handtastelijke klusjesman

Hoi,

Ik had vandaag een man bij me thuis die ik al een aantal jaren ken. Hij komt bij mij klusjes doen in de tuin, omdat dat te veel is voor mij alleen. Aan de ene kant is het best gezellig en hebben we soms lol. Het geeft mij ook steun dat iemand me helpt en ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Maar aan de andere kant heb ik er last van dat het de hele tijd lijkt of hij me probeert te verleiden (hij is minstens 25 jaar ouder en zou dus m'n vader kunnen zijn! bovendien: ik vind hem niet aantrekkelijk). Hij gaat de hele tijd te dicht bij me staan, probeert me knuffels te geven, hangt te dicht bij, kortom: hij respecteert mijn grenzen niet. Ik voel me onderdehand niet meer echt serieus genomen en krijg het idee dat dit de enige reden is dat hij hier komt. Ik wil gewoon een werk-relatie en natuurlijk is het oke als het daarnaast ook gezellig of vriendschappelijk is. Maar hij zegt ook dat hij het zo leuk vindt om bij me te zijn en dan vraagt hij of ik het ook leuk vind etcetera. Het is pas de tweede keer dat hij hier was, maar het wordt steeds irritanter. Ik word er fysiek gespannen van en merk dat ik wegloop als hij dicht in de buurt komt en dat ik expres wat verder weg ga zitten (wat dus niet helpt). Daarnaast schiet het werk niet zo hard op omdat hij volgens mij niet zo gestructureerd is en het vaak lijkt of hij zichzelf totaal niet serieus neemt (en mij dus ook niet).
Wat moet ik nou? Ik was juist blij dat hij me wilde helpen voor weinig geld, dat hij de tijd daarvoor had. Ik weet niet of ik makkelijk aan iemand anders kan komen.
Maar als ik alleen maar gestresst word, dan schiet het niet op. Ik heb al genoeg aan m'n hoofd. Alles wat ik onderneem lijkt altijd maar een probleem te worden, daarom zit ik juist zoveel thuis. Maar ik wou net wat meer gaan ondernemen. En ik heb heel gauw last van mensen (meestal mannen) die te dicht bij komen en HELEMAAL NIETS opvangen van de signalen die ik uitzend dat ze een beetje op een afstand moeten blijven. Ik vraag er niet om om de hele dag geknuffeld en aangeraakt te worden door een man van 55!! Hij denkt dat dat normaal is, maar dat is dus niet zo. Waarom kunnen mannen nooit naar signalen luisteren? En moet je ze blijkbaar alles recht in het gezicht zeggen voordat de boodschap overkomt? Terwijl lichaamstaal toch ook belangrijk is. Denken ze nou echt dat een vrouw uiteindelijk wel toegeeft als ze maar over haar grenzen heen blijven gaan? (Met andere woorden: als ze nee zegt, bedoelt ze ja??). WAt is dit voor neanderthaleridee? Ik snap het echt niet.
Ik ben bang dat ik dit toch allemaal heel duidelijk moet gaan zeggen tegen hem, maar ik baal ervan dat het weer zo loopt. Veel mannen missen gewoon een sensitiviteits-gen volgens mij. Sorry voor degenen bij wie dit niet zo is, ik bedoel jullie niet. Het gaat meestal vooral om de macho-figuren. En ik baal ook van de vrouwen die daar aan toe geven, want zij houden dat gedrag ook in stand. Als mensen elkaar grenzen eens zouden accepteren, dan zou de wereld er al een stuk leuker uitzien volgens mij. Maar dat is nog een lange weg te gaan. (En voor sommigen misschien iets teveel gevraagd...)

Groetjes, P.