Het medaillon
Ik koos het gouden medaillon, de schakels van de ketting tikten zachtjes tegen het metaal van het plaatje toen ik het opraapte. Ik deed het om mijn nek, mijn handen trilden, waardoor het een tijd duurde voordat ik de sluiting toe kreeg. Toen ik het naar het midden schoof merkte ik dat het gouden hart met diamantjes bijna precies op de plaats lag waar mijn eigen hart zich moest bevinden. Ik draaide me naar mijn opa, gaf hem een kus, en zei zacht: "Dankjewel, opa." Daarna liep ik terug naar mijn zussen, nichtje en tante. Één van mijn zusjes stelde voor dat we nog naar haar graf zouden gaan. Iedereen knikte wat en nam afscheid van opa.
Onderweg praatten we wat over de mis die dag, over te biecht gaan en trouwen. We kwamen aan op het kerkhof, waar - uiteraard - alle graven dichtgesneeuwd waren. We knielden neer bij haar graf en haalden, sommigen van ons met blote handen, de sneeuw van het graf, tot bijna alle sneeuw eraf was. We gingen toen met 5 op een rij staan. Ik nam de handen van mijn zus en nichtje, die links en rechts van mij stonden, stevig vast. Ik wou dat ik vier handen had. Ik zong een kerstlied voor haar, ik voelde het gouden hart op mijn borst tikken bij elke ademtocht, mijn stem trilde maar het kon me niet schelen. Aan het lied kwam een einde, en het was stil. We bleven staan tot het te koud werd om te blijven, en nadat we het graf nog één keer hadden schoongeveegd, liepen we langzaam weg. Na enkele meters keek ik nog om mijn schouder, en ik dacht, ik doe dit medaillon nooit meer uit.
Onderweg praatten we wat over de mis die dag, over te biecht gaan en trouwen. We kwamen aan op het kerkhof, waar - uiteraard - alle graven dichtgesneeuwd waren. We knielden neer bij haar graf en haalden, sommigen van ons met blote handen, de sneeuw van het graf, tot bijna alle sneeuw eraf was. We gingen toen met 5 op een rij staan. Ik nam de handen van mijn zus en nichtje, die links en rechts van mij stonden, stevig vast. Ik wou dat ik vier handen had. Ik zong een kerstlied voor haar, ik voelde het gouden hart op mijn borst tikken bij elke ademtocht, mijn stem trilde maar het kon me niet schelen. Aan het lied kwam een einde, en het was stil. We bleven staan tot het te koud werd om te blijven, en nadat we het graf nog één keer hadden schoongeveegd, liepen we langzaam weg. Na enkele meters keek ik nog om mijn schouder, en ik dacht, ik doe dit medaillon nooit meer uit.
25 dec 2009
- meld ongepast verhaal
-
Lieff
vrijdag 25 december 2009 23:42
Ze vond je lied vast heel mooi.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 feb 2010 Begrafenis ( 2 )
- O 04 feb 2010 Dinosaurus
- O 25 dec 2009 Het medaillon ( 1 )
- O 06 dec 2009 Quote ( 2 )
- O 29 okt 2009 Zonder jou
- O 12 okt 2009 Muse ftw ( 5 )
- O 10 aug 2009 maandag 10 augustus, 0:46 ( 2 )
- O 22 jun 2009 Wolfstoon ( 3 )
- O 14 mei 2009 Waar ik net aan dacht
- O 03 mrt 2009 Levensles ( 2 )
- O 16 jan 2009 Let op: Een etc. ( 1 )
- O 11 jan 2009 Ruim 2 jaar geleden ( 1 )
- O 09 jan 2009 Waarheid ( 3 )
- O 12 dec 2008 Une fille ( 3 )
- O 30 nov 2008 En wat dan wel