Help de armen?

Is het libertarisme een gemakkelijke ideologische dekmantel voor egoïsme en ongevoeligheid ? Willen de libertariërs geen armen en onderdrukten helpen ? Kan het ze niet schelen of kijken ze verder dan de doorsnee goedbedoelende, vrijgevige en solidaire medemens ? Het laatste. Veel van wat er gebeurt op het gebied van ‘de armen helpen’ , onderdrukt de misdeelden namelijk in de praktijk.

Politieke besluiten die verheffing tot doel hebben, hebben precies het tegenovergestelde effect. Als we serieus de minderbedeelden willen helpen dan is het beter minder te doen in plaats van meer. Minder programma’s, minder bemoeienis, minder subsidies, minder regels en minder controlesystemen om de armen te onderdrukken. De vrijheid en betere toegankelijkheid tot de middelen om jezelf aan de armoede te onttrekken, werken beter, zijn goedkoper en blijvender.

Zo houden o.a. minimumlonen, prijsplafonds, huursubsidies en beperkende maatregelen in de internationale handel de armen juist arm. Het vergroot de armoede en ontneemt eigen initiatief en verantwoording. Een gebruikelijke opvatting in de economie is dat het heel erg moeilijk is om geld weg te geven dat precies de mensen ten goede komt die men wil helpen. Dat komt onder andere door alle ongewenste neveneffecten. Als we gratis eten weggeven, maken we niet alleen de lokale middenstand brodeloos maar ontnemen we ook het initiatief en de eigenwaarde. Niets went zo snel en makkelijk als ‘gratis’ en het aldus uitgespaarde geld wordt in de regel niet aan scholing of het opzetten van een eigen bedrijf uitgegeven.

Verder stimuleren dit soort maatregelen een andere, perverse, methode om meer binnen te halen. In de film Slumdog Millionaire werden kinderen blind gemaakt om zodoende meer geld op te halen met bedelen. Ook Tyler Cowen schreef in zijn boek Discover your inner economist over de praktijk van amputaties in de bedelaarsscene.

Het grondbeginsel van het politieke systeem is verrijking ten koste van anderen middels dwang. Vervolgens worden die middelen voor een gedeelte ‘herverdeeld’ voorzien van een tranentrekkend ‘aanpak- en oplossingen’verhaal. Die aanpak en oplossing mislukt vrijwel altijd in de praktijk waarna het spel weer van voor af aan begint. Gelukkig voor de politiek en bureaucratie is de media op hun hand. Die praat nauwelijks over mislukkingen maar houdt zich voornamelijk bezig met het hypen van ‘problemen’ en al het goeds dat er door de politiek aan gedaan kan worden.

Het grootscheeps schrappen van dit disfunctionele en continue uitdijende circus plus het terugnemen van verantwoordelijkheid en initiatief door de bevolking kan in vijf jaar meer tegen armoede doen dan zestig jaar overheidsbemoeienis.