijn zoontje schoot erbij in. Het huishouden liep in de soep, financieel liepen we achter de feiten aan. De prioriteit ging dus uiteindelijk naar 1 ding en dat was het welzijn van ons zoontje. Die kreeg liefde genoeg en ik probeerde papa zo goed mogelijk te sturen in de zorg. Na de bevalling van ons 2e meisje in een diep dal terecht gekomen en daar tot op heden niet uit gekomen. Ze is nu 1,5 jaar oud en mijn oudste is 3.. Ik weet het niet meer. De zwangerschaps hormonen zijn eruit maar ik blijf gewoon zoooooo ongelukkig. Elke minuut is vechten.. als ik 10 minuten vooruit probeer te kijken is dat al te ver. Ik haat mijn leven, ik trek het niet met 2 kinderen. Gelukkig, heel gelukkig heeft mijn vriend sinds kort hulp en hij is hard bezig zijn leven op te pakken... maar ook naar hem staat mijn gevoel compleet uit.. Alles staat uit lijkt wel. Wat moet ik nu doen. Ik wil niet de rest van mijn leven ongelukkig blijven. Zal dit voorbij gaan? Zo ja, wanneer. Medicatie heb ik, ook voor mijn pmdd. Deze is gelukkig op dit moment heel onregelmatig omdat ik de ene maand wel de andere maand geen eisprong krijg. Misschien vervroegde overgang? Maar ik ben pas 40..? Het zou natuurlijk kunnen.

Ik schrijf nu ook maar om te schrijven. Ik moet het van me af schrijven. Ik kan dit niet delen met mijn naasten. Die begrijpen dat niet.. Ze vinden dat ik zo rijk moet zijn met mijn 2 kindjes en mijn gezellig huishouden.. Ik wordt overigens ook moe van mezelf. Mezelf heel de dag door afvragen waarom ik hier in godsnaam aan begonnen ben is niet goed. Ik probeer het niet te doen maar de gedachten komen en komen en ik kan ze niet stoppen. Ik verwijt mezelf zoveel. Ik had verstandiger moeten zijn, beter moeten weten. En ik had nooit kunnen denken dat het hebben van 2 kinderen zoveel invloed op mijn leven zou hebben en mij zo ongelukkig zouden maken. Kon ik de tijd maar terug draaien, dan zou ik dat gisteren doen. Hoeveel ik ook van mijn kinderen hou... Ik voel me schuldig dat ik zo denk. Maar het enige moment op de dag dat ik van ze kan genieten is als ik ze in de nacht in mijn armen kan nemen en ze lief tegen mij aan kruipen. De overige tijd weet ik het niet meer. Ik doe mijn best, probeer ze alle liefde te geven maar het sloopt me. Heel mijn leven sloopt me. Ik weet het niet meer. Ik zie elke dag op tegen de dag en elke avond zie ik op tegen morgen. Ik wil niet zo ongelukkig zijn.. Was er maar een antwoord op mijn vragen, wat ik nu moet doen. Maar ik weet dat die er niet is. Ik weet dat ik enkel mijn eigen mindset om moet draaien, maar dat is zo makkelijk gezegd. Ik probeer het, ik probeer het echt. Ik wil niet zo zijn, maar mijn hoofd neemt het over en ik voel me weer dood ongelukkig...
Maar goed, hier schrijven... het van me af schrijven lucht in ieder geval weer iets op. Nu opweg naar vanavond en vandaaruit de stap naar morgen.