Het is stil in huis, als jij niet thuis bent

Mijn moeder heeft het me vaker gezegd. Wanneer ik terug kwam van kamp, weekjes weg, of een werkdag. Ze vertelde het aan me, ze zei het lachend tegen de rest van het gezin, maar ik wist niet dat het ook buiten het gezin besproken werd. Nee het is geen schande. De uitspraak doet geen pijn. 'Als jij van huis bent is het stil en rustig in huis'. Mijn toevoeging dat een persoon meer altijd drukker is in huis werd teniet gedaan want ík ben het die rumoer brengt. Prima, is nog niet erg. Mag best gezegd worden.

Wat zeer doet is het punt dat er gezegd wordt dat ik me niet sociaal gedraag. Dat ik me nooit laat zien hier in huis. Net vroeg mijn moeder of ik ook even beneden kwam. Hoewel ik een dagje heb waarop ik erg in mezelf zit, leek het me een goed idee aangezien ik alleen thuis ben met mijn ouders en misschien wel even een goed gesprekje kon voeren. Het mocht niet zo gaan want binnen een paar minuten kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Met de gezamenlijke momenten doe ik mijn uiterste best om niet aanwezig te zijn, weet ik niet van afspraken die er gemaakt worden en toen ze me vanmorgen vier keer vroeg wat er aan de hand was gaf ik ook geen antwoord maar ondertussen loop ik wel de hele dag al te chagrijnen. Wat pijn doet is het volgende; tijdens de momenten samen krijg ik niet meer dan op- of aanmerkingen naar me toe geslingerd en wordt er hartelijk gelachen als mijn broer weer 'grappig' aan me zit, weet ik afspraken niet omdat ik aan het werk was of nog sliep en vanmorgen is er niet één keer gevraagd wat er aan de hand was terwijl mijn moeder mij in tranen zag zitten en lopen en nog tegen me sprak. Totaal mijn tranen negerend.
Ik loop niet te chagrijnen, ik zit gewoon erg in mezelf. Ik sprak net uit dat ik het fijn vind om op mijn kamer te zijn en mijn eigen ding te doen. Om lekker in mezelf te zitten. Het is deels waar. Het is fijn met mijn eigen dingen als ik ook de ruimte en vrijheid heb. Tegelijkertijd schreeuw ik om aandacht, een gesprek, pósitieve woorden dat ik het goed doe. Aanmoediging ook al ben ik zo bang voor wat komen gaat. Nee, niets van dat. Ik zal ze pas horen als blijkt dat ik het niet red en ik ergens in mijn schooljaar instort omdat het me allemaal te veel wordt. Ook dan hoef ik geen steun te verwachten maar verwijten waarom ik niet eerder aan de bel getrokken heb. De situatie is me namelijk al bekend. Ik heb hem 4 jaar geleden ook al mee gemaakt toen ik aan het einde van mijn middelbare school zat en niet meer verder kon. Ik raapte mezelf bij een met behulp van mensen buiten mijn gezin. Ik leerde om thuis te zwijgen om zo maar geen verwijten te krijgen. Verwijten die ik niet meer verdragen kon. En nog steeds niet kan. Ze maken me in en in klein en zorgen voor veel verdriet, ongeloof en best voor mijn zelfvertrouwen is het ook niet.

Ik ben niet de tiran in huis. Mocht ik dat wel zijn, dan hebben jullie het daar zelf naar gemaakt.
Een gedachte die ik voortaan tegen mezelf zal zeggen als ik weer eens de tiran of de boosdoener genoemd word.

20 aug 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

Lieff maandag 20 augustus 2012 17:29
Ik word zo woest van de verhalen over je gezin.. Het is ECHT misselijkmakend dat ze zo hun hoofd in het zand steken in de plaats van je broer uit het huis te zetten als hij nog één keer aan je komt. Ik weet niet wat ze nodig hebben om in te zien dat misbruik walgelijk is en dat je broer daar echt niet mee wegkomt, maar ik begin te vrezen dat er drastische maatregelen nodig zijn.

Sorry voor het boze berichtje, ik vind het zó oneerlijk tegenover jou allemaal. Heel veel knuffels
kruidje maandag 20 augustus 2012 17:32
Ze vinden dat je jezelf teveel terugtrekt, maar tegelijkertijd verwijten ze je dat het druk is in huis als jij er bent..?
Nogal met elkaar in tegenspraak, lijkt mij zo..

Meis..ga-daar-weg. Ik zeg het eigenlijk zelden tegen je, dat weet je.
Ik wilde altijd dat je dat ging doen, OMDAT je er klaar voor was.
Maar dit sloopt je langzaam. En ik zweer je ; als ik ook maar een moment zou denken dat het hielp, dan zou ik je ouders bellen om ze ongezouten de waarheid te vertellen. Maar ik weet dat de verwijten dan helemaal om je oren zouden vliegen..

~~Ik zou willen dat ik een groot huis had om je hier te laten wonen, weet je dat?~~
Gewoon ik maandag 20 augustus 2012 17:37
Ik kan het niet beter zeggen dan Kruidje...

Ik blijf dus bij mijn reactie op je andere verhaal. Neem geleidelijk 'afscheid' van het thuis wonen. Op jouw tempo, maar doe het wel. Want ik denk eigenlijk dat het niet lang duurt voor je op deze manier weer compleet aan de grond zit. Als dat niet al zo is.
flinder (opgeheven op 22-03-2024) maandag 20 augustus 2012 17:50
erg hekenbaar jou thuissituatie met hoe die bij mij was, ik heb uiteindelijk ge stap genomen om uit huis te gaan te kiezen voor mezelf..
Ik heb er nooit spijt van gehad en ik merkte al snel dat het beter voor me was hoe moeilijk het misschien soms ook was...
Black-bird maandag 20 augustus 2012 18:11
Ik hoop oprecht dat je beseft dat de manier waarop jouw gezinsleden zich tegenover jou opstellen niet normaal is. De manier waarop zij jou behandelen is ronduit verkeerd (het ontkennen / negeren van misbruik door jouw broer - hartelijk lachen wanneer jouw broer aan je zit... hoe halen ze het in hun hoofd?! - de constante eisen die jou worden opgelegd, al die negatieve woorden en daden, etc). Ik word ook woest wanneer ik dit lees, het liefste zou ik persoonlijk naar jouw huis toe komen om je ouders heel erg duidelijk te maken hoe verschrikkelijk kapot ze jou maken met hun houding tegenover jou. Dit is een ongezonde leefsituatie en ik hoop dan ook van harte dat je, zoals Gewoon Ik beschrijft, 'geleidelijk afscheid gaat nemen' en een plekje voor jezelf gaat zoeken. Je bent 21, en je zult je leven lang een kind van je ouders blijven maar qua leeftijd ben je geen kind meer. Je bent een prachtige volwassen vrouw die de ruimte nodig heeft om haar vleugels uit te slaan. Dat je sterk bent is vele malen gebleken, hopelijk leer je deze kracht te gebruiken om te leven (niet voor anderen maar voor jezelf). Ik kan nog wel minuten door blijven typen omdat ik zo ontzettend verontwaardigd ben over dit verhaal maar dat helpt allemaal niet. Blijf vechten, oké? Je komt er wel. Hoofd omhoog! (Hou de eer aan jezelf!)
mindy21 maandag 20 augustus 2012 18:20
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, aangezien ik met hetzelfde probleem zit. als je het verhaal"mijn broertje" hebt gelzen heb je een idee.
Maar ik vind dat je ouders je moeten respecteren, jij doet dat ook bij hen.
Als jij je fijner voelt als je op jezelf bent dan is dat jouw dingetje.

Ik heb pas geprobeerd om eens met mijn moeder te praten, ik heb haar gezegd dat ik me achtergesteld voelde en dat ik het gevoel had dat ze meer om mijn broertje gaf dan om mij. ze heeft toen beloofd er een beetje op te lettwn.
Als je durft is het misschien een idee om ook eens zo tegen jouw ouders te praten?

Veel liefs en succes M
EvilAngel maandag 20 augustus 2012 20:49
Verschrikkelijk dat je ouders zich zo gedragen, echt..
Jaim maandag 20 augustus 2012 21:24
ik maak me zo kwaad als ik dit lees..
ben het verder eens met iedereen boven mij.
sterkte
Yuria maandag 20 augustus 2012 23:18
Ik ben het ook helemaal eens met wat er al gezegd is, dit kan écht niet. Ik vind het verschrikkelijk voor je dat je naast alles ook dit door moet maken. *knuffel*

O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )

vorige volgende