Het onbekende is vermoeiend
Ik vrees met vrezen dat de titel dat is waar ik niet mee om kan gaan. Het onbekende, hetgeen wat je nog niet weet, wat nog niet bekend is. Ik wil veel maar de weg er naar toe is eindeloos. Vooral omdat ik het wil maar de energie niet meer heb om de daad bij het woord te voegen. Ik wil weer sporten, ik wil een nieuwe club, ik wil feesten, ik wil eens wat drinken, ik wil de warmte van een ander lichaam voelen, ik wil een persoonlijkheid zijn, ik wil mijn enthousiaste ik weer vrij laten, ik wil mijn ik weer leven. Ik wil doen waar ik zin in heb en er volledig voor gaan.
Het probleem is het onbekende. De onzekere situatie waar ik nu in sta. Blijf ik thuis, ga ik weg of ga ik een tussenweg zoeken. Ga ik door met mijn stages of zet ik er een punt achter. Ga ik akkoord met de eisen en verwachtingen die aan me gesteld worden (omdat er zoveel vertrouwen in me is) of duw ik het weg en ga ik enkel naar mezelf kijken en met mezelf bezig zijn?
Dit laatste kan ik slecht. Heel erg slecht. Ik heb mensen om me heen nodig die me overeind houden, die letterlijk een/de reden op de dag zijn dat ik mijn bed uit kom, die mij laten in zien dat het leven helemaal niet zo moeilijk is, die mijn focus leggen op dat wat er allemaal mogelijk is.
Een week met vele indrukken heb ik achter de rug. Vele taken, opdrachten en motivatie kreeg ik naar me toe en binnen in borrelde de twee kanten van me. Eén roept heel hard 'ik heb zin, ik ga ervoor en ik ga iedereen eens laten zien wie en wat ik kan en in mijn mars heb' de andere kant volgt vrij snel 'ik wil zo graag maar ik kán niet meer, het is op, ik ben moe, heel erg moe'.
Mijn einddoel heb ik nog niet gesteld, ik weet nog niet waar ik naar toe werk en dat onbekende is een stukje wat me laat inzien dat ik niet weet wat ik doen moet. Wie moet ik zeggen dat dit pas één week is, dat ik er nog heel wat meer moeten volgen en dat er nog veel meer bij gaat komen, dat ik niet weet en niet kan overzien hoe ik dat moet doen.
De vakantie is pas net voorbij, maar de waarheid is dat ik nog nooit zo ontzettend moe ben geweest en zo een 'nieuwe' start gemaakt heb. Dat ik gewoon niet weet of mijn enthousiasme het dit keer nog kan gaan redden van de vermoeidheid. En dat is wat me niet alleen moe maar ook erg onzeker en bang maakt.
Het probleem is het onbekende. De onzekere situatie waar ik nu in sta. Blijf ik thuis, ga ik weg of ga ik een tussenweg zoeken. Ga ik door met mijn stages of zet ik er een punt achter. Ga ik akkoord met de eisen en verwachtingen die aan me gesteld worden (omdat er zoveel vertrouwen in me is) of duw ik het weg en ga ik enkel naar mezelf kijken en met mezelf bezig zijn?
Dit laatste kan ik slecht. Heel erg slecht. Ik heb mensen om me heen nodig die me overeind houden, die letterlijk een/de reden op de dag zijn dat ik mijn bed uit kom, die mij laten in zien dat het leven helemaal niet zo moeilijk is, die mijn focus leggen op dat wat er allemaal mogelijk is.
Een week met vele indrukken heb ik achter de rug. Vele taken, opdrachten en motivatie kreeg ik naar me toe en binnen in borrelde de twee kanten van me. Eén roept heel hard 'ik heb zin, ik ga ervoor en ik ga iedereen eens laten zien wie en wat ik kan en in mijn mars heb' de andere kant volgt vrij snel 'ik wil zo graag maar ik kán niet meer, het is op, ik ben moe, heel erg moe'.
Mijn einddoel heb ik nog niet gesteld, ik weet nog niet waar ik naar toe werk en dat onbekende is een stukje wat me laat inzien dat ik niet weet wat ik doen moet. Wie moet ik zeggen dat dit pas één week is, dat ik er nog heel wat meer moeten volgen en dat er nog veel meer bij gaat komen, dat ik niet weet en niet kan overzien hoe ik dat moet doen.
De vakantie is pas net voorbij, maar de waarheid is dat ik nog nooit zo ontzettend moe ben geweest en zo een 'nieuwe' start gemaakt heb. Dat ik gewoon niet weet of mijn enthousiasme het dit keer nog kan gaan redden van de vermoeidheid. En dat is wat me niet alleen moe maar ook erg onzeker en bang maakt.
09 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
Gewoon ik
zondag 09 september 2012 16:31
Als je nu al "op" bent zoals je zelf zegt, aan 't begin van je jaar, dan moet je je misschien serieus afvragen of een rustperiode inlassen niet beter is.
En qua 'uit huis gaan/weggaan', je weet hoe ik daarover denk, maar het is uiteindelijk jouw besluit. -
Past&Today
zondag 09 september 2012 16:35
Ik denk/vrees dat het enige antwoord wat ik hier op kan geven bestaat uit
klopt
Dit moet een week zijn van overleggen, open kaart spelen over het energieniveau en uitspreken hoe de vork in de steel zit wat betreft de stages...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
- O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
- O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
- O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
- O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
- O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
- O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
- O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
- O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
- O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
- O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
- O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
- O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
- O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
- O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )