Vanacht heb ik mijn sexrelatie verbroken, ik begon echt te veel om m te geven en dat is niet goed vooral omdat ik weet dat het niet wederzijds is.
Ja hij geeft om me, vind me aardig, lief, lekker en sexy maar dat is voor hem niet voldoende om een relatie te beginnen en dat begon me op een gegeven moment te steken, want hoewel ik zelf deze sexrelatie ben begonnen zijn mijn gevoelens voor hem gaan groeien en ik hoopte toch dat dat bij hem ook was.
Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt, ik mis m dus ik weet dat ik meer voor m voel dan alleen maar vriendschap en dat is toch een rotgevoel, baal eigenlijk ook wel dat hij toch niet meer om mij geeft dan alleen maar vriendschap. En nu moet ik sterk blijven sterk zijn om m niet te gaan bellen voor die overheerlijke sex die we hadden, niet bellen om toch lekker hier op de bank te gaan zitten om een filmpje te kijken, geen contact en ik weet dat dat het beste is.
Hij wilde geen afscheid nemen, dacht dat ik het niet meende, ja ik ben verward over mijn gevoelens voor hem maar des te beter dat ik dit niet meer aan moet houden. Hij wilde contact blijven houden, hij wilde het houden zoals het nu was en hij bleef maar zeggen dat ik moe was, dat ik eerst maar lekker moest slapen. En ik ... ik ga dan meteen weer al deze woorden analyseren en dat moet ik niet doen, mijn nuchtere ik weet gewoon dat hij geen liefdes gevoelens voor me heeft maar mijn romantische ik hoopt het zo erg ....
Zelf begrijp ik mijn gevoelens ook niet zo heel goed, als hij bij me is voel ik me goed zo'n beetje verliefd gevoel lekker warm van binnen, maar als we niet bij elkaar zijn dan is het ook goed, dan mis ik m ook niet ( nu dus wel maar ja ). Als we bij elkaar zijn dan zijn we net een stel we voelen onszelf dan zo goed bij elkaar.
Nou ik kijk het wel, ben ik echt zo sterk als ik hoop of ben ik zwak en neem ik toch contact met m op.