Het laatste stuk nog niet gelegd

Soms kijkt er opeens iemand dwars door jouw pantser heen. Vaak is dat iemand die net als jij weet hoe het is om gebroken te worden tot op je ziel, zodoende weet hij of zij dat jouw gedrag geen vijandigheid of onwil is maar een copingsmechanisme om te overleven waar je doorheen bent gegaan. Dit pakt een beetje terug op mijn verhaal van gisteren "it takes one, to know one"

Grappig ook hoe je hier over het algemeen een vrij groot verschil ziet tussen man en vrouw. De meeste mannen krijgen te maken met het fight or flight. Ze vechten van zich af of rennen weg van verantwoordelijkheden als het allemaal te echt wordt en te dichtbij komt. Terwijl vrouwen er een eigen maniertje op nahouden. Zij stellen zich vaak verzoenend op, gaan conflicten uit de weg en sluiten heel snel veel vriendschappen. Hoe mooi dit ook is, òòk dit is een manier van OVERLEVEN.

Mensen winnen die zich achter jou verzamelen. In de oertijd kon dat ook bijna niet anders, stel je voor dat je net bevallen was en er lag een zuigeling aan je borst, gevaar ligt op de loer, maar papa was op jacht naar voedsel. Wat kon je dan doen? Bloedend vanuit de onderkant, melk die druipt uit de bovenkant, alles doet pijn, helemaal moe (ja, het moederschap is tegelijkertijd de meest ranzige, pijnlijke, slapeloze nachtmerrie en het mooiste wonder dat je kunt aanschouwen) en dan toch beschermd worden door die achterban die jij hebt gecreëerd met jouw verzoendend gedrag.

Dat is ook wel iets wat bij vrouwen het krijgen van een burnout kan verklaren; zij zijn eerder geneigd stukjes van zichzelf weg te geven en te blijven geven. Ik zie dat heel erg in mezelf. Mijn man en ik hebben 2 kleine kindjes, de oudste is 5 en de jongste is bijna 4. 5 maanden geleden is mijn man na jarenlange gevechten bij en met de GGZ gediagnosticeerd. Daar kwam onder andere uit wat ik al heel duidelijk wist; hij heeft net als ik PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis). Maar er kwam ook iets uit wat ik nooit had verwacht en wat ons leven aardig op zijn kop gezet heeft. Hij heeft namelijk ook Schizofrenie, een slaapstoornis en ADHD.

Zelf heb ik dus PTSS en ADD. Ik droeg eigenlijk altijd al ons gezin op mijn schouders en dat ging me helemaal niet slecht af. Ik ben in 2017 begonnen met het behalen van mijn HAVO diploma middels 4 dagen school per week op het VAVO. Terwijl ik daarnaast 4 a 5 dagen werkte in de week en volledige borstvoeding gaf aan de jongste. In 2019 ben ik geslaagd en heb ik mijn HAVO diploma gehaald. Onze relatie is altijd intens geweest, maar ik zocht de schuld daarvan bij mezelf en was wanhopig opzoek naar wat ik toch in godsnaam fout deed zodat ik het beter kon doen.

Nu bleek het dus dat het niet bij mij lag, maar bij hem. Ik zeg hiermee niet dat ik hem ergens de schuld van geef, want laten we eerlijk zijn, schizofrenie en ptss krijg jij niet omdat je moeder een keer tegen je staat te schreeuwen als je te laat thuis komt. Wat ik wel wil zeggen is dat alles waarvan ik dacht dat er aan de hand was zo enorm door de war geschopt was omdat ik dit scenario nooit had kunnen bedenken. Je zult denken, vanaf nu kun je er samen aan werken met de GGZ!

Klopt.. maar.. het gaat eerst slechter voordat het beter kan gaan. Het begon met het moeten accepteren van deze psychische ziekte en de nieuwe werkelijkheid die daar bij hoorde. Zo ook begon de zoektocht naar medicatie. Antipsychotica is een nachtmerrie kan ik je vertellen. Bij het eerste merk werkte het medicijn na 6 dagen niet meer tegen de verschijnselen, dat was niet het ergste, hij werd er ook nog suïcidaal van! Zo erg dat ik elke avond en ochtend die ik thuis kwam na mijn middag of nachtdienst bang was hem dood aan te treffen.

Dat is uit de hand gelopen, ik was hem net niet kwijt omdat ik ternauwernood tot hem door kon dringen. Ik heb die dag staan schreeuwen tegen een medewerker van de GGZ uit pure wanhoop "MOET HET DAN ZO VER KOMEN DAT HIJ HIER ALS EEN ZIELIG HOOPJE MENS ZIT TE HUILEN EN IK ELKE DAG ALS DE DOOD BEN HEM DOOD TERUG TE VINDEN?!" Toen moest hij dezelfde dag nog zijn dosis verdubbelen. Van 4 naar 8 pillen op een dag. Zijn lichaam reageerde daar slecht op, als ik niet thuis was geweest om hem uit zijn trance te halen was hij gestikt in zijn eigen braaksel. Twee dagen daarna hadden ze plots bedacht dat hij maar een ander medicijn moest gaan nemen. In 1 klap stoppen met die andere, waarvan hij nog suicidaler werd wanneer hij een dosis oversloeg, naar een nieuw onbekend medicijn.

Je kunt je voorstellen dat ik nachtenlang wakker heb gelegen, dat ik moe en uitgeput raakte en het einde van mijn eigen mentale kunnen begon tastbaar te worden. Toen kwam de klap die de doorslag gaf, of eigenlijk 3 klappen in 1 week tijd die ik niet meer kon incasseren. Mijn baas mocht mijn contract niet verlengen ivm corona want er stonden al genoeg mensen niets te doen die wel betaald moesten worden.. 2 dagen later krijgt mijn opie de diagnose van "waarschijnlijk kanker in de alvleesklier, maar dat gaan we gezien zijn leeftijd NIET onderzoeken of behandelen want dat overleeft hij niet" en nog eens 5 dagen later bleek dat ook dit medicijn alweer een tijdje zijn effectiviteit verloren was. Daar moest ik achterkomen door hem flippend in de badkamer aan te treffen.

Het was klaar, mijn lijf wil niet meer, mijn hoofd wil niet meer... ik heb een BURNOUT. En zelfs nu met die diagnose, durf ik niet de ziektewet in te gaan en is er NIEMAND die mijn mantelzorg voor mijn man en normale zorg voor mijn kleintjes inclusief thuisles kan overnemen. Dus wat doet deze vrouw? Zij verzoent, past zich aan, trekt het laatste beetje wat ze nog heeft in haar kleine teennagel eruit en kijkt halsrijkend uit naar haar laatste werkdag en het open gaan van de scholen.

Nogmaals ik spreek niet in definitieve want er is altijd wel ergens een uitzondering. Daarnaast merk ik dat verschil regelmatig wordt gezien als iets negatiefs, terwijl verschil hartstikke mooi is. Het is onmogelijk om als persoon alwetend en alkunnend te zijn en ieders verschil zorgt ervoor dat je samen alles op je weg aan kunt pakken, zelfs als er soms geen einde lijkt te komen aan die weg. Verschil is ook niet bepalend voor jouw waarde, jouw waarde is gewoon anders. Zie de wereld als een grote puzzel, geen één stukje is hetzelfde, maar zijn allemaal even waardevol want als er ook maar 1 mist, zal onze puzzel nooit compleet zijn.

Dus heb je jouw plekje in de wereld nog niet gevonden? Geeft helemaal niets, je weet immers dat jouw waarde in de puzzel net zo hoog is als dat van ieder ander, jij bent gewoon nog niet gelegd.

Bedankt voor het lezen! Liefs, M.