Heel veel gelul.

Hier volg een lang loos kutverhaal en als er mensen zijn die toch willen weten waar het over gaat: scroll naar beneden en lees alleen het rode.

Omdat mijn ouders, na 25 jaar langs elkaar heen leven toch maar besloten om te gaan scheiden, woon ik nu met mijn moeder en mijn zusje in een flat.
Een flat?... Ja een flat. En dat is raar hoor als je altijd in een 'gewoon' huis hebt gezeten.
Misschien vinden sommige mensen het erg stom en 'uit-de-hoogte' dat ik dit schrijf maar zo bedoel ik het helemaal niet.
Ik heb gewoon nog nooit in een flat gewoont.

Het was en is nog steeds heel vreemd...nou ja..anders.
Een gedeelde voordeur..
Ik moet 7 trapen op voordat ik bij 'onze' voordeur kom. (de flat is net te laag voor een lift en ik woon boven )
(loop je daar met je 2 boodschappentassen, zak aardappelen van 2,5 kilo en de post in je mond ...dan is het hoog hoor!)
Kom je boven, doe je de deur open en wat je ziet is gelijk het hele huis.
Het is heel klein maar goed dat maakt niet zoveel uit, ik heb iig een dak boven m'n hoofd.

Maar AL die buren opeens, die dan ook nog eens last kunnen
hebben van je en zelfs kunnen gaan klagen over je.
Als ik met 'hak' schoenen door het huis/flat/geval ( Hoe de fuck noem je die paar vierkante meters?) loop, trilt de bejaarde onderbuurvrouw van 2 verdiepingen lager uit haar bed.
Geen 'hakschoenen' meer aan dus thuis! Ik haat het om geen schoenen aan te hebben thuis (weer een gek hersenspinsel van me maar ik voel me dan heel euhm..tja kwetsbaar ofzo).
Wel weer een excuus voor mezelf om nieuwe gympies te kopen, die je niet hoort op het parket.

Je hoort ALLES hier in dit gebouw.
Als de buurvrouw moet plassen, kan ik 'meegenieten'. Andersom dus ook. Als de wc, bij wie dan ook uit de flat, wordt doorgetrokken hoort de hele flat het.
De ruzie's van de onderbuurvrouw met haar puberende kinders kan ik tot in detail volgen (dat lijkt leuker dan dat het is ).
Dat betekent dat hun mij ook zeker kunnen horen als ik weer een 'Ik-wil-dood-en-iedereen-mag-het-weten-dus-schreeuw-ik-het-extra-hard'-bui heb.
De muren lijken wel van papier.
Als de buurvrouw van hiernaast niest, is het net alsof ze achter me staat.
Ik kan 's ochtends vroeg haar hele 'ochtend-ritueel' horen. (6:45 de wekker, dan hoor ik d'r naar de wc gaan, ik hoor hoe ze haar kast doorzoekt voor kleding die ze die dag aan doet enz.)
Vroeger (ahum..in t vorige huis) ging ik bijna altijd als ik thuis kwam van uitgaan in bad of douchen of als ik vriendinnen bij me had even 'after-en'.
Niemand die last van me had. Als ik nu terugkom van uitgaan (ik neem uit voorzorg maar nooit meer dronken vriendinnen mee) sta ik -met m'n meestal niet nuchtere kop- voor de deur al te klooien om mijn schoenen uit te doen zodat niemand me hoort, als ik mezelf midden in de nacht door het trappenhuis naar boven zeul. De sleutels heb ik dan krampachtig in mijn hand zodat ze niet 'rinkelen'. Als ik eenmaal boven ben kan ik niet douchen want dat horen de buren. Ik was mezelf dan altijd maar een beetje in de badkamer (lees: Douche en wasbak). Loop op m'n tenen en fluister onder-invloed-onzin naar m'n lieve lieve kat. Probeer zo zachtjes mogelijk te doen maar ik, motorisch gestoord als ik ben, breek meestal wel minstens 1 keer bijna m'n nek over m'n eigen rommel, midden in de nacht. Vaak laat de buurvrouw me dan ook nog even weten dat ik haar wakker heb gemaakt door 'stampend' naar de wc te lopen en heel lang door te trekken.
Ik durf de buurvrouw niet aan te kijken want ik heb echt het idee dat ze heel veel last van me heeft. "Als ze last van je heeft, komt ze wel naar je toe".
Nee, dat denk ik niet. Soms heb ik ook weleens last, nou geen last maar dan vraag ik me gewoon af, als het na 3 kwartier non-stop gekrijs opeens doodstil is bij de onderburen, of het kind nog leeft. En zou ik graag willen aanbellen om te vragen of moeder haar de volgende keer niet meer wil slaan omdat ik me dan allemaal ramp-scenario's in mijn hoofd ga halen. Maar dat doe ik ook niet.

Ik zal me dus in moeten houden en vooral 's nachts.
Heel moeilijk want ik heb dus redelijk vaak moeite met slapen dus ik wil nog weleens midden in de nacht door het huis spoken.

Ik kan niet eens muziek draaien.
Kan wel maar echt met zo'n laag volume dat je niet je woede, angst en verdriet eruit kan gooien (naar mijn mening gaat de uitlaatklep van je gevoelens pas bij een bepaald aantal decibellen open, snap je?) en een te laag volume om jezelf op te laden met positieve energie van het nummer waarvan je weet dat het je ultra-blij kan maken, als 'tie maar hard genoeg staat.
Je moet je dan volgens mij teveel concenteren om 'in de muziek te komen', dan ben je te weinig aan het ontladen.
(blablabla)

Wat ik dus eigenlijk wilde schrijven is:
Ik wordt gek in deze flat. Het kan me niet schelen dat IK alles van de buren hoor.
Maar het idee dat hun alles van mij horen en dat ik hun daar mee stoor is echt een stress-factor voor me.

Hmmm... tis een beetje een vervelend lang verhaaltje geworden met veel te veel spelfouten, achterlijke hersenspinsels en paranoide bedenkseltje die ik heb over de buren.
Eigenlijk vindt ik het voorschut om het 'openbaar' te plaatsen maar dat lucht mij -in a way- meer op.



(Er is alcohol in het spel dus ik heb een excuus)