Waarheid
Wat zal ik zeggen? Het is alweer een tijd geleden dat ik schreef. Niet zonder reden, maar daar kom ik nog wel op terug.
Ik ben voortdurend bang en paranoïde de laatste tijd, het idee dat mensen me in werkelijkheid haten komt steeds terug in mijn gedachten. Vooral nu ik Flowers for Algernon* heb gelezen voel ik me bijzonder gedeprimeerd. A child may not know how to feed itself, or what to eat, yet it knows of hunger. Geweldig.
Maar om terug te gaan naar het onderwerp, ik geloof niet dat er werkelijk mensen zijn die me zullen missen. Ik kan het simpelweg niet geloven. En jij, jij... wil je me eigenlijk wel zien? In mijn hoofd denken mijn vrienden dat ik me aanstel, dat ik alles doe om aandacht te trekken. Ik zie overal dingen die dit bevestigen, en al het andere negeer ik gewoon. Ik kan me de laatste keer dat iemand me oprecht leek te zeggen dat hij of zij mijn gezelschap apprecieerde niet meer herinneren. En dan bedoel ik dus in het echt, niet in brieven of op msn. Daar kun je niet voldoende uit afleiden, lichaamstaal spreekt. Een enkeling vertelde me dat hij van me hield, maar zo vaak, dat het zijn kracht verloor.
Eerlijk zijn. Moet ik eerlijk zijn? Dat is wat ik zou moeten zijn, ja. Maar waarom? Wat bereik ik er in godsnaam mee? Diegenen die mij omringen luisteren niet. En zij die wel luisteren, maken me gek. Elke stap weg van de galgen is er ook één naartoe. Bovendien maak ik hen ook gek door telkens te herhalen hoeveel pijn het me doet. Al 2 jaar. 2 jaar... Hoe lang nog? Nóg 2 jaar schrijven, en telkens over hetzelfde? Dezelfde problemen, maar dan in andere bewoordingen. (Dit is ook waarom ik niet schreef - het gaat toch allemaal over hetzelfde onderwerp)
Ik kan niet zeggen dat mijn toekomst er geweldig uitziet. Ik zit nu al vast in de sleur van elke dag hetzelfde doen en elke dag hetzelfde eten. Ik ben nog maar zeventien, en ik ben het leven beu. Ik kan het niet verdragen om te weten dat elke dag hetzelfde zal zijn, wat ik ook ga doen. Ik heb de chaos nodig. En tegelijk is het de chaos die ervoor zorgt dat ik blokkeer. Belangrijke dingen zeggen lukt me niet, omdat er teveel rommel doorheen komt. Dat zorgt voor problemen, en niet af en toe, maar elke dag. Zelfs een eenvoudige vraag als "waarom schrijf je niet op in de les" doet een ketting van gedachten loskomen. Vanaf dat moment is het zó moeilijk om mensen nog in hun ogen te kijken. Hoe kan ik zoiets uitleggen, hoe moet ik uitleggen dat het teveel is? Dat ik niet meer behoorlijk kan nadenken of me concentreren omdat de stroom van gevoelens me meesleurt. (excuses voor de slechte metafoor) Ze vragen het niet meer, ze weten dat ik niet antwoord. Ik kan me voorstellen dat dat frustrerend is.
Ik heb er zelf ook genoeg van. Teveel alles in mijn gedachten. Teveel niets in mijn gedachten.
Genoeg waarheid voor vandaag. Genoeg waarheid, voor altijd...
*Klik hier om het in het Engels te lezen. Het is werkelijk de moeite waard.
Ik ben voortdurend bang en paranoïde de laatste tijd, het idee dat mensen me in werkelijkheid haten komt steeds terug in mijn gedachten. Vooral nu ik Flowers for Algernon* heb gelezen voel ik me bijzonder gedeprimeerd. A child may not know how to feed itself, or what to eat, yet it knows of hunger. Geweldig.
Maar om terug te gaan naar het onderwerp, ik geloof niet dat er werkelijk mensen zijn die me zullen missen. Ik kan het simpelweg niet geloven. En jij, jij... wil je me eigenlijk wel zien? In mijn hoofd denken mijn vrienden dat ik me aanstel, dat ik alles doe om aandacht te trekken. Ik zie overal dingen die dit bevestigen, en al het andere negeer ik gewoon. Ik kan me de laatste keer dat iemand me oprecht leek te zeggen dat hij of zij mijn gezelschap apprecieerde niet meer herinneren. En dan bedoel ik dus in het echt, niet in brieven of op msn. Daar kun je niet voldoende uit afleiden, lichaamstaal spreekt. Een enkeling vertelde me dat hij van me hield, maar zo vaak, dat het zijn kracht verloor.
Eerlijk zijn. Moet ik eerlijk zijn? Dat is wat ik zou moeten zijn, ja. Maar waarom? Wat bereik ik er in godsnaam mee? Diegenen die mij omringen luisteren niet. En zij die wel luisteren, maken me gek. Elke stap weg van de galgen is er ook één naartoe. Bovendien maak ik hen ook gek door telkens te herhalen hoeveel pijn het me doet. Al 2 jaar. 2 jaar... Hoe lang nog? Nóg 2 jaar schrijven, en telkens over hetzelfde? Dezelfde problemen, maar dan in andere bewoordingen. (Dit is ook waarom ik niet schreef - het gaat toch allemaal over hetzelfde onderwerp)
Ik kan niet zeggen dat mijn toekomst er geweldig uitziet. Ik zit nu al vast in de sleur van elke dag hetzelfde doen en elke dag hetzelfde eten. Ik ben nog maar zeventien, en ik ben het leven beu. Ik kan het niet verdragen om te weten dat elke dag hetzelfde zal zijn, wat ik ook ga doen. Ik heb de chaos nodig. En tegelijk is het de chaos die ervoor zorgt dat ik blokkeer. Belangrijke dingen zeggen lukt me niet, omdat er teveel rommel doorheen komt. Dat zorgt voor problemen, en niet af en toe, maar elke dag. Zelfs een eenvoudige vraag als "waarom schrijf je niet op in de les" doet een ketting van gedachten loskomen. Vanaf dat moment is het zó moeilijk om mensen nog in hun ogen te kijken. Hoe kan ik zoiets uitleggen, hoe moet ik uitleggen dat het teveel is? Dat ik niet meer behoorlijk kan nadenken of me concentreren omdat de stroom van gevoelens me meesleurt. (excuses voor de slechte metafoor) Ze vragen het niet meer, ze weten dat ik niet antwoord. Ik kan me voorstellen dat dat frustrerend is.
Ik heb er zelf ook genoeg van. Teveel alles in mijn gedachten. Teveel niets in mijn gedachten.
Genoeg waarheid voor vandaag. Genoeg waarheid, voor altijd...
*Klik hier om het in het Engels te lezen. Het is werkelijk de moeite waard.
09 jan 2009 - bewerkt op 09 jan 2009
- meld ongepast verhaal
-
Dinotje (opgeheven op 5-6-2012)
vrijdag 09 januari 2009 20:49
Ik heb het zelfde.
Heeft het met zelfvertrouwen te maken?
Ik heb telkens het gevoel, niemand mag me, iedereen haat me, ik ben niet welkom.
Zelfs thuis blijf ik dat gevoel hebben.
Dat gevoel gaat niet zomaar weg en wanneer je aan iemand om bevestiging vraagt ben je een aansteller of een zeur.
Je mag me toevoegen op msn Maan.Vuur@live.nl
Liefs,
Rowan.
P.s. ook ik ben het leven beu en ik ben pas 15. -
Lieff
vrijdag 09 januari 2009 20:53
Ja. Volmondig ja.
-
Lensoi
vrijdag 09 januari 2009 21:07
Hoe komt dat je vastzit in een sleur? Kun je daar neit uitkomen? vast wel.
Doe eens wat spontaans, iets dat je altijd al wilde doen. Pak kansen, je leeft maar 1x, behalve als je reincarneert, maar dan kom je terug als iemand anders en weet je er niks meer van, dus voelt het als 1x.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 sep 2011 Sooo... ( 3 )
- O 26 aug 2011 Hoi - over stalkers en seks ( 3 )
- O 04 sep 2010 Aan de vrouw van mijn leven ( 1 )
- O 12 jul 2010 Spanje wereldkampioen.
- O 30 jun 2010 Ja.
- O 26 jun 2010 Cijferlijst ( 4 )
- O 16 jun 2010 Geschiedenis
- O 07 jun 2010 Vraagje ( 6 )
- O 04 jun 2010 School ( 2 )
- O 23 mei 2010 Te amo
- O 17 mei 2010 Game over.
- O 14 mei 2010 Eindwerk
- O 06 mei 2010 "Papa" is een zak. deel 3 ( 16 )
- O 28 apr 2010 "Papa" is een zak. deel 2
- O 26 apr 2010 "Papa" is een zak. ( 6 )