Niet depressief....

Toch..? Of wel.. Ik denk dat iemand die niet depressief is zich bijna onmogelijk in kan leven in een depressief iemand. Ik heb vrienden gehad die depressieve gedachtes hadden zich zo voelde ect. het enig wat ik kon doen is luisteren, begrip proberen te hebben maar begrijpen deed ik het nooit... tenminste nooit echt. Het gevoel van niks kunnen, je nergens toe kunnen zetten zelfs niet van de bank af komen om bijvoorbeeld een boodschap te doen of de was aan te zetten. Zoals ik zei, ik probeerde er begrip voor te hebben maar bij mezelf dacht ik soms van.. jeetje, hoe kun je je nu zo voelen? Das toch een kwestie van jezelf onder je kont schoppen en gaan. Zo ook mensen met de gedachte om niet meer verder te willlen. Er moeten toch genoeg andere redenen zijn als je jezelf niet reden genoeg meer vind? Je vriend, je ouders, je hond, je kinderen, alle vrienden die je achterlaat. Ik dacht dat schuldgevoel je misschien in zulke tijden op de been kon houden. Daar geloof ik nog steeds in maar die gedacht is nu niet meer definitief. Soms heb je gewoon geen redenen meer, zelfs al zijn ze er wel. Soms zie je ze gewoon niet meer...

Ik haat het gevoel om niks te kunnen, ik wil zoveel maar de gedachte maakt me al moe. Als ik rond kijk in mijn huis springen de tranen in mijn ogen. Al bijna 2 jaar blijft er zoveel liggen, ik krijg het niet meer voor elkaar. Normaal had ik mijn 2 goede 2 slechte weken. In de slechte weken, dan liep alles in het honderd, maar in mijn goede weken had ik energie voor 10 en ruimde ik alles op! Letterlijk en figuurlijk. Ik heb altijd wel achter de feiten aan gelopen maar toen "liep" ik tenminste nog.. Nu sta ik stil. Kom geen stap verder. Letterlijk en figuurlijk niet. Elke keer als ik ook maar een beetje energie bij elkaar geschraapt heb is dat van korte duur. Ik kijk weer om me heen, kijk naar mijn leven en dan stort ik weer in en beland ik weer op de bank voor mijzelf uit starend bedenkend hoe ik nu de dag weer door moet komen.
Suicidaal ben ik niet... maar geloof me dat ik het er zou vinden als morgen er niet meer zou zijn. Schuldgevoel heb (gelukkig) nog wel. Ik ga door voor mijn kindjes en mijn man. Die houden het laatste beetje van mij nog op de been. Als ik nu al een paar uurtjes van mijn kinderen weg ben mist mijn kleintje mij zo.. In de nachten rolt ie zich op in mijn armen of legt zijn arm om mijn nek en zijn handje op mijn gezicht. Ik kan niet anders dan janken.. janken omdat ik bij god niet weet hoe ik de volgende dag weer moet overleven en omdat ik hem zoveel wil geven maar het nu gewoon niet kan..
Maar zoals ik zei, stiekem ben ik blij met deze gedachtes omdat het mij in ieder geval nog een reden kan geven om niet compleet op te geven, al weet ik soms echt niet waar ik het allemaal nog voor doe. Ik ben ze soms meer tot last dan dat ik goed doe. Dit mag ik niet zeggen want dat is niet zo (zegt men) maar ik voel het zo..

Ik zou niks liever willen dan gewoon blijven liggen in de ochtend.. de rest van de dag, de rest van de week..
Eruit gaan levert mij niks meer op. Gelukkig heb ik een man die heel graag tijd doorbrengt met de kindjes waardoor ze niks te kort komen. Want ik ben te leeg om ze verder nog iets te geven buiten een boterham en een banaan tussen de middag. Elke bezoekje aan mensen, of visite draint me compleet. Daarna ben ik vaak compleet leeg en kan ik alleen nog maar huilen of voor mij uit staren.
Ik werk nog 2 middagen, en probeer echt naar mensen toe te gaan. Op mijn werk lach ik.. waarom weet ik niet. Gewoon omdat ik weet dat dat het beste staat. Ik lach maar voel me dood van binnen, maar zo kom ik de dag door. Lachend en knikkend. Maar als ik thuis voor de spiegel sta zie ik een leeg persoon. Niet mezelf zoals ik ben, maar een omhulsel die scheurt bij het minst geringste, die elk moment kapot kan klappen..

Niet depressief... nee, dat wil ik niet maar ik voel zelf ook wel dat dit niet klopt, ik ben niet stom.. Het zit niet goed, het gaat niet goed. Al te lang niet... Er moet echt iets gebeuren maar wat, dat weet ik niet. Ik wil beter worden maar ben zo leeg.. Kan ook niet opladen, de nachten laden me niet op, 2 uurtjes voor mezelf laden me niet op.. Waar moet ik in godsnaam de energie vandaan halen om hieruit te komen als dagen zonder inhoud me al vermoeien..

Hier schrijven helpt me misschien? Ik ben uitgezeurt tegen mijn vriend, tegen mezelf. Wordt letterlijk moe van mezelf en wil het niet met familie delen, want ik heb een goede gezellige band met ze maar meer dan dat ook niet.. Wil niet dat dat kapot gaat omdat ik iets bij ze neerleg dat ze toch niet kunnen of willen begrijpen..
Maar als niemand om je heen je begrijpt is het soms een steun als je weet dat er meer zijn zoals jij.. ook al gun je het eigenlijk niemand....